Challenger 1 był brytyjskim czołgiem podstawowym (ang. Main Battle Tank) z okresu Zimnej Wojny. Pierwsze prototypy tego pojazdu powstały w połowie lat 70. XX wieku, a produkcja seryjna trwała w latach 1982-1990. W jej toku powstało ponad 400 pojazdów tego typu. Wóz był napędzany pojedynczym silnikiem wysokoprężnym Rolls-Royce CV-12 o mocy 1200 KM. Jego uzbrojenie składało się z pojedynczej armaty gwintowanej L11A5 kal. 120 mm oraz dwóch karabinów maszynowych kal.7,62 mm.
Challenger 1 został opracowany jako nowy, podstawowy czołg armii brytyjskiej, który miał zastąpić w linii wozu Chieftain. Przy jego projekcie oparto się jednak na wielu elementach wozu Shir-2, który miał być produkowany na potrzeby Iranu, ale który bazował na czołgu Chieftain. Nowy czołg, który otrzymał w British Army oznaczenie Challenger 1 w stosunku do swego poprzednika posiadał zdecydowanie lepszy pancerz typu Chobham, który bardzo dobrze chronił go przed np. pociskami kumulacyjnymi. Otrzymał też nowy silnik o większej mocy, jak również inne wyposażenie elektroniczne. Jednak wóz nie był wolny od problemów – przede wszystkim w porównaniu z takimi czołgami jak Leopard 2 czy M1 Abrams posiadał bardzo słabe osiągi i manewrowość. Także jego uzbrojenie główne ustępowało armatom gładkolufowym kal. 120 mm. Mając na uwadze wszystkie te braki, producent wozu – koncern Vickers Defence Systems – postanowił go ulepszyć i stworzyć czołg Challenger 2. Warto jednak dodać, że pomimo braków czołgi Challenger 1 bardzo dobrze spisały się w czasie I wojny w Zatoce (1990-1991). Pojazdy tego typu pozostawały w linii w British Army do 2001 roku.
Nie wiesz czym skleić model kartonowy?
Przeczytaj nasz poradnik poświęcony klejom w modelarstwie kartonowym
Dodge WC-51 to amerykański, wojskowy, samochód ciężarowy z okresu II wojny światowej. Pierwsze, prototypowe egzemplarze rodziny tych pojazdów pojawiły się w 1940 r., a produkcja seryjna trwała w latach 1940-1945. W jej toku powstało ok. 124.000 samochodów Dodge WC-51. Napęd zapewniał pojedynczy silnik Dodge T-214 mocy 92 KM. Długość samochodu wynosiła 4,24 m, przy szerokości 2,11 metra. Maksymalna ładowność sięgałą 800 kilogramów.
Dodge WC-51 był jednym z pojazdów należących do rodziny samochodów terenowych i ciężarowych Dodge WC. Wraz ze słynnym Jeepem produkowanym przez zakłady Forda oraz Willysa stanowiły podstawowe lekkie, samochody ciężarowe i terenowe armii amerykańskiej w czasie II wojny światowej. Dodge WC-51 cechował się jednak gorszą manewrowością w terenie niż Jeep i większą sylwetką co negatywnie wpływało na jego popularność wśród żołnierzy. Dodge WC-51 był budowany w nadwoziu typu pick-up, z otwartą kabiną kierowcy w której opcjonalnie można było zamontować stanowisko karabinu maszynowego (np. karabiny Browning M2 czy M1919). Dodge WC-51 był intensywnie wykorzystywany przez amerykański siły zbrojne w latach 1941-1945, na przykład w toku kampanii we Włoszech (1943-1945) czy w Normandii (1944).
Cromwell A27M był brytyjskim czołgiem pościgowym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały już w 1941 roku, ale produkcja seryjna trwała w okresie 1943-1945. W sumie powstało ok. 4100 egzemplarzy tego czołgu. Cromwell był napędzany silnikiem Rolls-Royce Meteor V12 o mocy 600 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła pojedyncza armata ROQF kal. 75 mm oraz dwa karabiny maszynowe Besa kal.7,92 mm.
Czołg Cromwell skonstruowano jako następcę czołgu Crusader. Wymagania techniczne na nowy czołg dla armii brytyjskiej określono już w 1940 roku, a prace analityczne i pierwsze prototypy pojawiły się już na początku następnego roku. Jednak w związku z problemami z produkcją seryjną jednostki napędowej, produkcja seryjna ruszyła dopiero w 1943 roku. Cromwell, w chwili wejścia do służby, okazał się czołgiem bardzo udanym, dopracowanym technicznie, a przede wszystkim posiadającym sporą manewrowość. Krytykowano jednak jego nienajlepsze opancerzenie oraz przeciętne uzbrojenie główne, które było gorsze od armaty 17-funtowej, będącej wówczas podstawowym uzbrojeniem czołgów Sherman Firefly. Pomimo tego Cromwell jest uznawany za jedną z bardziej udanych brytyjskich konstrukcji pancernych w okresie II wojny światowej. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji tego czołgu. Chronologicznie pierwszą był Cromwell I, który był pierwszą produkowaną masowo wersją tego czołgu. Krótko później powstał Cromwell V, w którym zmieniono technikę produkcji kadłuba oraz wzmocniono pancerz z przodu wozu (z 76 mm do 100 mm). Pojawiła się też wersja VII, która posiadała jeszcze bardziej wzmocnione opancerzenie i szersze gąsienice – była to również ostania seria produkcyjna. Czołgi typu Cromwell weszły też na wyposażenie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (PSZ), a dokładnie 1. Dywizji Pancernej.
Daimler Dingo był brytyjskim samochodem pancernym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1938 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1939-1945. W sumie powstało ok. 6600 egzemplarzy tego pojazdu. Daimler Dingo był napędzany silnikiem Daimler o mocy 50 KM. Uzbrojenie pojazdu w wersji podstawowej stanowił pojedynczy Bren kal. 7,7 mm.
Daimler Dingo powstał w związku z zapotrzebowaniem z końca lat 30. XX wieku, zgłaszanym przez British Army na nowy, lekki pojazd rozpoznawczy. Przy projektowaniu nowego pojazdu postawiono nacisk na wysoką mobilność, niski koszt produkcji oraz wysoką prędkość maksymalną, kosztem uzbrojenia głównego czy opancerzenia. W toku produkcji powstały trzy główne wersje rozwojowe Daimler Dingo. Pierwsza – oznaczona jako Mk. I – była rzecz jasna pierwszą serią produkcyjną. Kolejną wersją był Mk. II w którym zrezygnowano z kierowania wszystkimi kołami. Wersja ostatnia, czyli Mk. III, nie posiadała pancernego dachu, a przedział załogi został nakryty brezentem. Niezależnie od wersji Daimler Dingo okazał się pojazdem bardzo udanym i wysoce sprawnym technicznie. Zadebiutował w walce w toku kampanii we Francji w 1940 roku, a później były wykorzystywane w Afryce Północnej (1941-1943) oraz walk w Europie – we Włoszech, we Francji i zachodnich Niemczech. Trafiły też na wyposażenie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (PSZ).