Pierwszą jednostką paramilitarną, która miała w nazwie skrót SS (niem. Schutz Staffel) była osobista ochrona dyktatora III Rzeszy o nazwie Leibstandarte Adolf Hitler, która została oficjalnie sformowana w 1933 roku. Od 1934 r. SS był formacją niezależną, na której czele stał Heinrich Himmler. Z czasem sformowano dalsze jednostki SS, między innymi SS-Totenkopfverbände oraz SS-Verfügungstruppe. Warto dodać, że ta ostatnia była szkolona podobnie do regularnych jednostek piechoty Wehrmachtu. Na stosunkowo niewielką skalę jednostek SS użyto bojowo w czasie walk w Polsce w 1939 r. oraz w kampanii francuskiej w 1940 roku. Pierwsze jednostki przeznaczone od początku do walk na froncie utworzono w połowie 1940 r. nadając im określenie Waffen SS. Początkowo werbunek do nich był ochotniczy, przeprowadzany także wśród ludności nie-niemieckiej, ale z czasem zaczęto stosować obowiązkowy pobór. W ramach Waffen-SS sformowano wiele dywizji o różnej wartości bojowej. Niemniej kilka z nich (np. 1 Dywizję Pancerną SS LAH, 2 Dywizję Pancerną SS Das Reich czy 12 Dywizję Pancerną SS Hitlerjugend) można uznać za jednostki elitarne, o bardzo wysokiej wartości bojowej i często wyposażone w najlepszy dostępny sprzęt. Swe niemałe walory wykazały nie tylko na froncie wschodnim (1941-1945), zwłaszcza w toku walk pod Charkowem w 1943 r., ale też w toku bojów we Francji w 1944 roku. Inna sprawa, że jakość kadry dowódczej tych jednostek była w niejednym przypadku dyskusyjna, a wielu żołnierzy Waffen-SS dopuściło się w toku II wojny światowej zbrodni wojennych.
Wojska niemieckie posiadały doświadczenia związane ze zwalczaniem nieprzyjacielskich pojazdów pancernych jeszcze z okresu I wojny światowej (lata 1916-1918). Po podpisaniu traktatu wersalskiego w 1919 r. rozwój broni przeciwpancernych był utrudniony, niemniej już w 1928 r. wprowadzono do produkcji seryjnej działo 3,7 cm PaK 36, które w owym czasie było jednym z najnowocześniejszych dział przeciwpancernych na świecie. Jednak z czasem, zwłaszcza w latach 30. XX wieku i wraz z rozwojem własnej broni pancernej, problem broni przeciwpancernych traktowano w armii niemieckiej raczej drugorzędnie. W efekcie czego wojska niemieckie weszły do II wojny światowej nadal posiadając jako podstawową broń PaK 36 kal. 37 mm, która okazała się całkowicie niewystarczająca wobec francuskich Char B1 Bis czy sowieckich T-34 i KW-1. Co więcej, wraz z rozwojem walk na froncie wschodnim problem niszczenie sowieckiej broni pancernej stawał się coraz bardziej palący, co prowadziło do wprowadzania do linii nowych dział przeciwpancernych kal. 50 i 75 mm. Od 1943 r. zaczęto też wprowadzać na coraz szerszą skalę działa bezodrzutowe o nazwie Panzerfaust, którymi w możliwie jak największym stopniu nasycano własne oddziały piechoty. Przykładowo, na stanie niemieckiej dywizji piechoty etatowo znajdowało się w 1943 roku 108 dział bezodrzutowych oraz 35 holowanych i samobieżnych dział przeciwpancernych.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
