Hiyo (jap. Lecący Jastrząb) był japońskim lekkim lotniskowcem pod którego stępkę położono w 1939 r., wodowano w czerwcu 1941 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w lipcu 1942 roku. Długość okrętu wynosiła 219,3 m, szerokość 26,7 m, a wyporność pełna – 26.950 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Hiyo oscylowała wokół 25 węzłów, a jego główne uzbrojenie stanowiły 53 samoloty pokładowe.
Pierwotnie Hiyo był budowany jako luksusowy transatlantyk o nazwie Izumo Maru na potrzeby jednej z japońskich linii żeglugowych. Jednak wraz ze zbliżającym się wybuchem wojny na Pacyfiku oraz dążeniem dowództwa marynarki wojennej do rozbudowy własnych sił powietrznych niewykończony jeszcze Izumo Maru został odkupiony przez flotę i przebudowany na lotniskowiec. Podobnie zresztą jak bliźniaczy Junyo. Charakterystyczną cechą Hiyo była stosunkowa duża i wysoka nadbudówka po prawej burcie oraz komin odchylony od głównej osi okrętu w celu polepszenia warunków działania sił lotniczych. W toku II wojny światowej Hiyo wziął udział w ramach walk toczonych o Gudalcanal - zwłaszcza w bitwie koło Santa Cruz - a w czerwcu 1943 został poważnie uszkodzony przez amerykański okręt podwodny USS Trigger co spowodowało konieczność wielu napraw na Hiyo, które wyłączyły go z walki na wiele tygodni. W czerwcu 1944 roku wziął udział w bitwie na Morzu Filipińskim, gdzie został zatopiony przez amerykańskie samoloty pokładowe.
Nagato był japońskim pancernikiem pod którego stępkę położono w 1917 r., wodowano w listopadzie 1919 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w listopadzie 1920 roku. Długość okrętu wynosiła 221 m, szerokość 34 m, a wyporność pełna – 42.800 ton. Prędkość maksymalna pancernika Nagato oscylowała wokół 25-26 węzłów. Główne uzbrojenie w chwili wodowania stanowiło 8 dział 410 mm w czterech wieżach po dwie armaty, a uzbrojenie dodatkowe to przede wszystkim 20 dział 140 mm.
Nagato był pierwszym pancernikiem typu o tej samej nazwie – tj. Nagato. Ty Nagato był pierwszą serią pancerników, którego artyleria główna przekroczyła kaliber 400 mm. Modernizacja pancernika nastąpiła dopiero w 1936 roku, kiedy to został przedłużony, modyfikacji uległa cała siłownia, dodano katapulty dla wodnosamolotów oraz znacząco rozbudowano artylerię przeciwlotniczą. W chwili wybuchu II wojny światowej Nagato był okrętem flagowym całej japońskiej floty (jap. Ippon Kaigun) – to z niego wysłano rozkaz do ataku na Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku. W czerwcu 1942 wziął udział w bitwie o Midway, ale przetrwał ją. W 1944 roku walczył w bitwie o Leyte gdzie zatopił lotniskowiec USS Gambler Bay oraz trzy niszczyciele. Jako jedyny japoński okręt liniowy przetrwał w dobrym stanie wojnę na Pacyfiku, a w 1946 Amerykanie wykorzystali go do testów z bronią atomową na atolu Bikini. Nagato zatonął 25 lipca 1946 roku.
Ryuho był japońskim lekkim lotniskowcem pod którego stępkę położono w kwietniu 1933 r., wodowano w listopadzie tego samego roku, a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w marciu 1934 roku. Długość okrętu wynosiła 216 m, szerokość 19,5 m, a wyporność pełna – 16.700 ton. Prędkość maksymalna lotniskowca Ryuho wynosiła 26 węzły, a jego główne uzbrojenie stanowiło 31-36 samolotów pokładowych.
Ryuho pierwotnie wszedł do służby w japońskiej marynarce wojennej jako okręt-baza okrętów podwodnych o nazwie Taigei, jednak był tak projektowany aby w razie konieczności można go było szybko przebudować na lotniskowiec. Działania w tym kierunku podjęto w grudniu 1941 roku i już od listopada 1942 r. Ryuho wszedł do służby jako właśnie lotniskowiec. Swój chrzest bojowy, jeszcze jako okręt-baza okrętów podwodnych przeszedł w toku walk w Chinach w 1938 roku. Ważniejszą bitwą w okresie II wojny światowej w jakiej wziął udział Ryuho była bitwa na Morzu Filipińskim w czerwcu 1944 roku, którą jednak przetrwał z lekkimi tylko uszkodzeniami. Poważnie uszkodzony w marcu 1945 r., do końca wojny nie został wyremontowany, a do 1947 r. został całkowicie zezłomowany.
Bardzo często za datę narodzin awiacji morskiej w Cesarskiej Marynarce Wojennej Japonii (ang. Imperial Japanese Navy, w skrócie IJN, jap. Nippon Kaigun) przyjmuje się dzień 16 marca 1923 r., kiedy to podporucznik Sunishi Kira wylądował swym samolotem na pokładzie lotniskowca Hosho, który zresztą wszedł do służby rok wcześniej (1922 r.). Godzi się jednak dodać, że w toku lat 20. XX wieku wielu oficerów japońskiej marynarki postrzegało lotniskowce, jako siły pomocnicze wobec pancerników i okrętów liniowych, mając w pamięci wielki sukces admirała Heihachiro Togo pod Cuszimą w 1905 roku. Także i poziom techniczny ówczesnych japońskich samolotów pokładowych nie był najwyższy. Ten stan rzeczy zaczął jednak ulegać zmianie już w altach 30. XX wieku między innymi za sprawą późniejszego admirała Isoroku Yamamoto, który właśnie w lotniskowcach postrzegał główny oręż w wojnie morskiej. Był zdecydowanym zwolennikiem rozwoju japońskiego lotnictwa pokładowego, co przełożyło się na budowę lub modernizację takich okrętów jak Kaga, Akagi, Hiryu, Soryu czy Zuikaku. Także japońskie konstrukcje lotnicze nie tylko doszlusowały do światowej czołówki, ale zaczęły wyznaczać w niej standardy, by wskazać słynny myśliwiec Mitsubishi A6M Zeke czy samolot torpedowy Nakajima B5N Kate. Ten intensywny rozwój doprowadził do tego, że w chwili wybuchu wojny na Pacyfiku IJN dysponowała 10 lotniskowcami, na których bazowała ponad 500 maszyn pokładowych, ze świetnie wyszkolonymi załogami. Jak groźny był to oręż pokazały pierwsze miesiące zmagań na Pacyfiku. Należy jednak pamiętać, że już w toku owej wojny IJN miała spore problemy, aby na przykład zastąpić w linii na masową skalę samolot A6M Zeke czy wprowadzić do linii udanego następcę B5N, czyli samolot torpedowy B6N Tenzen. Także proces szkolenia pilotów morskich okazał się wadliwy i został zdystansowany przez rozwiązania stosowane w US Navy.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
