W chwili objęcia tronu przez Fryderyka II Wielkiego z rodu Hohenzollernów w 1740 roku, odziedziczył on po swym ojcu (Fryderyku Wilhelmie I, zwanym Królem-Sierżantem) świetnie wyszkoloną i o bardzo wysokiej wartości bojowej piechotę. Warto dodać, że za bardzo wysoki (wręcz drakoński) poziom jej dyscypliny odpowiadał przed 1740 r. feldmarszałek Leopold von Anhalt-Dessau (zwany Starym Dessaurem) i już wówczas stosowała ona karabiny z zamkiem skałkowym i stemplem żelaznym. Na polu bitwy stosowała taktykę linearną oraz szyk trójszeregowy, w przeciwieństwie do armii austriackiej, która stosowała szyk czteroszeregowy. Przyjmuje się również, że była najszybciej strzelającą piechotą ówczesnej Europy, a niektóre opracowania historyczne wskazują, że pojedynczy żołnierz pruskiej piechoty zużywał od 300 do 350 ładunków karabinowych rocznie w czasie ćwiczeń, co było wówczas sumą niesłychanie wysoką. Stanowiła też liczebnie podstawę armii pruskiej stanowiąc ok.80-85% jej stanu osobowego. Na początku wojny siedmioletniej (1756-1763) regimenty piechoty pruskiej były na trzech normatywach etatowych: „starym”, „średnim” i „nowym”. Starych regimentów piechoty było 48 – wśród nich 33 były muszkieterskie, a 15 fizylierskich. Regimenty dzieliły się z kolei na bataliony i kompanie. W przypadku regimentów na starej stopie, dzieliły się one na dwa bataliony (z wyjątkiem Gwardii oraz regimentu Anhalt-Dessau), a każdy z nich po mobilizacji liczył 700 żołnierzy, ze 122 żołnierzami w kompanii. Ogromnej wartości bojowej piechota pruska dowiodła w czasie obu wojen śląskich (1740-1742 i 1744-1745) oraz wojny siedmioletniej (1756-1763), a na swe największe sukcesy odnosiła pod Strzegomiem-Dobromierzem (1745), Lutynią (1757) czy Rossbach (1757).
W chwili objęcia tronu przez Marię Teresę z rodu Habsburgów w 1740 roku, odziedziczyła on po swym ojcu (cesarzu Karolu VI) armię nienajlepszej jakości. Piechota tejże armii była słabo wyszkolona, cechowała się licznymi niedoborami, a na polu dyscypliny czy wyposażenia – mniej lub bardziej – ustępował swej pruskiej odpowiedniczce. Spore braki austriackiej piechoty dobitnie wykazały obie wojny śląskie (1740-1742 i 1744-1745), szczególnie batalie pod Małujowicami (1741), Strzegomiem-Dobromierzem (1745) czy Soor (1745). Nie dziwi, że po serii porażek z wojen śląskich armia austriacka – zwłaszcza jej piechota – przeszła szereg zmian. Przede wszystkim od 1748 r. wprowadzano broń ze stemplem żelaznym, a w 1754 r. pojawiła się tzw. Commisflinte wz.1754, która okazała się podstawową bronią austriackiego piechura aż do początku XIX wieku. Warto dodać, że piechota otrzymała też nowy regulamin w 1749 r., który dla muszkieterów przewidywał dalej prowadzenia ognia w szyku czteroszeregowym, ale w przypadku grenadierów nakazywał ogień w szyku trójszeregowym. Elitą austriackiej piechoty byli grenadierzy, którzy stanowili ok.8-10% stanu osobowego tejże. Szkolono ich na modłę pruską z podobnie żelazną dyscypliną. Na stopie wojennej kompania austriackiej piechoty liczyła 136 ludzi, a grenadierów – 100 ludzi. Batalion w sile 6 kompanii liczył 18 oficerów oraz 798 żołnierzy i podoficerów. Natomiast w sile 4 kompanii – 12 oficerów oraz 532 żołnierzy i podoficerów. Chociaż w toku wojny siedmioletniej (1756-1763) austriacka piechota nadal ustępowała – zwłaszcza na początku tego konfliktu – swej pruskiej odpowiedniczce, to jednak dobrze spisała się w zwycięskich dla Austriaków bataliach pod Kolinem (1757) oraz pod Kunersdorfem (1759). Warto dodać, że w tej ostatniej walczyli ramię w ramię z wojskami rosyjskimi.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
