AK-630 była radzieckim, a obecnie jest rosyjskim morskim, 6-lufowym działkiem przeciwlotniczym typu CIWS (ang. close-in weapon system) o kalibrze 30 mm. Broń weszła do służby w 1976 r. i pozostaje w niej nadal. Długość lufy sięga 1,63 metra, średnica podstawy to ok. 1,24 m, a wysokość nad pokładem to ok. 1,1 metra. Prędkość początkowa pocisku sięga 875 m/s, a szybkostrzelność teoretyczna dochodzi do 5000 strz./min. Wieżyczka pozwala na podnoszenie i opuszczanie w zakresie -12 st. / +88 st. oraz pełen obrót w poziomie.
AK-630 została opracowana na potrzeby marynarki wojennej ZSRR, jako nowy system obrony bezpośredniej, dedykowany do zwalczania celów powietrznych na bardzo krótkim i krótkim dystansie. Warto dodać, że może również prowadzić skuteczny ogień do niewielkich obiektów nawodnych, w tym prowadzić strzelania do zidentyfikowanych min morskich. Konstrukcja broni została oparta na zmodyfikowanym działku GSz-6-30 skonstruowanym w systemie Gatlinga przez Wasilija Pietrowicza Griaziewa. W stosunku do wersji pierwotnej, AK-630 posiada wydłużone lufy oraz wodny system ich chłodzenia. AK-630 jest w pełni zautomatyzowany, a jego kierowanie ogniem oparte jest na systemie radarowym MR-123-02 oraz urządzeniu śledzącym/podświetlającym SP-521.
Przyjmuje się, iż AK-630 był jednym z pierwszych w pełni zautomatyzowanych systemów CIWS na świecie, a jego parametry balistyczne, szybkostrzelność oraz ogólna wydajność, sprawiają, że (po modernizacjach) jest wartościowym orężem walki morskiej po dzień dzisiejszy. System był montowany między innymi: na fregatach klasy Kriwak, niszczycielach typów: Udałoj czy Sowriemynyj, krążownikach klas Sława i Kirow czy lekkich lotniskowcach typu Kijew.
