U-booty Type VII były niemieckimi okrętami podwodnymi, których budowę zainicjowano w 1936 roku. Długość jednostek Type VII wynosiła zależnie od podtypu: od 64,5 m do 77,6 m, szerokość od 5,85 m do 7,3 m, a wyporność podwodna – od 725 ton do 1181 ton. Prędkość maksymalna U-bootów Type VII na powierzchni wynosiła ok. 17 węzłów, a maksymalna prędkość podwodna – ok. 8 węzłów. Uzbrojenie główne stanowiło 5 wyrzutni torpedowych kal. 533 mm z łącznie 11-16 torpedami zabieranymi na pokład okrętu. Uzbrojenie dodatkowe to 1 działo kal. 88 mm, 1 działko przeciwlotnicze kal. 20 mm albo 1 działo 37 mm oraz 2 zdwojone działka 20 mm na podtypach VII D i VII F.
U-booty Type VII były podstawowym niemieckim orężem w toku bitwy o Atlantyku oraz stworzyły serię najliczniej wyprodukowanych okrętów podwodnych w historii marynistyki! W toku produkcji seryjnej powstało kilka podtypów tej klasy okrętów. Chronologicznie pierwszym był Type VII A, który powstał w oparciu o sięgający korzeniami I wojny światowej, U-boot Type III. Początkowo posiadał jedynie 4 wyrzutnie torpedowe, ale cechował się bardzo dobrymi właściwościami konstrukcyjnymi – na przykład możliwością bardzo szybkiego zanurzenia. Kolejnym typem był Type VII B, który zabierał większą ilość torped zapasowych oraz miał mniejszy promień skrętu pod wodą. Posiadał też zmieniony układ steru. Najliczniej produkowanym był Type VII C, który posiadał na wyposażeniu aktywny sonar, ale też posiadał większą maksymalną głębokość zanurzenia i już w pierwszych wersjach tego podtypu – wyraźnie zwiększony zasięg (na powierzchni do ok.16.300 km). Kolejną wersją był Type VII D, który pełnił rolę podwodnego minowca. Ostatnim wprowadzonym do służby był Type VII F, który zaprojektowano jako podwodny transportowiec torped, poprzez dodanie za kioskiem specjalnej sekcji. Jednak w związku ze zmianami realiów walki na Atlantyku i skróceniem zasięgu patroli innych U-bootów Type VII F był używany jako podwodny transportowiec. W okresie od 1936 do 1945 roku powstało ok. 700 okrętów podwodnych tego typu.
Bismarck był niemieckim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1936 r., a wodowano w lutym 1939 roku. Pancernik wszedł do służby linowej w niemieckiej marynarce wojennej (niem. Kriegsmarine) w sierpniu 1940 roku. Długość okrętu wynosiła 251 m, szerokość 36 m, a wyporność pełna – 53.000 ton. Prędkość maksymalna Bismarcka oscylowała wokół 29-30 węzłów. Uzbrojenie główne stanowiło 8 dział kal. 380 mm w czterech podwójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to m.in.: 12 dział kal. 150 mm czy 16 dział kal. 105 mm.
Bismarck był pierwszym okrętem typu o tej samej nazwie – tj. Bismarck. Został zamówiony w celu zastąpienia w linii całkowicie przestarzałego w latach 30. XX wieku starego pancernika Hannover. W chwili wodowania Bismarck był największym niemieckim okrętem oraz największym europejskim pancernikiem. Cechował się dobrym opancerzeniem, a jego uzbrojenie główne czy dodatkowe nie ustępowało swoim odpowiednikom na okrętach brytyjskich. Swój dziewiczy rejs odbył we wrześniu 1940 roku, kiedy to został przebazowany do Gdyni, która miała być jego portem macierzystym. Szlak bojowy Bismarcka w czasie II wojny światowej był bardzo krótki. W swój pierwszy rejs bojowy Bismarck wypłynął 19 maja 1941 roku – miał on pełnić na Atlantyku działania krążownicze i atakować przede wszystkim alianckie konwoje. Realizując ten plan Bismarck, wraz z towarzyszącym krążownikiem ciężkim Prinz Eugen, kilka dni później przepływał już Cieśninę Duńską. W dniu 24 maja doszło w tej cieśninie do bitwy, pomiędzy zespołem niemieckim, a okrętami brytyjskimi, w wyniku której został zatopiony krążownik liniowy HMS Hood, a sam Bismarck został poważnie uszkodzony. Po tej bitwie przeciwko Bismarckowi skierowano znaczne siły Royal Navy – w tym polski niszczyciel ORP Piorun – które niemiecki okręt wyśledziły i posłały na dno 27 maja 1941 roku. Warto dodać, że istnieje prawdopodobna hipoteza zakładająca, iż pancernik Bismarck został samozatopiony przez załogę w związku z odniesionymi uszkodzeniami, odniesionymi w walce w dniu 27 maja, a unieżmoliwiającymi samodzielny powrót do bazy.
