W chwili zakończenie II wojny światowej Armia Czerwona, która niebawem (w 1946 r.) zostanie przemianowana na Armię Radziecką, posiadała ok. 9,8 miliona ludzi sformowanych w ok. 500 dywizji różnego typu. Liczba ta została stosunkowo szybko zredukowana, jednak w okresie Zimnej Wojny (1945-1991) liczebność całości radzieckich sił zbrojnych wahała się od ok. 2,8 do ok. 5,3 miliona ludzi. W połowie lat 80. XX wieku, a zatem w toku wojny w Afganistanie, radzieckie wojska lądowe liczyły ok. 210 dywizji, z czego aż ok. 40-50 dywizji stanowiły dywizje pancerne (w radzieckiej nomenklaturze – dywizje czołgowe), złożone z żołnierzy poborowych. Dywizja pancerna liczyła trzy pułki czołgów, jeden pułk piechoty zmechanizowanej, pułk artylerii samobieżnej oraz liczne jednostki wsparcia. Wśród tych ostatnich między innymi: jednostki saperskie, łączności czy rozpoznania chemicznego oraz silne pododdziały obrony przeciwlotniczej. Podstawowym uzbrojeniem sowieckiej dywizji pancernej były rzecz jasna czołgi. Wśród nich można wskazać tak udane konstrukcje jak T-54/T-55, T-72 czy T-80, które często w chwili wprowadzania do linii były bardzo nowoczesnymi maszynami. Warto też pamiętać o skomplikowanym, ale wysoce innowacyjnym T-64, który nigdy nie był eksportowany – nawet do krajów Układu Warszawskiego. Przyjmuje się, że ok. 1990 r. w Armii Radzieckiej znajdowało się ok. 55.000 różnego typu czołgów w różnym stanie technicznym i gotowości mobilizacyjnej. Warto dodać, że sowieckie dywizje pancerne w toku Zimnej Wojny były szkolone przede wszystkim do pełnoskalowego konfliktu z NATO, a za najbardziej prawdopodobny rejon działań uznawano Europę Zachodnią. W takim konflikcie zakładano, że postępy dywizji czołgowej będą wynosić od 80 do 100 kilometrów w ciągu pierwszych 3 dni operacji.
Wojna w Afganistanie, nazywana też radziecką interwencją w Afganistanie toczyła się w latach 1979-1989. Stronami w konflikcie były afgański rząd komunistyczny, wspierany na szeroką skalę przez ZSRR oraz odziały partyzantów (mudżahedinów), którzy nie godzili się na radziecką interwencję oraz daleko idącą laicyzację i ateizację państwa. Mudżahedini stosunkowo szybko otrzymali szeroką, choć nieoficjalną pomoc, Stanów Zjednoczonych. Przyjmuje się, że strona radziecka jednorazowo maksymalnie zaangażował w konflikt ok. 100-120 tys. ludzi, natomiast ustalenie liczby mudżahedinów jest bardzo trudne – najczęściej jednak przyjmuje się, żę dysponowali oni przewagą liczebną nad wojskami radzieckimi. Bezpośrednią przyczyną konfliktu było dążenie ZSRR do zwiększenia swej roli w Azji Środkowej, a przede wszystkim zwiększenie swych wpływów w Afganistanie. Wojska sowieckie walczące w tej wojnie wchodziły w skład tzw. Ograniczonego Kontyngentu Wojsk Radzieckich w Afganistanie, który tworzyły przede wszystkim siły 40 Armii. Warto dodać, że na samym początku wojny armia sowiecka zaangażowało w konflikt ok. 81 tys. ludzi, ok. 2400 pojazdów pancernych (w tym czołgów) oraz ok. 500 samolotów. Z czasem siły te znacząco wzrosły. Wojna afgańska była, podobnie jak wojna wietnamska, klasycznym przykładem wojny partyzanckiej, która w dodatku była prowadzona w terenie zdecydowanie nie sprzyjającym wojskom radzieckim. Co więcej, żołnierze sowieccy byli niewłaściwie wyszkoleni do prowadzenia takiego asymetrycznego konfliktu. Także sprzęt i doktryna radziecka, opracowywane pod kątem konfliktu pełnoskalowego w środkowej i zachodniej Europie, nie zawsze zdawały egzamin. Finalnie, wojna zakończyła się klęską Związku Radzieckiego, który poniósł ogromną prestiżową porażkę. Przyjmuje się również, że wojna przyspieszyła upadek Kraju Rad. Wojska radzieckie utraciły zapewne także ok. 65.000-70.000 rannych i zabitych.
Wojna w Afganistanie, nazywana też radziecką interwencją w Afganistanie toczyła się w latach 1979-1989. Stronami w konflikcie były afgański rząd komunistyczny, wspierany na szeroką skalę przez ZSRR oraz odziały partyzantów (mudżahedinów), którzy nie godzili się na radziecką interwencję oraz daleko idącą laicyzację i ateizację państwa. Mudżahedini stosunkowo szybko otrzymali szeroką, choć nieoficjalną pomoc, Stanów Zjednoczonych. Przyjmuje się, że strona radziecka jednorazowo maksymalnie zaangażował w konflikt ok. 100-120 tys. ludzi, natomiast ustalenie liczby mudżahedinów jest bardzo trudne – najczęściej jednak przyjmuje się, żę dysponowali oni przewagą liczebną nad wojskami radzieckimi. Bezpośrednią przyczyną konfliktu było dążenie ZSRR do zwiększenia swej roli w Azji Środkowej, a przede wszystkim zwiększenie swych wpływów w Afganistanie. Wojska sowieckie walczące w tej wojnie wchodziły w skład tzw. Ograniczonego Kontyngentu Wojsk Radzieckich w Afganistanie, który tworzyły przede wszystkim siły 40 Armii. Warto dodać, że na samym początku wojny armia sowiecka zaangażowało w konflikt ok. 81 tys. ludzi, ok. 2400 pojazdów pancernych (w tym czołgów) oraz ok. 500 samolotów. Z czasem siły te znacząco wzrosły. Wojna afgańska była, podobnie jak wojna wietnamska, klasycznym przykładem wojny partyzanckiej, która w dodatku była prowadzona w terenie zdecydowanie nie sprzyjającym wojskom radzieckim. Co więcej, żołnierze sowieccy byli niewłaściwie wyszkoleni do prowadzenia takiego asymetrycznego konfliktu. Także sprzęt i doktryna radziecka, opracowywane pod kątem konfliktu pełnoskalowego w środkowej i zachodniej Europie, nie zawsze zdawały egzamin. Finalnie, wojna zakończyła się klęską Związku Radzieckiego, który poniósł ogromną prestiżową porażkę. Przyjmuje się również, że wojna przyspieszyła upadek Kraju Rad. Wojska radzieckie utraciły zapewne także ok. 65.000-70.000 rannych i zabitych.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
