Jednostki klasy C były brytyjskimi okrętami podwodnymi o napędzie klasycznym (spalinowo-elektrycznym), które były budowane i wodowane w latach 1905-1910. W sumie powstało 38 okrętów tej klasy. Pojedyncza jednostka tego typu (z tzw. Grupy 2) liczyła sobie 43,6 m długości oraz 4,11 m szerokości, przy wyporności podwodnej wynoszącej 320 ton. Maksymalna prędkość nawodna dochodziła do 13 w, a podwodna – do 8 węzłów. Uzbrojenie składało się z 2 dziobowych wyrzutni torpedowych kal. 450 mm.
Jednostki typu C były budowane na potrzeby Royal Navy w stoczni koncernu Vickers w Barrow-in-Furness w północno-zachodniej Anglii oraz w stoczni Admiralicji w Chatham (ang. Chatham Dockyard) w południowo-wschodniej Anglii. Konstrukcyjnie, stanowiły ewolucyjne rozwinięcie okrętów podwodnych klas A i B – podobnie jak one wykorzystywały silnik benzynowy do pływania na powierzchni oraz napęd elektryczny do pływania pod wodą. Poprawiono w nich natomiast prędkość maksymalną, jak również właściwości hydrodynamiczne jednostki pod wodą. Należy jednak wskazać, że ich możliwości żeglugi nawodnej były ograniczone.
W toku I wojny światowej większość okrętów klasy C operowały na przybrzeżnych wodach macierzystych, pełniąc zadania patrolowe oraz starając się zwalczać niemieckie U-booty. Cztery takie jednostki operowały z portów rosyjskich w basenie Morza Bałtyckiego. W latach 1914-1918 Royal Navy utraciła 10 jednostek typu, a pozostałe 28 zostało oddanych na złom na początku lat 20. XX wieku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
