Torpeda Mark XIV była amerykańską torpedą parogazową z okresu II wojny światowej. Pierwsze jej egzemplarze pojawiły się w 1930 r., a weszła do służby w 1931 roku. Miałą długość 6,248 metra, średnicę 533 mm przy masie 1488 kg, z czego 292 kilogramów stanowiła głowica bojowa. Jej skuteczny zasięg był szacowany na 8.000-8.200 metrów, a prędkość maksymalna wynosiła 46 węzłów.
Torpeda Mark XIV, wraz z podobnym modelem Mark XV, zostały opracowane w czasie Wielkiego Kryzysu, co wymusiło na projektantach i producencie maksymalną redukcję kosztów budowy. Jednak co gorsza, problemy finansowe, pociągnęły za sobą niemal zupełny brak testów torped powiązanych z detonacją głowicy na poligonach morskich, które pozwoliłyby sprawdzić założenia konstrukcyjne, skuteczność torped, itd. W rezultacie jednostka odpowiedzialna za ich opracowanie (Naval Torpedo Station) musiała polegać przede wszystkim na próbach laboratoryjnych i strzelaninach nowymi torpedami, nie kończącymi się definitywnym zniszczeniem torpedy. Tak krótkowzroczna – by nie powiedzieć dosadniej - postawa US Navy przyniosła opłakane skutki, bowiem torpedy Mark XIV okazały się w toku walk na Pacyfiku skrajnie zawodne, a już pierwsze raporty z ich faktycznego, bojowego użycia wskazywały na przedwczesne detonacje torped, nabieranie przez nie zbyt dużej głębokości po wystrzeleniu czy brak detonacji, pomimo trafienia nieprzyjacielskiej jednostki! Dopiero w II połowie 1943 r. torpedy te poprawiono, co pociągnęło za sobą osiąganie przez nie lepszych wyników. Finalnie jednak zostały zastąpione w linii przez torpedy Mark XVIII, które były niemal wierną kopią niemieckiej G7e.
