Morris Commercial C8 FAT (ang. Field Artillery Tractor, w skrócie: Morris C8) był brytyjskim ciągnikiem artyleryjskim z okresu II wojny światowej. Jego produkcja seryjna trwała w latach 1939-1945, a w jej toku powstało ok. 10.000 wozów tego typu. Długość pojazdu w wersji podstawowej to 4,49 m, szerokość 2,21 m, przy wysokości liczonej na 2,26 metra. Masa własna sięgała 3,3 ton, a napęd zapewniał pojedynczy silnik Morris EH o mocy maksymalnej do 70 KM, który pozwalał na osiągnięcie prędkości rzędu 80 km/h na drodze.
Morris C8 został zaprojektowany i był wytwarzany na potrzeby przede wszystkim British Army, w celu uzupełnienia, a finalnie - zastąpienia pojazdów Vickers Light Dragon oraz Morris CDSW. Wóz cechował się raczej konserwatywnymi założeniami, a w celu przyspieszenia prac badawczo-rozwojowych jego konstrukcja została oparta o wóz Morris CS8, przy czym zastosowano kilka nowych elementów takich jak na przykład silnik. Stosunkowo wysokie tempo prac nad projektem oraz szybkie wdrożenie do produkcji, podyktowane wybuchem II wojny światowej, sprawiło, że Morris C8 posiadał kilka wad. Wśród nich można wskazać: stosunkowo słabą jednostką napędową o niewystarczającej mocy czy ograniczone możliwości jazdy pod górę czy na wzniesieniach. Pomimo tych niedostatków Morris C8 był szeroko wykorzystywany przez British Army oraz siły zbrojne Brytyjskiej Wspólnoty Narodów na niemal wszystkich frontach II wojny światowej – od Francji po Malaje. Służył przede wszystkim do holowania haubic 25-funtowych, a z czasem – dział przeciwpancernych 6- oraz 17-funtowych.
