ISU-152 to radzieckie działo samobieżne (klasyfikowane też jako niszczyciel czołgów) z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tego wozu pojawiły się w 1943 r., a broń weszła do produkcji seryjnej i do linii w tym samym roku. Masa pojazdu w wersji podstawowej wynosiła 46 ton. Napęd zapewniał pojedynczy silnik W-2-IS o mocy 520 KM. Uzbrojenie stanowiła armato-haubica ML-20S kal. 152,4 mm oraz jeden karabin maszynowy DSzK kal. 12,7 mm. Działo samobieżne ISU-152 zostało opracowane w Fabryce im. Kirowa w Czelabińsku. Początkowo zakładano, że nowy wóz będzie oparty konstrukcyjnie na czołgu KW-1s, ale bardzo szybko postanowiono wykorzystać do tego celu nowy czołg ciężki IS-2. Warto dodać, że ISU-152 dzieliło bardzo wiele elementów konstrukcyjnych i podzespołów z działem samobieżnym ISU-122, co rzecz jasna świetnie ułatwiało produkcję i eksploatację obu typów pojazdów. Jako, że ISU-152 w toku działań bojowych w latach 1944-1945 wykazał się wysoką wartością bojowa, wóz pozostawał w linii lub rezerwie Armii Radzieckiej przez niemałą część Zimnej Wojny. Po 1945 r. powstały dwie zmodernizowane wersje tego pojazdu. Pierwsza z nich nosiła oznaczenie ISU-152K i została opracowana w 1953 roku. Posiadała nowy silnik (ten sam co w czołgu T-54) oraz zwiększony zapas paliwa i przewożonej amunicji. W 1959 r. powstała wersja ISU-152M, która różniła się od ISU-152K marginalnie. Między innymi wykorzystywała inny karabin maszynowy jako broń dodatkową.
IS-1 to sowiecki czołg ciężki z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tego pojazdu powstały w 1943 r., a wóz wszedł do służby w tym samym roku. W toku produkcji powstało ok. 100 wozów tego typu. Masa bojowa czołgu dochodziła do 44 ton. Napęd zapewniał pojedynczy silnik wysokoprężny W-2-100 o mocy do 520 KM. Uzbrojenie podstawowe składało się z armaty D-5T kal. 85 mm oraz 3 karabinów maszynowych DT kal. 7,62 mm.
Wóz IS-1 (oznaczany czasami jako IS-85) został opracowany jako następca czołgów z rodziny KW, a szczególnie wozu KW-1. Przy jego projektowaniu dążono do zachowania możliwie jak najlepszego pancerza (zwłaszcza w przedniej części wozu), poprawienia właściwości trakcyjnych oraz zastosowania znacznie mocniejszego uzbrojenia, czyli armaty kal. 85 mm w miejsce stosowanego w KW-1 działa kal. 76,2 mm. Od początku zakładano również, że nowy czołg będzie przeznaczony do walki z nowymi typami czołgów niemieckich, ale też widziano w nim „czołg przełamania”. Jednak pojawienie się T-34/85 o identycznej sile ognia zakwestionowało dalszą produkcję IS-1. Pojawiła się również konieczność zwiększenia siły ognia sowieckiego czołgu ciężkiego co z kolei doprowadziło do powstania wozu IS-2, który bazował na IS-1.
IS-2 to sowiecki czołg ciężki z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tego pojazdu powstały w 1943 r., a wóz wszedł do służby w tym samym roku. W toku produkcji powstało ok. 3400-3600 wozów tego typu. Masa bojowa czołgu dochodziła do 46 ton. Napęd zapewniał pojedynczy silnik wysokoprężny W-2-IS o mocy do 520 KM. Uzbrojenie podstawowe składało się z armaty D-25T kal. 122 mm oraz 3-4 karabinów maszynowych: 1 karabinu DSzK kal. 12,7 mm oraz 2-3 karabinów DT kal. 7,62 mm.
Wóz IS-2 został opracowany jako rozwinięcie czołgu IS-1, a podstawowa różnica pomiędzy obydwoma wieżami tkwiła w zastosowaniu w IS-2 znacznie potężniejszego uzbrojenia, czyli armaty kal. 122 mm. Pozwalała ona IS-2 na nawiązanie w miarę równorzędnej walki z niemieckimi wozami PzKpfw. V oraz VI, jak również na skutecznie wspieranie natarcia własnej piechoty. Jeszcze w toku II wojny światowej powstała modernizacja wersji podstawowej IS-2, nosząca oznaczanie IS-2M, która cechowała się zastosowaniem m.in.: półautomatycznego zamka klinowego, poprawiającego szybkostrzelność, jak również zmianą przednich płyt pancerza na kadłubie. Czołgi IS-2 okazały się w okresie 1943-1945 bardzo użytecznymi czołgami ciężkimi, o wysokiej wartości bojowej. Warto dodać, że formowano je niemal wyłącznie w samodzielne pułki czołgów ciężkich Gwardii.
IS-3 to sowiecki czołg ciężki z końcowego okresu II wojny światowej oraz z czasów Zimnej Wojny. Pierwsze prototypy tego pojazdu powstały w 1944 r., a produkcja wozu trwała w latach 1945-1946 albo 1947. W tak krótkim czasie udało się wytworzyć aż ok. 2300 wozów tego typu! Masa bojowa czołgu dochodziła do 46,5 tony. Napęd zapewniał pojedynczy silnik wysokoprężny o mocy do 600 KM. Uzbrojenie podstawowe składało się z armaty D-25T kal. 122 mm oraz 2 karabinów maszynowych: 1 karabinu DSzK kal. 12,7 mm oraz 1 karabinu DT kal. 7,62 mm.
Wóz IS-3 został opracowany jako bardzo daleko idące rozwiniecie czołgu IS-2. Z jednej strony zapożyczył od niego uzbrojenie główne, jak również wiele podzespołów mechanicznych. Z drugiej jednak strony wprowadzono w nim zupełni inny kształt przedniej części wozu, jak również zupełnie nową wieżą o wydatnie poprawionej odporności na trafienia amunicją przeciwpancerną. Wozy tego typu wzbudziły spore zainteresowanie zachodnich ekspertów, którzy uznali je za potencjalnie bardzo groźną broń. Warto dodać, że w toku Zimnej Wojny czołgi IS-3 poddawano kilku modernizacjom, w toku których między innymi: zastosowano nowocześniejsze radiostacje, wzmocniono konstrukcję kadłuba czy też wprowadzono noktowizyjne przyrządy obserwacyjne. Wozy IS-3 były eksportowane do kilku krajów, między innymi do: Czechosłowacji, Egiptu czy Polski. Zostały użyte bojowo przede wszystkim w toku wojny sześciodniowej w 1967 roku.