M4 Sherman był amerykańskim czołgiem średnim z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1941 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1942-1945. W sumie powstało ok. 49000 egzemplarzy tego czołgu wszystkich wersji, co czyni go jednym z najliczniej wyprodukowanych czołgów II wojny światowej oraz najważniejszym czołgiem na wyposażeniu armii alianckich toku tego konfliktu. M4 Sherman był napędzany w wersji M4A1 pojedynczym silnikiem Continental R 975 C4 o mocy 400 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła – zależnie od wersji - pojedyncza armata M3 kal. 75 mm lub armata M1 kal. 76 mm lub haubica M4 kal. 105 mm oraz 2 dwa karabiny maszynowe Browning1919A kal.7,62 mm.
M4 Sherman został opracowany jako następca czołgów M2 i M3, chociaż wykorzystywał wiele podzespołów tego ostatniego. Przede wszystkim wykorzystywał nieznacznie tylko zmienione podwozie wozu M3 Lee. Projektując czołg M4 Sherman położno w nim nacisk przed wszystkim na pełnienie roli wozu wsparcia piechoty, a nie zwalczania czołgów przeciwnika – taką rolę miały spełniać amerykańskie niszczyciele czołgów. Zakładano jedynie ewentualnie starcia z wozami Pz.Kpfw III oraz Pz.Kpfw IV. Sporą rolę przyłożono też do masowej produkcji nowego czołgu i możliwie niskich kosztów jego produkcji. W efekcie powstał czołg o niezłym uzbrojeniu jak na rok 1942 i początek 1943 r., przeciętnym opancerzeniu, posiadający jednak przednią płytą pancerza pochyloną, ale też o słabych właściwościach manewrowych i – zwłaszcza w pierwszych wersjach – bardzo podatny na pożar w wyniku trafienia w przedział silnikowy. Jednocześnie jednak – powstał czołg możliwy do naprawdę wielkoskalowej produkcji i posiadający znaczny potencjał modernizacyjny. W toku produkcji seryjnej powstało bardzo wiele wersji rozwojowych M4 Sherman. Chronologicznie pierwszą byłą wersja M4A1, która posiadała już odlewany pancerz. Kolejna – M4A2 – posiadała pancerz spawany oraz nowy silnik General Motors 6460 o mocy 375-410 KM, ale znacznie mniej podatny na pożar. Pojawiła się również wersja M4A3 uzbrojona w haubicę 105 mm oraz napędzana silnikiem Ford GAA o mocy 450 KM. W oparciu o wersję M4A3 powstały dwie podwersje: M4A3E2 Jumbo ze wzmocnionym pancerzem oraz M4A3E8 o zawierzeniu HVSS i armacie kal. 76 mm. Ciekawą wersją rozwojową był tez pojazd T34 Calliope z zamontowanymi pociskami niekierowanymi na wieży. M4 Sherman był też w ogromnych ilościach dostarczany armii brytyjskiej i Armii Czerwonej. Ta pierwsza opracowała na jego podstawie wersję Firefly, ze świetną 17-funtową armatą przeciwpancerną. W toku II wojny światowej czołgi M4 Sherman walczyły w Afryce Północnej (1942-1943), we Włoszech (1943-1945), w toku walk w Normandii, we Francji i Niemczech Zachodnich (1944-1945), ale też na Pacyfiku czy w szeregach Armii Czerwonej na froncie wschodnim. Po II wojnie światowej M4 Sherman wszedł na użycie bardzo wielu krajów m.in.: w Argentynie, Belgii, Indii, Izraelu, Japonii, Pakistanu czy Turcji. Wziął także udział w wielu konfliktach po 1945 roku, m.in.: wojnie indyjsko-pakistańskiej z 1965 roku czy wojnie sześciodniowej z 1967 roku.
