Batalia, znana w Polsce jako bitwa o Monte Cassino, to w swej istocie seria starć i bitew pomiędzy wojskami alianckimi, a niemieckimi, które toczyły się od 17 stycznia do 19 maja 1944 roku na terenie dzisiejszych Włoch. W batalię było zaangażowanych jednorazowo, w maju 1944 r., ok. 105 tys. żołnierzy alianckich oraz ok. 80 tys. żołnierzy niemieckich. Po stronie alianckiej dowództwo naczelne w toku tej operacji sprawował marszałek polny Harold Alexander, a po stronie niemieckiej – feldmarszałek Albert Kesserling. Natomiast dowódcą II Korpusu Polskich Sił Zbrojnych, który przełamał niemiecką obronę pod Monte Cassino był gen. Władysław Anders. Dolina rzeki Liri oraz znajdujące się w jej sąsiedztwie wzgórze Monte Cassino (wraz z innymi wzgórzami w tym rejonie) stanowiła naturalną barierę, mogą powstrzymać pochód armii zmierzającej z południa Włoch na północ, ku Rzymowi. Albert Kesserling doskonale zdawał sobie z tego sprawę i z tego powodu, niedługo po lądowaniu aliantów na Sycylii oraz południowych Włoch, rozkazał stworzyć w tym rejonie pas umocnień, tzw. Linię Gustawa. Linia ta okazała się skuteczną barierą powstrzymującą ataki alianckie, które zaczęły się już 17 stycznia 1944 roku. Także kolejne uderzenia, prowadzone w lutym-kwietniu 1944 r., choć nadwyrężyły pozycje niemieckie, nie zakończyły się przełamaniem. Atak, który zakończył się finalnym przełamaniem i w którym ogromną rolę odegrały wojska polskie, został rozpoczęty w dniu 12 maja 1944 r., a wznowiony 16 maja. Finalnie, doprowadził do opanowania ruin klasztoru benedyktyńskiego na Monte Cassino w dniu 18 maja. Symbolicznym przypieczętowaniem wiktorii w bitwie było odegranie hejnału mariackiego ze wzgórza Monte Cassino. Natomiast bohaterstwo żołnierzy II Korpusu znalazło uznanie w oczach marszałka polnego Alexandra, który po bitwie stwierdził : „[…] Jeżeliby mi dano do wyboru między którymikolwiek żołnierzami, których bym chciał mieć pod swoim dowództwem, wybrałbym Was – Polaków”.
Fallschirmjäger to zbiorcze określenie niemieckich jednostek powietrznodesantowych z okresu międzywojennego i II wojny światowej. Pierwszy oddział spadochronowy zorganizowano w nazistowskich Niemczech w 1936 r. – być może pod wpływem obserwacji poczynionych w toku radzieckich manewrów z roku poprzedniego. Pierwsze oddział spadochroniarzy powstał z inicjatywy Hermana Göringa i został przydzielony do Luftwaffe. Rok później (1937 r.) powstała pierwsza jednostka tego typu podporządkowana Wehrmachtowi, a dokładnie wojskom lądowym. W 1938 r. jednostki te połączono i rozbudowano tworząc 7. Dywizję Lotniczą pod dowództwem gen. Kurta Studenta. W jej skład wchodziła piechota spadochronowa, wojska szkolone do transportu szybowcami oraz piechota transportowana na pole walki samolotami. W toku II wojny światowej powstały kolejne jednostki Fallschirmjäger, m.in. w 1943 r. na bazie 7. Dywizji Lotniczej powstała 1. oraz 2. Dywizje Spadochronowe. W okresie 1939-1941 niemieccy Fallschirmjäger byli wykorzystywani zgodnie ze swym przeznaczeniem (np. w toku walk na Zachodzie Europy w 1940 roku), ale po wysokich stratach poniesionych w toku walk na Krecie w 1941 r. niemieckie wojska spadochronowe zaczęto wykorzystywać przed wszystkim jako elitarne jednostki piechoty, w której to roli sprawdziły się zresztą bardzo dobrze, zyskując wśród Aliantów przydomek „Zielonych Diabłów”.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
