Erwin Rommel (pełne imię i nazwisko: Erwin Johannes Eugen Rommel) urodził się w 1891 r., a zmarł prawdopodobnie wymuszoną śmiercią samobójczą w 1944 roku. Był jednym z najsłynniejszych niemieckich generałów doby II wojny światowej – nosił przydomek Lisa Pustyni. Erwin Rommel swoje doświadczenie wojenne zdobywał już od pierwszych tygodni I wojny światowej. W jej toku, jako oficer piechoty, działał w Argonach we Francji, we Włoszech i w Rumunii. W toku tego konfliktu nie rzadko wykazywał się odwagą osobistą oraz umiejętnym, osobistym prowadzeniem swych oddziałów do walki. Za dokonania na froncie włoskim otrzymał najwyższy order cesarskich Niemiec – Pour Le Merite. Po 1918 roku pozostał w Reichswerze. W tym okresie napisał też świetną i wciąż aktualną książkę „Piechota atakuje!” (niem. „Infanterie greif an!”). Na początku II wojny światowej, w uznaniu zasług, pełnił obowiązki zwierzchnika Kwatery Głównej Adolfa Hitlera w Polsce. Jednak już w lecie 1940 r. z ogromnymi sukcesami dowodził niemiecką 7. Dywizją Pancerną w toku kampanii francuskiej. Natomiast w latach 1941-1943 prowadził do walki Afrika Korps w toku jego walk w Afryce Północnej, nie rzadko w tym czasie prezentacją działanie nieszablonowe, odważne, skrajnie ofensywne, nie liczące się jednak czasami z uwarunkowaniami logistyki. Finalnie, w związku przede wszystkim z przewagą liczebną wojsk alianckich oraz własnymi problemami z zaopatrzeniem – kampania w Afryce Północnej została przegrana przez państwa Osi. W okresie 1943-1944 pełnił wysokie stanowiska dowódcze na terenie Francji. W związku z niejasną do dnia dzisiejszego rolą feldmarszałka Erwina Rommla w zamachu na Hitlera z 20 lipca 1944 roku – został najpewniej zmuszony do popełnienia samobójstwa w październiku 1944 roku.
Afrika Korps (pełna nazwa niemiecka: Deutsches Afrikakorps, w skrócie DAK) to w potocznym rozumieniu zbiorcza nazwa niemieckich jednostek lądowych walczących w Afryce Północnej w latach 1941-1943. Afrika Korps został sformowany w lutym 1941 r., w wyniku bolesnych porażek poniesionych przez armię włoską w toku walk z Brytyjczykami w Afryce na przełomie lat 1940/1941. Jego głównym zadaniem było przyjść z pomocą włoskiemu sojusznikowi i zatrzymać postępy wojsk brytyjskich w Libii. Dowódcą jednostki został generał, a później feldmarszałek, Erwin Rommel. Początkowo w skład DAK wchodziła jedynie 5 Dywizja Lekka (później przekształcona w 21 Dywizję Pancerną), w maju 1941 r. dołączyła do niej 15 Dywizja Pancerna, a pod koniec 1941 r. – 90 Dywizja Lekka. Warto dodać, że już w połowie 1941 r. powstała Panzergruppe Afrika, na której czele stanął Erwin Rommel, a w jej skład wszedł właśnie Afrika Korps. Pomimo defensywnych zadań, DAK (czy szerzej Panzergruppe Afrika) bardzo szybko po wylądowaniu przeszedł – z inicjatywy swego dowódcy – przeszedł do działań stricte ofensywnych, zadając Brytyjczykom w okresie 1941-1942 szereg porażek na pustyni. Natomiast to wówczas jego dowódca zyskał przydomek Lisa Pustyni. Jednocześnie jednak od samego początku DAK był trapiony problemami z zaopatrzeniem, co wpływało negatywnie na jego możliwości prowadzenia akcji ofensywnych. Odniósł znaczącą porażkę w toku II bitwy pod El Alamein (październik-listopada 1942 r.), co zmusiło DAK do odwrotu aż to Tunezji, w której walczył do maja 1943 roku.
Niemcy (najpierw jako Republika Weimarska, a później już jako III Rzesza) chociaż stanowiły jedną z największych gospodarek Europy międzywojennej nie cechowały się oszałamiającym stopniem motoryzacji swego społeczeństwa. Osławiony projekt samochodu dla ludu (niem. Volkswagen) wystartował krótko przed wybuchem II wojny światowej i tak naprawdę – dla celów cywilnych – zaczął funkcjonować dopiero po 1945 roku. Także niemiecki przemysł niemiecki jako całość wyraźnie ustępował jeżeli chodzi o wydajność czy stosowane techniki produkcyjne swemu amerykańskiemu konkurentowi. Należy też pamiętać o konieczności importowania znacznych ilości ropy naftowej przez ówczesne Niemcy. Wszystko to wpływało rzecz jasna na stopień motoryzacji Wehrmachtu. Z jednej strony posiadał on w pełni zmechanizowane i zmotoryzowane dywizje pancerne oraz lekkie. Także kilka rodzajów pododdziałów wsparcia w dywizjach piechoty (zwłaszcza artyleria oraz łączność) było w pełni lub w większości zmotoryzowanych, ale nadal głównym środkiem transportu zaopatrzenia w Wehrmachcie była trakcja konna. Co więcej, pomimo prób unifikacji niemieckiego parku samochodowego i wprowadzenia udanych ciężarówek (np. Opel Blitz) oraz wozów terenowych (np. Schiwamwagen czy Kübelwagen), liczba typów samochodów używanych w Wehrmachcie była znaczna. Wpływało to rzecz jasna na tempo napraw, transportu, itd. Wbrew zatem utartym poglądom, trudno nazywać cały Wehrmacht w czasie II wojny światowej armią w pełni zmotoryzowaną czy zmechanizowaną. Na tym polu wyraźnie ustępował on British Army oraz US Army.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat