We display the well known Resination figures renewed in high quality attended by the The Bodi for the ones who do not know it as recents goods, for the ones who miss some of them to fill the gap. Corpus product. Sculpted by Krisztian Bodi and boxart painted by Laszlo Gyorgy. Weight:35 gr Material: resin Pieces:7
Pierwszą jednostką paramilitarną, która miała w nazwie skrót SS (niem. Schutz Staffel) była osobista ochrona dyktatora III Rzeszy o nazwie Leibstandarte Adolf Hitler, która została oficjalnie sformowana w 1933 roku. Od 1934 r. SS był formacją niezależną, na której czele stał Heinrich Himmler. Z czasem sformowano dalsze jednostki SS, między innymi SS-Totenkopfverbände oraz SS-Verfügungstruppe. Warto dodać, że ta ostatnia była szkolona podobnie do regularnych jednostek piechoty Wehrmachtu. Na stosunkowo niewielką skalę jednostek SS użyto bojowo w czasie walk w Polsce w 1939 r. oraz w kampanii francuskiej w 1940 roku. Pierwsze jednostki przeznaczone od początku do walk na froncie utworzono w połowie 1940 r. nadając im określenie Waffen SS. Początkowo werbunek do nich był ochotniczy, przeprowadzany także wśród ludności nie-niemieckiej, ale z czasem zaczęto stosować obowiązkowy pobór. W ramach Waffen-SS sformowano wiele dywizji o różnej wartości bojowej. Niemniej kilka z nich (np. 1 Dywizję Pancerną SS LAH, 2 Dywizję Pancerną SS Das Reich czy 12 Dywizję Pancerną SS Hitlerjugend) można uznać za jednostki elitarne, o bardzo wysokiej wartości bojowej i często wyposażone w najlepszy dostępny sprzęt. Swe niemałe walory wykazały nie tylko na froncie wschodnim (1941-1945), zwłaszcza w toku walk pod Charkowem w 1943 r., ale też w toku bojów we Francji w 1944 roku. Inna sprawa, że jakość kadry dowódczej tych jednostek była w niejednym przypadku dyskusyjna, a wielu żołnierzy Waffen-SS dopuściło się w toku II wojny światowej zbrodni wojennych.
Pierwsze czołgi w armii niemieckiej pojawiły się już u schyłku I wojny światowej – były to maszyny A7V. Po podpisaniu traktatu wersalskiego niemieckim siłom zbrojnym zabroniono rozwoju broni pancernej, ale strona niemiecka nie honorowała tych ograniczeń i potajemnie rozwijała broń pancerną. Natomiast po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w 1933 r. ów rozwój stał się już całkowicie oficjalny, a w 1935 r. sformowana 1. Dywizję Pancerną. W okresie 1935-1939 sformowano też dalsze dywizje, a ich głównym sprzętem były wozy Pz.Kpfw: I, II, III oraz IV. Pojedyncza dywizja pancerna w tym czasie była złożona z brygady czołgów dzielonej na dwa regimenty pancerne, brygady piechoty zmotoryzowanej oraz pododdziałów wsparcia, między: rozpoznawczego, artylerii, przeciwlotniczego czy saperów. Etatowo liczyła ok. 300 czołgów. Warto również dodać, że niemieckie wojska pancerne (niem. Panzerwaffe) były szkolone i przygotowywane do realizowania doktryny wojny błyskawicznej, a nie – tak jak w wielu ówczesnych armiach – do wspierania działań piechoty. Kładziono zatem nacisk w szkoleniu „pancerniaków” na wymienność funkcji, samodzielność w podejmowaniu decyzji przez oficerów i podoficerów oraz jak najlepsze opanowanie techniczne posiadanych czołgów. Wszystko to zaowocowało wielkimi sukcesami niemieckiej broni pancernej w Polsce w 1939 r., ale zwłaszcza na zachodzie Europy w 1940 roku. Także w toku walk w Afryce Północnej – zwłaszcza w okresie 1941-1942 – niemieckie wojska pancerne okazywały się bardzo trudnym przeciwnikiem. Przed inwazją na ZSRR liczba niemieckich dywizji pancernych wzrosła niemal dwukrotnie, ale liczba czołgów w tych jednostkach zmalała do ok. 150-200 wozów. Także w toku walk na froncie wschodnim – zwłaszcza w latach 1941-1942 – niemieckie wojska pancerne górowały wyszkoleniem i organizacją nad swym sowieckim przeciwnikiem. Jednak kontakt z takimi wozami jak T-34 czy KW-1 wymusił wprowadzenie do linii w 1942 i 1943 r. czołgów Pz.Kpfw V oraz VI. Rosnące straty na froncie wschodnim, jak również przegrane batalie – pod Stalingradem czy Kurskiem – sprawiły, że niemiecka Panzerwaffe została osłabiona. W jej strukturze pojawiły się bataliony czołgów ciężkich (z 3 kompaniami czołgów), a w 1943 r. powołano dywizje grenadierów pancernych. Dawała też o sobie znać coraz wyraźniejsza przewaga strony radzieckiej, a od 1944 r. – konieczność równoczesnej walki z wojskami radzieckimi na wschodzie oraz aliantami na zachodzie. Przyjmuje się również, że to wtedy (w latach 1944-1945) wyszkolenie niemieckich wojsk pancernych było słabsze, aniżeli w okresie wcześniejszym i nie stanowiło już tak istotnej przewagi po stronie niemieckiej, niż wcześniej. Ostatnimi, zakrojonymi na dużą skalę, operacjami niemieckiej Panzerwaffe były ofensywy w Ardenach (1944-1945) oraz na Węgrzech (1945 r.).
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat