Brytyjski samolot myśliwski o konstrukcji drewnianej, dwupłatowej Sopwith Camel z okresu I Wojny Światowej. Swój przydomek wielbłąd (ang.camel) zawdzięcza „garbowi” przed kabiną pilota, który mieścił karabiny maszynowe. Camel był następcą udanego myśliwca Sopwith Pup. Pierwszy oblot prototypu miał miejsce w grudniu 1916 r., a dostawy do jednostek frontowych rozpoczęły się w lecie 1917 roku. Pierwsze partie seryjne wymagały od pilotów dużych zdolności i wykazywały niespotykaną w innych maszynach alianckich asymetrię właściwości lotnych. Z czasem jednak Camel zyskał wśród pilotów opinię maszyny bardzo manewrowej, solidnej, o niezłej prędkości wznoszenia. Stanowił godnego rywala dla niemieckich maszyn z fabryk Albatrosa czy Fokkera. W toku wojny powstało kilka wersji Camela. Najważniejsze z nich to: F.1 - myśliwiec, F.1.3- myśliwiec nocny, T.F.1 – szturmowiec (ang. Trench Fighter, myśliwiec okopowy), 2F.1 – myśliwiec pokładowy. Dzięki podjęciu produkcji seryjnej przez osiem różnych wytwórni lotniczych udało się w ciągu wojny wyprodukować, aż 5490 maszyn.
Dane techniczne: Prędkość maksymalna: 185 km/h; prędkość wznoszenia 5,5m/s, pułap maksymalny 6400m, uzbrojenie: 2 karabiny maszynowe Vickers kal.7,7mm, strzelające przez śmigło. W wersji szturmowej, karabiny maszynowe Lewis kal.7,7mm.
Supermarine Spitfire to chyba najsłynniejszy brytyjski myśliwiec z okresu II wojny światowej. Była to maszyna o konstrukcji całkowicie metalowej, w układzie dolnopłata, z charakterystycznymi, eliptycznymi skrzydłami, z usterzeniem klasycznym i podwoziem chowanym w czasie lotu. Oblot prototypu nastąpił 5 marca 1936 roku. Spitfire okazał się podstawową maszyną RAF podczas wojny, która radziła sobie z powodzeniem także po niej, pozostając w produkcji przez 10 lat. Historia Spitfire zaczęła się na biurku kreślarskim R.J. Mitchella, głównego projektanta firmy Supermarine. Pierwsze maszyny trafiły do jednostek RAF w 1938 roku ale kiedy zaczynała się Bitwa o Anglię w lecie 1940, na lotniskach znajdowało się juz 19 dywizjonów nowoczesnych myśliwców - razem z nieco starszymi Hurricane Wysp broniło 600 samolotów. Wraz z rozwojem działań wojennych Spitfire pełnił służbę wszędzie tam, gdzie działał RAF-na Dalekim Wschodzie, w Afryce Północnej i we Włoszech, w czasie lądowania w Normandii i walk we Francji, wreszcie w toku operacji w Niemczech w 1945 roku. Dla wielu Brytyjczyków stał się symbolem zwycięstwa w II wojnie światowej. Ta wspaniała maszyna doczekała się co najmniej kilkunastu wersji produkcyjnych. Najważniejsze z nich to min. pierwszy produkowany na masową skalę Spitfire Mk.I napędzany silnikiem Rolls-Royce Merlin II o mocy 1030 KM. To przede wszystkim ta maszyna tak wspaniale zapisała się w Bitwie o Anglię. Opracowano wiele podwersji tego modelu min. PR Mk IA (wersja rozpoznawcza) czy PR.IG (uzbrojona wersja rozpoznawcza). Kolejną ciekawą wersją był Spitfire Mk.V z silnikiem Rolls-Royce Merlin 45 o mocy 1440KM. Później montowano również silniki Merlin 50. Produkcja seryjna tej wersji ruszyła w 1941 roku i stanowiła odpowiedź RAF na pojawienie się Messerschmitta Bf-109F. Kolejna, bardzo udana zresztą, wersja to Spitfire Mk.IX, napędzany silnikiem Merlin 61 z 4-łopatowym śmigłem. Powstał on jako przeciwnik dla Focke-Wulfa Fw-190 i został wprowadzony do produkcji pod koniec 1941 roku. Wersja ta była wielokrotnie modyfikowana i np. w 1944 roku doczekała się nowego celownika żyroskopowego, powiększonego steru kierunku czy innego układu skrzydła. Inna ważna wersja to Spitfire Mk.XIV z silnikiem Rolls-Royce Griffon 61, ze śmigłem pięciołopatowym. Produkcja seryjna ruszyła od października 1943 roku. Jedną z ostatnich produkowanych seryjnie była wersja Mk.21. Wersja ta posiadała silnik Griffon 61, zdecydowanie wzmocnioną konstrukcję oraz poszycie, wydłużono skrzydła, zwiększając ich powierzchnię lotną. Produkcja seryjna ruszyła w marcu 1945 roku. Dane techniczne (wersja Mk.XIV) : długość: 9,14m, rozpiętość skrzydeł: 11,23m, wysokość: 3,05m, prędkość maksymalna: 717km/h, prędkość wznoszenia: 18,5m/s, pułap praktyczny: 13200m, zasięg maksymalny: 1815km, uzbrojenie: stałe- 4 karabiny maszynowe kal.7,7mm oraz 2 działka Hispano Mk II kal.20mm, podwieszane-do 225 kg bomb. Eurofighter Typhoon lub EF-2000 to przedsięwzięcie konsorcjum złożonego z trzech koncernów: Alenai Aeronautica, BAE Systems oraz EADS. Budowany przez cztery państwa Eurofighter jest dolnopłatem w układzie delta z przednim usterzeniem typu kaczka. Jego podstawowym zadaniem jest prowadzenie walk powietrznych i atakowanie spoza zasięgu wzroku. Może on także atakować cele naziemne. Eurofighter charakteryzuje się dużą zwrotnością przy lotach naddźwiękowych. Nowoczesne silniki pozwalają mu lecieć z prędkością naddźwiękową bez korzystania z dopalacza. Typhoon uzbrojony jest w wewnętrzne działko Mauser BK27 kalibru 27 mm. Na trzynastu węzłach podskrzydłowych (4+4) i podkadłubowych (5) można podczepić rakiety BVRAAM (Rakieta Powietrze - Powietrze, atakująca spoza zasięgu wzroku), ASRAAM (Zaawansowana Rakieta Powietrze - Powietrze Bliskiego Zasięgu), pociski-zasobniki (powietrze - ziemia) Storm Shadow lub Taurus. W arsenale samolotu Typhoon znajdują się także pociski powietrze - ziemia: Brimstone i DWS 37, oraz bomby kierowane wiązką laserową (wymagany laserowy desygnator celu). Pokładowy system kontroli uzbrojenie zajmuje się monitorowaniem, testowaniem i odpalaniem arsenału podczepionego pod skrzydłami. Tarczą EF-2000 jest zintegrowany system wykrywania i zakłócania emisji elektromagnetycznych (ESM/ECM) zwany DASS składa się on z aktywnych głowic zakłócających, anten wykrywających emisje, przedniej i tylnej stacji ostrzegawczej (RWR) oraz systemu wyrzutni pułapek termicznych (flary) i radarowych (dipole). Wykrywaniem / śledzeniem zajmują się (podobnie jak w rosyjskim MiGu-29) dwa systemy. Pierwszym z nich jest czujnik termiczny skierowany do przodu (FLIR) współpracujący z termicznym systemem wykrywania i śledzenia IRST. Drugą parą oczu jest oczywiście wielozadaniowy radar Dopplerowski ECR 90, pracujący w paśmie X. Budowany on jest przez konsorcjum Euroradar składające się z brytyjskim firmy Marconi Electronic Systems, ENOSA z Hiszpanii, FIAR z Włoch oraz Daimler Chrysler Aerospace (DASA) z Niemiec. Pilot Eurofightera siedzi w kokpicie wyposażonym w sterowanie głosowe. Dodatkowo na przepustnicy i drążku umieszczono około 25 przycisków sterujących. Informacje przedstawiane są na wielofunkcyjnym wyświetlaczu refleksyjnym MHUD i trzech kolorowych wyświetlaczach wielofunkcyjnych MHDD na konsoli . Uzupełnieniem jest nahełmowy system prezentacyjny HMS. Zastosowano fotel wyrzucany Martin Baker Mk16A typu 0-0. Ponieważ samolot jest niestabilny statycznie, bezpośrednim sterowaniem zajmuje się komputer pokładowy, zawiadujący powierzchniami sterowymi i mechanizacją płata za pomocą cyfrowego systemu fly-by-wire. EFA napędzany jest dwoma dwuprzepływowymi silnikami odrzutowymi Eurojet EJ200, każdy dający 60 kN ciągu, a po włączeniu dopalaczy 90 kN. Silniki są sterowane cyfrowo. Dane techniczne: Prędkość maksymalna: 2124 km/h, prędkość wznoszenia: 315 m/s, pułap maksymalny 19812 m, zasięg maksymalny: 3790 km, uzbrojenie: stałe-1 działko Mauser kal.27mm, podwieszane-do 7500kg.
Bł±d w opisie? Zgło¶ problem
