Sd.Kfz 251 był niemieckim, średnim, półgąsienicowym transportem opancerzonym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1935 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1939-1945, kończąc się wytworzeniem ok. 14500 sztuk. Sd.Kfz 251 był napędzany sześciocylindrowym silnikiem Maybach HL 42 TURKM o mocy 100 KM.
Sd.Kfz 251 został opracowany jako nowy, podstawowy transporter półgąsienicowy niemieckich sił zbrojnych. Jego konstrukcja została oparta o ciężki ciągnik Sd.Kfz.11, przy czym w adaptowanym podwoziu zmieniono kilka elementów: dodano nowy zbiornik paliwa, umiejscowienie kierownicy oraz przekonstruowano układ wydechowy. W toku produkcji seryjnej powstały cztery podstawowe wersje Sd.Kfz 251 (Ausf. A, B, C i D) różniły się jednak w swej istocie szczegółami związanymi z procesem produkcji (zwłaszcza wersja C) oraz nieco innym rozmieszczeniem elementów wewnątrz kadłuba. W okresie II wojny światowej powstało za to ponad 20 wariantów i wersji Sd.Kfz 251. Chronologiczne pierwszą był Sd.Kfz 251/1, który był wersją podstawową, uzbrojoną w dwa karabiny maszynowe MG34 lub MG42 i mogący przewieźć do 10 żołnierzy desantu. W 1941 roku powstała wersja Sd.Kfz 251/2 uzbrojona w moździerz kal. 80 mm. Pojawiła się również wersja Sd.Kfz 251/3, która była wozem łączności i komunikacji radiowej o różnych zestawach radiostacji i anten. W 1942 roku powstał wariant Sd.Kfz 251/9 Stummel uzbrojony w krótkolufową armatą StuK 37 kal. 75 mm. Ciekawszymi wersjami był Sd.Kfz 251/16 z dwoma miotaczami ognia czy Sd.Kfz 251/20 UHU wyposażony w emiter promieniowania podczerwonego i przeznaczony do namierzania celów w nocy. Wozy Sd.Kfz 251 wszystkich wersji służyły przede wszystkich w dywizjach pancernych i grenadierów pancernych na właściwie wszystkich frontach II wojny światowej: od kampanii wrześniowej (1939), przez kampanię we Francji (1940), walki na Bałkanach i w Afryce Północnej (1941-1943) po walki na froncie wschodnim (1941-1945) i zachodnim (1944-1945).
Schweres Wurfgerät 40 (w skrócie: SWG 40) to niemiecka, wieloprowadnicowa wyrzutnia niekierowanych pocisków rakietowych z okresu II wojny światowej. Prototypy tej broni powstały w II połowie lat 30. XX wieku, a do służby weszła na przełomie lat 1940/1941. SWG 40 mogła strzelać dwoma rodzajami pocisków o kalibrze 280 mm i 320 mm. Zasięg ich strzału wynosił od ok. 1900 do ok. 2200 metrów, a masa pocisku wynosiła 79 albo 82 kilogramy. Schweres Wurfgerät 40 został opracowany jako system artylerii rakietowej dedykowany przede wszystkim do niszczenia celów powierzchniowych oraz siły żywej nieprzyjaciela. Zakładano od samego początku, że pociski będą się charakteryzować większą siłą rażenia, aniżeli klasyczne pociski artyleryjskie kal. 105 albo 150 mm, co też w dużym stopniu zrealizowano. Dzięki zastosowaniu w dużym stopniu drewnianej wyrzutni koszty produkcji systemu był relatywnie korzystne, wobec efektu użycia tej broni. Warto dodać, że Schweres Wurfgerät 40 był stosowany nie tylko w wersji holowanej, ale też mobilnej – na transporterze Sd.Kfz.251/1 „Stuka zu Fuss” albo zdobycznym, francuskim ciągniku gąsienicowym Chenilette UE.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
