Armia rosyjska pod koniec XVIII wieku była prawdopodobnie największą i zapewne jedną z silniejszych armii w Europie. Za panowania Katarzyny II Wielkiej (lata 1762-1796) odniosła kilka ważkich zwycięstw w toku wojen z Turcją, wygrała wojnę z Polską w 1792 r. oraz walnie przyczyniła się do stłumienia insurekcji kościuszkowskiej w 1794 roku. Także w toku wojen z rewolucyjną Francją (1792-1799) nie pokazała się od złej strony. Jednak klęski pod Austerlitz (1805) oraz pod Iławą Pruską i zwłaszcza pod Frydlandem (1807) wymusiły zmiany w armii rosyjskiej zmiany, które dotknęły też jej piechotę, w tym jednostki grenadierów. Krótko przed bitwą pod Austerlitz w armii rosyjskiej znajdowało się 13 regimentów grenadierskich, a pomimo strat w toku kampanii z lat 1805-1807, w 1810 roku liczba ta wzrosła do 14 pułków. Liczba ta utrzymała się aż do końca wojen napoleońskich. W 1811 r. zmieniono też ich organizację. Pułk grenadierów składał się z 3 batalionów: dwóch polowych oraz jednego „zapasowego” lub tyłowego. Do 1810 r. pojedynczy batalion składał się z kolei z czterech kompanii, a każda z nich – z dwóch plutonów. Warto dodać, że uzbrojenie rosyjskich grenadierów nie było w owym czasie jednolite i często tworzył je muszkiet skałkowy model 1805 albo model 1808 rodzimej produkcji. Jako ciekawostkę można podać, że w toku kampanii 1805 roku rosyjscy grenadierzy nie nosili bermyc, ale czaka z wysokimi i specyficznymi kitami. W toku kampanii 1812 roku czako nadal było ich nakryciem głowy, ale posiadało już tradycyjną kitę.
Bitwa pod Borodino została stoczona w dniach 5-7 września 1812 roku pomiędzy armią francuską, dowodzoną przez Napoleona Bonaparte, a wojskami rosyjskimi pod komendą Michaiła Kutuzowa. Przyjmuje się, że po stronie rosyjskiej w bitwie wzięło udział ok. 120 tys. ludzi, a po stronie francuskiej – ok. 135 tys. żołnierzy. Bitwa została rozegrana w stosunkowo niewielkiej odległości od Moskwy, a teren do jej stoczenia został starannie wybrany przez wodza rosyjskiego, który zamierzał w jej toku przyjąć postawę defensywną i odpierać francuskie ataki. Rzecz jasna topografia terenu sprzyjała zamiarom Kutuzowa. Pierwsze działania (w dniu 5 września) zostały zainicjowane przez V Korpus Wielkiej Armii, złożony z wojsk Ks. Warszawskiego, które miały doprowadzić do oskrzydlenia tzw. reduty Szewardino. Działania te nie przyniosły jednak zamierzonego efektu. Do decydującego starcia doszło w dniu 7 września, kiedy to w toku bardzo krwawych walk toczonych o kolejne rosyjskie umocnienia polowe, strona francuska wzięła górę. Straty obu stron były niesłychanie wysokie – według różnych, czasami rozbieżnych szacunków, Rosjanie mieli stracić od 40 do 50 tys. żołnierzy, a wojska francuskiej ok. 30-35 tys. ludzi. Bezpośrednim następstwem bitwy pod Borodino było zajęcie Moskwy przez Napoleona.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
