Erwin Rommel (pełne imię i nazwisko: Erwin Johannes Eugen Rommel) urodził się w 1891 r., a zmarł prawdopodobnie wymuszoną śmiercią samobójczą w 1944 roku. Był jednym z najsłynniejszych niemieckich generałów doby II wojny światowej – nosił przydomek Lisa Pustyni. Erwin Rommel swoje doświadczenie wojenne zdobywał już od pierwszych tygodni I wojny światowej. W jej toku, jako oficer piechoty, działał w Argonach we Francji, we Włoszech i w Rumunii. W toku tego konfliktu nie rzadko wykazywał się odwagą osobistą oraz umiejętnym, osobistym prowadzeniem swych oddziałów do walki. Za dokonania na froncie włoskim otrzymał najwyższy order cesarskich Niemiec – Pour Le Merite. Po 1918 roku pozostał w Reichswerze. W tym okresie napisał też świetną i wciąż aktualną książkę „Piechota atakuje!” (niem. „Infanterie greif an!”). Na początku II wojny światowej, w uznaniu zasług, pełnił obowiązki zwierzchnika Kwatery Głównej Adolfa Hitlera w Polsce. Jednak już w lecie 1940 r. z ogromnymi sukcesami dowodził niemiecką 7. Dywizją Pancerną w toku kampanii francuskiej. Natomiast w latach 1941-1943 prowadził do walki Afrika Korps w toku jego walk w Afryce Północnej, nie rzadko w tym czasie prezentacją działanie nieszablonowe, odważne, skrajnie ofensywne, nie liczące się jednak czasami z uwarunkowaniami logistyki. Finalnie, w związku przede wszystkim z przewagą liczebną wojsk alianckich oraz własnymi problemami z zaopatrzeniem – kampania w Afryce Północnej została przegrana przez państwa Osi. W okresie 1943-1944 pełnił wysokie stanowiska dowódcze na terenie Francji. W związku z niejasną do dnia dzisiejszego rolą feldmarszałka Erwina Rommla w zamachu na Hitlera z 20 lipca 1944 roku – został najpewniej zmuszony do popełnienia samobójstwa w październiku 1944 roku.
Pierwsze czołgi w armii niemieckiej pojawiły się już u schyłku I wojny światowej – były to maszyny A7V. Po podpisaniu traktatu wersalskiego niemieckim siłom zbrojnym zabroniono rozwoju broni pancernej, ale strona niemiecka nie honorowała tych ograniczeń i potajemnie rozwijała broń pancerną. Natomiast po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 r. ów rozwój stał się już całkowicie oficjalny, a w 1935 r. sformowana 1. Dywizję Pancerną. W okresie 1935-1939 sformowano też dalsze dywizje, a ich głównym sprzętem były wozy Pz.Kpfw: I, II, III oraz IV. Pojedyncza dywizja pancerna w tym czasie była złożona z brygady czołgów dzielonej na dwa regimenty pancerne, brygady piechoty zmotoryzowanej oraz pododdziałów wsparcia, między: rozpoznawczego, artylerii, przeciwlotniczego czy saperów. Etatowo liczyła ok. 300 czołgów. Warto również dodać, że niemieckie wojska pancerne (niem. Panzerwaffe) były szkolone i przygotowywane do realizowania doktryny wojny błyskawicznej, a nie – tak jak w wielu ówczesnych armiach – do wspierania działań piechoty. Kładziono zatem nacisk w szkoleniu „pancerniaków” na wymienność funkcji, samodzielność w podejmowaniu decyzji przez oficerów i podoficerów oraz jak najlepsze opanowanie techniczne posiadanych czołgów. Wszystko to zaowocowało wielkimi sukcesami niemieckiej broni pancernej w Polsce w 1939 r., ale zwłaszcza na zachodzie Europy w 1940 roku. Także w toku walk w Afryce Północnej – zwłaszcza w okresie 1941-1942 – niemieckie wojska pancerne okazywały się bardzo trudnym przeciwnikiem. Przed inwazją na ZSRR liczba niemieckich dywizji pancernych wzrosła niemal dwukrotnie, ale liczba czołgów w tych jednostkach zmalała do ok. 150-200 wozów. Także w toku walk na froncie wschodnim – zwłaszcza w latach 1941-1942 – niemieckie wojska pancerne górowały wyszkoleniem i organizacją nad swym sowieckim przeciwnikiem. Jednak kontakt z takimi wozami jak T-34 czy KW-1 wymusił wprowadzenie do linii w 1942 i 1943 r. czołgów Pz.Kpfw V oraz VI. Rosnące straty na froncie wschodnim, jak również przegrane batalie – pod Stalingradem czy Kurskiem – sprawiły, że niemiecka Panzerwaffe została osłabiona. W jej strukturze pojawiły się bataliony czołgów ciężkich (z 3 kompaniami czołgów), a w 1943 r. powołano dywizje grenadierów pancernych. Dawała też o sobie znać coraz wyraźniejsza przewaga strony radzieckiej, a od 1944 r. – konieczność równoczesnej walki z wojskami radzieckimi na wschodzie oraz aliantami na zachodzie. Przyjmuje się również, że to wtedy (w latach 1944-1945) wyszkolenie niemieckich wojsk pancernych było słabsze, aniżeli w okresie wcześniejszym i nie stanowiło już tak istotnej przewagi po stronie niemieckiej, niż wcześniej. Ostatnimi, zakrojonymi na dużą skalę, operacjami niemieckiej Panzerwaffe były ofensywy w Ardenach (1944-1945) oraz na Węgrzech (1945 r.).
Afrika Korps (pełna nazwa niemiecka: Deutsches Afrikakorps, w skrócie DAK) to w potocznym rozumieniu zbiorcza nazwa niemieckich jednostek lądowych walczących w Afryce Północnej w latach 1941-1943. Afrika Korps został sformowany w lutym 1941 r., w wyniku bolesnych porażek poniesionych przez armię włoską w toku walk z Brytyjczykami w Afryce na przełomie lat 1940/1941. Jego głównym zadaniem było przyjść z pomocą włoskiemu sojusznikowi i zatrzymać postępy wojsk brytyjskich w Libii. Dowódcą jednostki został generał, a później feldmarszałek, Erwin Rommel. Początkowo w skład DAK wchodziła jedynie 5 Dywizja Lekka (później przekształcona w 21 Dywizję Pancerną), w maju 1941 r. dołączyła do niej 15 Dywizja Pancerna, a pod koniec 1941 r. – 90 Dywizja Lekka. Warto dodać, że już w połowie 1941 r. powstała Panzergruppe Afrika, na której czele stanął Erwin Rommel, a w jej skład wszedł właśnie Afrika Korps. Pomimo defensywnych zadań, DAK (czy szerzej Panzergruppe Afrika) bardzo szybko po wylądowaniu przeszedł – z inicjatywy swego dowódcy – przeszedł do działań stricte ofensywnych, zadając Brytyjczykom w okresie 1941-1942 szereg porażek na pustyni. Natomiast to wówczas jego dowódca zyskał przydomek Lisa Pustyni. Jednocześnie jednak od samego początku DAK był trapiony problemami z zaopatrzeniem, co wpływało negatywnie na jego możliwości prowadzenia akcji ofensywnych. Odniósł znaczącą porażkę w toku II bitwy pod El Alamein (październik-listopada 1942 r.), co zmusiło DAK do odwrotu aż to Tunezji, w której walczył do maja 1943 roku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat