Zestaw zawiera osiemnaście pocisków (sześć każdego typu) oraz cztery dodatkowe łuski po pociskach. Amunicja tego typu używana była we wczesnych wersjach czołgów Panzer III (Ausf.A-F) oraz w ciągnionych działach przeciwpancernych PaK 35/36. Od 1941 roku PaK 35/36 był montowany na półgąsienicowych transporterach opancerzonych, jak Sd.Kfz.10, Sd.Kfz.250/10, Sd.Kfz.251/7, Sd.Kfz.251/10 i innych.
Armata 3,7 cm PaK 36 (pełna nazwa: Panzerabwehrkanone 36) to niemiecka, holowana armata przeciwpancerna kal. 37 mm z okresu międzywojennego oraz początkowej fazy II wojny światowej. Pierwsze prototypy broni powstały jeszcze w latach 20. XX wieku, a w chwili gdy armata PaK 36 weszła do służby była postrzegana jako jedna z najnowocześniejszych armat w swej klasie na świecie. O ile w toku walk w Polsce w 1939 r., dobrze spełniała swoją rolę, tak w toku walk we Francji w 1940 r. i na początku wojny ze Związkiem Radzieckim (1941 r.) okazała się niemal całkowicie nieprzydatna i przestarzała. Jednym z głównych rodzajów amunicji stosowanych w tej armacie był Panzergranate (PzGr), który osiągał prędkość początkową rzędu 745 m/s. Stosowano również pocisk PzGr 40 o zmniejszonej masie i prędkości początkowej dochodzącej do 1020 m/s. Taki pocisk mógł dokonać penetracji płyty pancernej o nachyleniu 30 stopni o grubości 31 mm na dystansie 500 metrów, o grubości 22 mm na dystansie 1000 metrów oraz 20 mm na dystansie 1500 metrów. Od 1943 r. stosowano też pocisk nadkalibrowy Stielgranate 41.
Błąd w opisie? Zgłoś problem
...
