Nie wiesz czym skleić model kartonowy?
Przeczytaj nasz poradnik poświęcony klejom w modelarstwie kartonowym
ORP Generał Haller był polską kanonierką, budowaną początkowo dla Rosji carskiej z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Stępka pod tę jednostkę została położona w 1916 r., a wodowanie nastąpiło w 1918 roku. Jednostka została przyjęta do służby w kwietniu 1921 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła w chwili wodowania 50,04 m, przy szerokości 6,92 metra. Wyporność standardowa dochodziła do ok. 350 ton, a prędkość maksymalna to ok. 14,5 węzłów. Uzbrojenie składało się z 2 dział kal. 75 mm oraz 4 karabinów maszynowych. ORP Generał Haller był początkowo budowany w stoczni w Turku na terenie dzisiejszej Finlandii dla rosyjskiej Floty Bałtyckiej. Jednak jednostka została w 1917 roku opanowana przez Finów, a w 1920 roku odkupiona przez odradzającą się polską Marynarkę Wojenną. Po zakupie przez stronę polską kanonierka, wraz z ORP Naczelnikiem Piłsudskim, współtworzyła Grupę Kanonierek. Stosunkowo szybko jednostka zaczęła pełnić rolę okrętu szkolnego. ORP Generał Haller wziął udział w kampanii wrześniowej, ale został zatopiony w wyniku działań niemieckiego lotnictwa w dniu 6 września 1939 roku
Polski okręt podwodny ORP Orzeł został zwodowany w holenderskiej stoczni De Schelde w Vlissingen w 1938 roku. Był pierwszym okrętem typu Orzeł. Z chwilą rozpoczęcia działań wojennych, brał udział we wstępnej fazie obrony Wybrzeża. Planowano wykorzystać go przeciwko pancernikowi "Schelswig-Holstein", ale pomysł ten zarzucono. Po perypetiach związanych z próbą internowania w Tallinie, rejsie bez map przez cieśniny bałtyckie, 14 października 1939 roku ORP Orzeł dotarł do Wielkiej Brytanii. Tam rozpoczął regularne patrole, uwieńczone sukcesem tj. zatopieniem niemieckiego transportowca wojska "Rio de Janeiro". W dniu 23 maja okręt wypłynął w swój następny patrol, w czasie którego tonie w niewyjaśnionych okolicznościach. Dane techniczne: Wyporność nawodna: 1110t, długość: 84m, szerokość: 6,7m, zanurzenie: 4,17m, głębokość zanurzenia dopuszczalna: 100m, prędkość (nawodna): do 19,4węzłów, podwodna-8,9 węzłów, załoga: 60osób, uzbrojenie: 12 wyrzutni torpedowych kal.550mm, 1 działo typu Bofors wz.36 kalibru 105 mm, 1 podwójne działko przeciwlotnicze wz.36 l/60 Bofors kal.40mm, 1 nkm kal.13,2 mm wz.30.
ORP Rybitwa (pierwotna nazwa: FM 2) była niemieckim, a później polskim trałowcem z okresu I wojny światowej oraz okresu międzywojennego. Stępka pod tę jednostkę została położona najpewniej na początku 1918 r., a wodowanie nastąpiło w lipcu 1918 roku. Całkowita długość okrętu wynosiła w chwili wodowania 43 m, przy szerokości 6 metrów. Wyporność pełna dochodziła do ok. 200 ton, a prędkość maksymalna to ok. 12-14 węzłów. Uzbrojenie składało się z pojedynczej armaty kal. 47 mm, 2 karabinów maszynowych Maxim wz.08 kal. 7,92 mm oraz maksymalnie 20 min morskich. ORP Rybitwa powstało jako jeden z trałowców typu FM. Trałowce tego typu były budowane w Niemczech pod koniec I wojny światowej, jako jednostki o możliwie małym zanurzeniu dedykowane do działań na wodach przybrzeżnych. Większość z nich w ogóle nie wzięła udziału w walkach. W sumie powstało 47 jednostek tego typu z 66 zamówionych. Jednostka, jeszcze pod nazwą FM 2, służyła w niemieckiej marynarce wojennej do marca 1920 roku. Prawie równo rok później weszła do służby w Polskiej Marynarce Wojennej. W toku służby pod polską banderą był wykorzystywany jako okręt szkolenia specjalistycznego oraz trałowiec w Zatoce Gdańskiej. Jednostka została wycofana ze służby w 1931 roku.
ORP Błyskawica była polskim niszczycielem (kontrtorpedowcem) z okresu: międzywojennego, II wojny światowej oraz doby powojennej. Stępka pod tę jednostkę została położona w październiku 1935 r., wodowanie nastąpiło w październiku 1936 r., a wejście do służby w polskiej Marynarce Wojennej miało miejsce w 1937 roku. Długość okrętu wynosiła 114 m, przy szerokości 11,3 metrów. Wyporność dochodziła do ok. 2150 ton, a prędkość maksymalna – aż do 39-40 węzłów. Na uzbrojenie - w 1945 roku - składało się między innymi: 8 dział kal. 102 mm, 4 działa przeciwlotnicze kal. 40 mm czy 4 wyrzutnie torpedowe kal. 533 mm.
ORP Błyskawica była jednym z dwóch polskich niszczycieli należących do typu Grom, które były budowane na polskie zamówienie przez brytyjską stocznię J. Samuel White w Cowes. Jednostki tego typu cechowały się bardzo wysoką prędkością maksymalną, niezłą dzielnością morską oraz zasięgiem pływania. Posiadały także stosunkowo silne uzbrojenie artyleryjskie oraz – jak się okazało w toku służby – były podatne na modernizację. Bez wątpienia były to okręty bardzo udane, nie ustępujące konstrukcjom zagranicznym. ORP Błyskawica w okresie międzywojennym składała liczne kurtuazyjne wizyty, reprezentując polską banderę. W przededniu wybuchu II wojny światowej, realizując plan Pekin, skierowała się do Wielkiej Brytanii i tam – w ramach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie – kontynuowała walkę, zapisując chwalebną kartę w dziejach polskiej marynarki wojennej. Jednostka wzięła bowiem udział w kampanii norweskiej (1940 r.) oraz w operacji Dynamo, czyli ewakuacji wojsk alianckich z Dunkierki na przełomie maja i czerwca 1940 roku. ORP Błyskawica walczyła także w bitwie o Atlantyk (w okresie 1940-1942) odbywając służbę konwojową. W latach 1942-1943 niszczyciel służył na Morzu Śródziemnym, biorąc m.in.: udział w operacji Torch. W 1944 roku jednostka została przerzucona na północ, aby wziąć udział w lądowaniu alianckim w Normandii, gdzie wzięła udział w bitwie pod Ushant. Ostatnią operacją w jakiej wzięła udział ORP Błyskawica była operacja Deadlight w latach 1945-1946. W 1947 r. niszczyciel powrócił do Polski. Od 1976 roku ORP Błyskawica jest zacumowana w Porcie Gdynia i pełni rolę okrętu-muzeum. Jednostka w 1987 r. została udekorowana Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari, a w 2012 roku – medalem „Pro Memoria”.
