Kilo były radzieckimi, a później głównie rosyjskimi, myśliwskimi okrętami podwodnymi o napędzie spalinowo-elektrycznym (SS), których produkcja wystartowała w 1982 roku. Jednostki były budowane w miastach Leningrad (dzisiejszy St. Petersburg), Gorki (dzisiejszy Niżnyj Nowogród) oraz Komsomolsk nad Amurem. Szacuje się, że w sumie powstało ok. 60-65 jednostek tej klasy. Długość okrętu klasy Kilo wynosi 72,6 m, szerokość 9,9 m, a wyporność podwodna dochodzi do 3.200 ton. Maksymalna prędkość podwodna to ok. 16 węzłów. Główne uzbrojenie jednostek tej klasy stanowi 6 dziobowych wyrzutni torpedowych kal. 533 mm.
Okręty typu Kilo (projekt 877) zostały skonstruowane w celu zastąpienia jednostek klasy Whiskey, a więc jednostek o średnim zasięgu, przeznaczonych do operowania w stosunkowo małej odległości od własnych baz. W stosunku do swych poprzedników nowe, radzieckie okręty podwodne posiadały całkowicie inny kształt kadłuba, który zapewniał znacznie lepsze właściwości hydrodynamiczne. Posiadają też lepsze wyciszenie jednostki napędowej i są ogólnie znacznie cichsze. Cechują się również znacznie doskonalszym i pracującym znacznie szybciej systemem przeładowczym wyrzutnie torpedowe. Generalnie, jednostki typu Kilo to okręty udane, o potencjale zbliżonym do jednostek zachodnich z tego okresu. Klasa Kilo (projekt 877) została zmodernizowana (projekt 636) na potrzeby marynarki rosyjskiej i cechuje się większą prędkością podwodną dochodzącą do 19 w, obniżonymi szumami oraz poprawioną elektroniką. Jednostki typu Kilo były lub są eksploatowane przez floty ZSRR/Federacji Rosyjskiej, ChRL, Algierii, Indii, Iranu, Rumunii, Wietnamu oraz Polski. W naszej marynarce wojennej okręt tej klasy służy pod nazwą ORP Orzeł.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
