Wielkoseryjną wersją myśliwca stała się równolegle opracowana, udoskonalona wersja Jak-7B. Najistotniejszą zmianą było wzmocnienie uzbrojenia do działka 20 mm i dwóch wkm 12,7 mm nad silnikiem (samoloty tej wersji wyróżniały dwa małe wybrzuszenia na masce silnika nad karabinami maszynowymi). Polepszono aerodynamikę samolotu, zmieniono przy tym kształt chłodnicy oleju pod silnikiem i nieco powiększono chłodnicę wody. Zastosowano także lepszy drazek sterowy, skopiowany z niemieckiego Bf 109. Od kwietnia do lipca 1942 wyprodukowano 261 samolotów z dotychczasowym silnikiem M-105PA. Od 20 kwietnia 1942 samoloty produkowano z dodatkowym zbiornikiem paliwa pojemności 80 l w tylnej kabinie, lecz demontowano je w jednostkach z powodu zagrożenia dla pilota. Produkowane do maja 1942 samoloty mogły przenosić niekierowane pociski rakietowe RS-82. W połowie 1942r. dla zrekompensowania wzrostu masy, na samolocie zastosowano nową wersję silnika M-105PF (WK-105PF; forsowaną), który osiągał większą moc 1180 KM. Samolot z tym silnikiem był badany w maju-czerwcu 1942. Mimo problemów z przegrzewaniem się przy utrzymywaniu wysokich obrotów przez dłuższy czas, zalety w postaci polepszenia osiągów samolotu okazały się decydujące i silnik ten montowano na samolotach Jak-7B produkowanych w Nowosybirsku od sierpnia 1942 (22 seria) do grudnia 1943r. (50 seria). Podjęto również ich produkcję w zakładzie nr 82 w Moskwie, od maja 1942 aż do lipca 1944r. Wyprodukowano łącznie 5120 Jaków-7B z silnikiem M-105PF. Produkowane od końca 1942 maszyny miały obniżony grzbiet kadłuba za kabiną i kroplową osłonę kabiny pilota, analogicznie do Jak-1B, co poprawiło widoczność do tyłu i aerodynamikę (samoloty te mimo to miały nadal klapę na grzbiecie kadłuba nad miejscem na drugą kabinę i praktycznie nie różniły się wyglądem od wczesnych wersji Jak-9). Niewielką część samolotów Jak-7B wykonano w wariancie przystosowanym dla celów jednostek obrony powietrznej (PWO). Wyposażono je w radiopolkompas RPK-10 w tylnej kabinie i reflektor do lądowania na lewym skrzydle, do działań nocnych.
W połowie 1940r. rozpoczęły się próby w locie dwumiejscowej wersji szkolnej Jak-1, oznaczonej I-26UTI, UTI-26 lub Nr 27. Był to nieuzbrojony I-26 z dodaną drugą kabiną i podwójnymi sterownicami. Prototyp okazał się trudny w pilotażu, poddano go więc modyfikacjom. Powiększono statecznik pionowy, zmniejszono usterzenie poziome, przesunięto środek masy do przodu, zlikwidowano 2 z 4 zbiorników paliwa w płacie. Wersja seryjna miała nosić oznaczenie Jak-7 lub Jak-7 UTI, produkcji jednak nie rozpoczęto do wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej. Niedobór myśliwców w pierwszych miesiącach wojny spowodował readaptację Jaka-7 na jednomiejscowy samolot myśliwski. W miejscu tylnej kabiny instalowano dodatkowy zbiornik paliwa, przewożono niewielkie ładunki lub mechanika. Nowy samolot oznaczono Jak-7A. W 1941r. w Moskwie zbudowano 166 egzemplarzy tej wersji. Później w ramach ewakuacji przeniesiono produkcję do Nowosybirska i Kamieńca Uralskiego. Na początku 1942r. powstała udoskonalona wersja o poprawionej aerodynamice i chowanym kółku ogonowym, oznaczona Jak-7B, część samolotów otrzymała silniki WK-105PF o mocy 1240 KM. Łącznie do 1944r. zbudowano 6399 Jaków-7, przy czym produkcję wersji bojowej zakończono w 1943r. Pierwsze Jaki-7 pojawiły się w jednostkach myśliwskich na początku 1942r. Oprócz lotnictwa radzieckiego używała ich także francuska eskadra "Normandie". W lotnictwie polskim pierwsze Jaki-7B i Jaki-7W pojawiły się w składzie 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego (PLM) we wrześniu 1943r. Samoloty te były używane również w 9 i 11 PLM oraz w 15 Samodzielnym Zapasowym Pułku Lotniczym i w 1 Mieszanym Szkolno-Treningowym Pułku Lotniczym. Wykorzystywano je jako szkolno-treningowe i kurierskie. Niektóre Jaki-7B zostały przebudowane po wojnie na wersję dwumiejscową. Ostatnie Jaki-7 wycofano z użycia 23 IX 1946r. Jak-7 byl jednomiejscowym dolnopłatem, z kadłubem kratownicowym, spawany z rur stalowych, część przednia byla pokryta blachą duraluminiową (na wysokości kabiny sklejką), tylna oprofilowana drewnianymi listwami, kryta płótnem, płat drewniany, usterzenie metalowe. Podwozie klasyczne z kółkiem ogonowym. Napęd stanowił silnik 12-cylindrowy, rzędowy M-105P o mocy 1100 KM. Śmigło trójłopatowe, metalowe. Dane techniczne: długość: 8,5m, rozpiętość skrzydeł: 10m, wysokość: 2,75m, prędkość maksymalna: 560km/h, prędkość wznoszenia: 12m/s, pułap praktyczny: 9200m, zasięg maksymalny: 640km, uzbrojenie: stałe- 2 karabiny maszynowe SzKAS kal.7,62mm oraz 1 działko SzWAK kal.20mm.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