Operacja Overlord to aliancka operacja ofensywna, zakładająca desant powietrzny i morski w Normandii (północna Francja), która rozpoczęła się w dniu 6 czerwca 1944 r., a oficjalnie dobiegła końca 30 sierpnia tego samego roku. Po stronie alianckiej, w pierwszych kilkunastu dniach operacji, wzięło w niej udział ok. 1,4 miliona żołnierzy, przy czym liczba ta wzrosła finalnie do ok. 2,1 miliona ludzi. Głównodowodzącym był amerykański gen. D. D. Eisenhower. Notabene, późniejszy prezydent USA w latach 1953-1961. Po stronie niemieckiej, walczyło początkowo ok. 0,3 miliona żołnierzy, przy w sumie zaangażowanych siłach szacowanych na ok. 0,65 miliona ludzi. Formalnym głównodowodzącym był feldmarszałek Gerd von Rundstedt. Plany operacji lądowania Aliantów zachodnich w Europie były opracowywane już od 1942 r., ale finalna ich postać wykrystalizowała się w 1943 roku. Operacja, która ostatecznie uzyskała kryptonim Overlord, zakładała lądowanie wojsk sojuszniczych – Amerykanów i Brytyjczyków, ale też między innymi Kanadyjczyków, wojsk Wolnej Francji, a później Polaków – na terenie Normandii z jednoczesnym przeprowadzeniem desantu morskiego i powietrznego. Zakładała zaangażowanie gigantycznej flotylli jednostek pomocniczych i desantowych (w sumie ponad 4000 jednostek pływających) oraz ponad 10.000 samolotów. Z tego powodu operacja Overlord przeszła do historii jako największa operacja desantowa w historii wojen! Działania rozpoczęły się 6 czerwca 1944 r. (tzw. D-Day) od lądowania aliantów na plażach Normandii. Po zdobyciu przyczółków i ich połączeniu nastąpił okres impasu i niemożności przebicia niemieckiej obrony, czego przykładem mogą być ponawiane alianckie ataki na miasto Caen. Przełomem okazała się dopiero operacja Cobra z końca lipca 1944 r., która doprowadziła do przełamania i wyjścia na tyły wojsk niemieckich. W wyniku tego manewru nastąpił niemiecki odwrót, który kosztował Wehrmacht sporo sił i środków. Polityczno-militarnym efektem operacji było wyzwolenie Paryża i lwiej części Francji oraz faktyczne stworzenie tzw. II frontu w Europie.
M8 Greyhound (ang. chart) był amerykańskim samochodem pancernym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy powstały w 1941 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1943-1945. W sumie, wraz z wersją M20, powstało ok. 12300 egzemplarzy tego pojazdu. M8 Greyhound był napędzany pojedynczym silnikiem gaźnikowym Hercules JXD o mocy 110 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowiła pojedyncza armata M6 kal. 37 mm umieszczona w wieży, 1 karabin maszynowy Browning 1919A4 kal.7,62 mm oraz 1 karabin maszynowy Browning M2HB kal. 12,7 mm.
M8 Greyhound powstał w odpowiedzi na zapotrzebowanie zgłaszane przez amerykańskie dowództwo niszczycieli czołgów na nowy, kołowy wóz rozpoznawczy. Kontrakt na jego produkcję przyznano konsorcjum firm Ford oraz General Motors. Nowy samochód pancerny bazował na sześciokołowym podwoziu, co zapewniało mu niezłą mobilność w terenie. Był także bardzo cichy w czasie jazdy oraz wykazywał wysoką prędkość maksymalną – prawie 90 km/h. Do minusów należy zaliczyć stosunkowo cienki pancerz oraz stosunkowo słabe uzbrojenie – zwłaszcza w okresie 1944-1945. W oparciu o M8 Greyhound, w 1943 roku, powstał wóz M20, który różnił się zdjęciem wieży oraz uzbrojeniem składającym się jedynie z pojedynczego karabinu maszynowego Browning M2HB kal. 12,7 mm. Samochód pancerny samochód pancerny walczył w Europie: we Włoszech w okresie 1943-1945 oraz wziął udział walkach w Normandii, we Francji i Niemczech Zachodnich (1944-1945). Walczył też na Dalekim Wschodzie przeciwko wojskom japońskim. Po zakończeniu II wojny światowej trafił do wielu operatów zagranicznych, m.in.: Austrii, Belgii, Francji, Grecji czy Korei Południowej.
Pierwsze próby z wykorzystaniem jednostek powietrznodesantowych miały miejsce w amerykańskich siłach zbrojnych na początku lat 30. XX wieku, ale okazały się one niepomyślne. Dopiero wybuch II wojny światowej w Europie przyspieszył rozwój tej formacji w Stanach Zjednoczonych, a pierwszą jednostką spadochronową w dziejach US Army był jeden z plutonów 29 Regimentu Piechoty, który w 1940 roku przeszedł stosowne przeszkolenie. Jedną z najważniejszych postaci w rozwoju amerykańskich jednostek powietrznodesantowych był gen. William C. Lee, nazywany też ojcem tej formacji. W toku II wojny światowej sformowano dwie dywizje powietrznodesantowe: 82. („All American”) oraz 101. („Screaming Eagle”). Amerykańskie wojska tego typu odegrały ogromną w pierwszych dniach operacji w Normandii (czerwiec 1944 r.), ale walczyły też później w ramach operacji Market-Garden (1944 r.) czy Varsity (1945 r.).
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
