AK-176 była radziecką, a obecnie jest rosyjską, uniwersalną armatą morską kal. 76,2 mm. Prace projektowe nad tą bronią wystartowały w 1971 r., pierwsze funkcjonalne prototypy powstały w 1977 r., a produkcja seryjna wystartowała ok. 1979 roku. Całkowita masa wieży z armatą sięga 16.800 kilogramów. Z kolei całkowita długość lufy sięga ok. 4,48 metra. Armata może strzelać pociskami o masie 12,4 kg, a jej donośność skutecznego ostrzału sięga 10.000 m, przy donośności maksymalnej rzędu ok. 15.500 metrów. Jej szybkostrzelność teoretyczna dochodzi do aż 120 strz./min., z zapasem amunicji rzędu 152 nabojów gotowych do strzału. Wieża armaty pozwala na jej podnoszenie i opuszczanie w zakresie -15 st. / +85 st. oraz obrót w poziomie w zakresie 175 stopni.
AK-176 została opracowana potrzeby marynarki wojennej ZSRR, jako lekka, uniwersalna armata morska średniego kalibru, dedykowana przede wszystkim jednostkom nawodnym wielkości kutra rakietowego, korwety czy fregaty. Z jednej strony miała stanowić swoistą odpowiedź na wprowadzaną w krajach NATO armatę OTO-Melara kal. 76 mm, a z drugiej strony – zastąpić w służbie armaty AK-725 kal. 57 mm, nastręczające problemów eksploatacyjnych. Finalnie, powstała bardzo udana broń o sporej celności, dobrej donośności i bardzo wysokiej szybkostrzelności oraz sporej przeżywalności. System kierowania ogniem został oparty na systemie radarowym MR-123 (niemal takim samym jak w przypadku działek AK-630) oraz podzespołach optycznych. Pod koniec lat 80. XX wieku wprowadzono zmodernizowany wariant armaty oznaczony jako AK-176M, z ulepszonym systemem kierowania ogniem o mniejszej podatności na zakłócenia oraz zmodernizowanym systemem dosyłania amunicji. Armaty morskie AK-176 były montowane na takich okrętach, jak na przykład: kutry rakietowe klasy Tarantul, korwety typu Pauk czy Grisza III czy na okrętach desantowych Typu 775M.
