Wojna stuletnia to konflikt zbrojny z lat 1337-1453, który toczył się pomiędzy Francją, a Anglią. Należy tutaj dodać, że był on przerywany licznymi rozejmami i pokojami, jednak ostatecznie dobiegł końca dopiero w 1453 roku. Już od początku konfliktu kluczowym elementem angielskich wojsk pieszych byli łucznicy, uzbrojeni w tzw. długie łuki angielskie (ang. Longbow). Warto dodać, że wojska angielskie po raz pierwszy weszły w interakcję z tą bronią w czasie walk na terenie Walii w XIII-XIV wieku i stosunkowo szybko została przez nie zaadaptowana. Ponadprzeciętną skuteczność długie łuki zaprezentowały już w czasie batalii pod Crecy w 1346 roku. W literaturze można nawet spotkać określenie, iż był to „trumf długiego łuku”. Zważywszy powyższe nie dziwi, że w toku kolejnych wypraw do Francji łucznicy stanowili w armii angielskiej od 60 do nawet 80% stanu osobowego! Szacuje się, że w toku bitwy pod Azincourt stanowili właśnie 80% sił angielskich. Jednak obok łuczników, ważnym elementem angielskich wojsk pieszych byli również żołnierze określani bardzo pojemnym znaczeniowo terminem men-at-arms. Wśród nich można wskazać przede włóczników oraz pikinierów, uzbrojonych we włócznie, halabardy albo piki. Jako broń defensywną stosowali najczęściej proste hełmy oraz kolczugi albo pancerze w rodzaju brygantyny. Generalnie, należy przyjąć, że w toku całej wojny stuletniej (do może ostatniego jej etapu) angielskie wojska piesze prezentowały większą wartość bojową, aniżeli ich francuski odpowiednik.
Wojna stuletnia to konflikt zbrojny z lat 1337-1453, który toczył się pomiędzy Francją, a Anglią. Należy tutaj dodać, że był on przerywany licznymi rozejmami i pokojami, jednak ostatecznie dobiegł końca dopiero w 1453 roku. Na początku konfliktu podstawową siłą uderzeniową wojsk francuskich w bitwie było jej rycerstwo, które było znane ze swego męstwa na polu walki, bardzo dobrego wyszkolenia indywidualnego, ale też pychy (utarło się przyjmować, iż francuscy rycerze w owym czasie twierdzili, że gdyby niebo zwaliło się na głowę – podtrzymaliby je swymi kopiami) oraz prawie całkowitego braku poczucia dyscypliny. Dało to o sobie znać w katastrofalny sposób w bitwie pod Crecy w 1346 roku. Uzbrojenie francuskiego rycerza na początku wojny stuletniej (XIV wiek) było bez wątpienia bardzo dobre. Jako broń defensywną wykorzystywał tarczę, kolczugę z licznymi elementami zbroi płytowej lub – rzadziej - pełną zbroję płytową. Jako broń zaczepną stosował kopię, miecz jednoręczny oraz różne rodzaje broni obuchowej jak np. nadziak. Spore zmiany w kawalerii francuskiej zaszły za panowania Karola VII (panował 1422-1461). Władca ten wprowadził w 1445 roku tzw. kompanie ordonansowe, których na początku było 15, a każda z nich liczyła 100 kopijników. Jazda ta była dobrze wyszkolona, zdyscyplinowana oraz została wzięta na monarszy żołd, a nie była – jak do tej pory – powoływana na zasadzie pospolitego ruszenia.
Zamek to budowla obronna o zwartej – najczęściej kamiennej lub ceglanej – zabudowie, będąca charakterystyczna dla średniowiecznej Europy, zwłaszcza w okresie pełnego (X-XIII w.) oraz późnego (XIV-XV w.) średniowiecza. Zamek pełnił różnorakie funkcje: siedziby władzy królewskiej, książęcej albo możnowładczej, mógł być „domem rodzinnym” pojedynczego rycerza, ale też placówką militarną podległą władzy monarszej. Przyjmuje się, że pierwsze „klasyczne” zamki na terenie Europy powstały w IX wieku, już po upadku państwa Karolingów. W wielu przypadkach – na terenie dzisiejszej Francji czy Niemiec – miały one charakter siedziby władcy albo rycerza i często były jedynie donżonami, wznoszonymi z kamienia. Te wczesne zamki są pozbawione bardzo wielu późniejszych elementów obronnych, jak wieże czy rozbudowany system murów. Jednak na przełomie XII oraz XIII wieku następuje spora zmiana i pod wpływem doświadczeń wyniesionych z wypraw krzyżowych zamki ewoluują, stając się w coraz większym stopniu rozbudowane. Zaczynają posiadać jeden lub więcej rzędów murów obronnych. Na terenie ziem polskich zamki pojawiają się na przełomie XII i XIII wieku, zastępując poprzednie drewniano-ziemne grody, a jednymi z pierwszych takich fortec jest chociażby zamek w Legnicy czy przebudowa Wawelu w Krakowie. Warto też pamiętać, że na swój sposób nietypowe były zamki krzyżackie na Pomorzu i w Inflantach, wznoszono je bowiem przede wszystkim z cegły, a nie z kamienia. Wspaniałym przykładem takiego zamku jest chociażby Malbork. Schyłek zamków datuje się na XV wieku, kiedy to upowszechnieni się prochu strzelniczego umożliwiło ich stosunkowo szybkie zdobywanie.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat