Armata 7,5 cm KwK 37 L/24 to niemiecka, krótkolufowa armata czołgowa kal. 75 mm z okresu II wojny światowej. Armata została zaprojektowana przede wszystkim do wspierania własnej piechoty, a nie jako armata przeciwpancerna. Z tego względu jej możliwości niszczenia nieprzyjacielskich pojazdów opancerzonych były wysoce ograniczone. Armata ta była stosowana na czołgach Pz.Kpfw. IV do wersji F oraz Pz.Kpfw. III Ausf. N, jak również na działach pancernych Sturmgeschütz (StuG) III wczesnych wersji. Zastosowano ją również na niektórych modelach wozu Sd.Kfz. 233 oraz Sd.Kfz. 234/3. W armacie tej stosowano kilka rodzajów amunicji. Pierwszym z nich był Panzergranate (PzGr.) 39/1 który był pociskiem typu APCBC (ang. Armour Piercing, Capped, with Ballistic Cap - High Explosive), czyli był przeciwpancernym pociskiem rdzeniowym z czepcem balistycznym. Prędkość początkowa dochodziła do jedynie 385 m/s. Taki pocisk mógł dokonać penetracji płyty pancernej o nachyleniu 30 stopni o grubości 46 mm na dystansie 1000 metrów, o grubości 42 mm na dystansie 1500 metrów oraz 38 mm na dystansie 2000 metrów. Bardzo podobnym nabojem był PzGr. 39/2, który miał nieco lepsze możliwości penetracji przy strzelaniu na dystansie 1000 i 1500 metrów. Stosowano także pociski Granate (Gr.) 38 w wersjach HI, HI/A, HI/B oraz HI/C. Prędkość początkowa obu tych pocisków dochodziła do 450 m/s. Ostatnia z wersji (HI/c) mogła dokonać penetracji pancerza o grubości 115 mm nachylonego pod kątem 30 stopni na dystansie 1500-2000 metrów. W armacie KwK 37 stosowano również pociski Sprenggranate 34 (Sprgr.34).
Armata 7,5 cm KwK 40 L/43 albo L/48 to niemiecka armata czołgowa kal. 75 mm z okresu II wojny światowej. Armata została opracowana w oparciu o działo przeciwpancerne PaK 40 tego samego kalibru. Po raz pierwszy pojawiła się na polu walki w 1942 roku. Stanowiło podstawowe uzbrojenie czołgów Pz.Kpfw. IV od wersji F2, jak również dział pancernych i niszczycieli czołgów Sturmgeschütz (StuG) III oraz IV od wersji F, gdzie montowano ją pod oznaczeniem StuK 40. W armacie tej stosowano kilka rodzajów amunicji. Pierwszym z nich był Panzergranate (PzGr.) 39 KwK 40 który był pociskiem typu APCBC (ang. Armour Piercing, Capped, with Ballistic Cap), czyli był przeciwpancernym pociskiem rdzeniowym z czepcem balistycznym. Masa samego pocisku wynosiła 6,8 kg, a prędkość początkowa – przy strzelaniu z armaty o długości 43 kalibrów (L/43) - dochodziła do 740 m/s. Taki pocisk mógł dokonać penetracji płyty pancernej o nachyleniu 30 stopni o grubości 82 mm na dystansie 1000 metrów, o grubości 72 mm na dystansie 1500 metrów oraz 63 mm na dystansie 2000 metrów. Drugim typem naboju był PzGr. 40 KwK 40. Był to pocisk typu APCR (ang. Armour Piercing, Composite Rigid), czyli był przeciwpancernym pociskiem rdzeniowym. W tym przypadku – przy strzelaniu z armaty L/48 - prędkość początkowa dochodziła do aż 930 m/s. Ten pocisk mógł przebić płytę pancerną pochyloną pod kątem 30 stopni o grubości 97 mm z 1000 metrów oraz 77 mm z 1500 m. W armacie KwK 40 stosowano również pociski Granate (Gr.) 38 HL/B i HL/C oraz Sprenggranate 34 (Sprgr.34).
3_abe16073_instruction_sheet.pdf
