Bitwa pod Hastings została stoczona w październiku 1066 roku na terenie południowo-zachodniej Anglii pomiędzy księciem normańskim Wilhelmem Zdobywcą, a królem Anglii Haraldem II. Do bitwy doszło z powodu pretensji Wilhelma do angielskiego tronu królewskiego, który „zwolnił się” po śmierci Edwarda Wyznawcy. Siły stron przystępujących do bitwy nie są całkowicie pewne, ale szacuje się, że Wilhelm wiódł ok. 7-8 tys. żołnierzy, natomiast Harald – ok. 5-6 tys. Za niemal pewne przyjmuje się, żę książę normański miał przewagę. Wiódł też do walki wojsko zapewne lepsze wyszkolone i uzbrojone, aniżeli to, którym dysponował przeciwnik. Harald natomiast kilkanaście dni wcześniej (w końcu września 1066 r.) wygrał bitwę pod Stamford Bridge z Wikingami pod wodzą Haralda Hardraada, zadając swemu przeciwnikowi wysokie straty. Bez wątpienia to zwycięstwo bardzo pozytywnie wpłynęło na morale wojsk, które Harald II prowadził do batalii pod Hastings. Warto jednak dodać, że owe wojska było złożone zarówno z dobrze wyszkolonych i prezentujących wysoką wartość bojową huskarlów, jak i pospolitego ruszenia o nazwie ford o niższej wartości od huskarlów. Harald II pod Hastings przyjął postawę zdecydowanie defensywną, ale starannie wybrał miejsce batalii i rozmieścił swe wojska na niewielkim pagórku utrudniającym działania kawalerii i zdecydowanie sprzyjającym obronie. Tym samym zmusił Wilhelma do prowadzenia ataków na swe pozycje. Bitwa rozpoczęła się od ostrzały pozycji wojsk Haralda przez normańskich łuczników oraz kuszników i ataków normańskiej piechoty i kawalerii. Przyjmuje się, że przez pierwsze godziny bitwy ataki normańskie były bezskuteczne i nie doprowadziły do przełamania szyku przeciwnika. Przełom w bitwie nastąpił, kiedy Wilhelm nakazał – być może zaplanowany jeszcze przed bitwą – pozorowany odwrót. Wojska Harolda dały się nabrać na ten fortel, opuściły swoją świetną pozycję obronną i ruszyły w pościg, który jednak bardzo szybko przerodził się w ich rzeź. Po tym etapie bitwy, w centrum pozostał jeszcze Harold broniony przez znaczny oddział huskarlów. Oddział ten został jednak poddany zmasowanemu chciałoby się powiedzieć ostrzałowi przez normańskich łuczników, który doprowadził do śmierci króla Harolda. Bitwa zakończyła się bezapelacyjnym zwycięstwem Wilhelma Zdobywcy, który zainicjował w Anglii rządy dynastii normańskiej. Bez wątpienia bitwa pod Hastings jest jedną z najważniejszych bitew w dziejach Wysp Brytyjskich.
Sasi (ang. Saxons, niem. Sachsen) to plemię germańskie, które w okresie późnej starożytności i wczesnego średniowiecza zamieszkiwało tereny dzisiejszych północnych Niemiec u ujścia Łaby, a które w V i VI w., wraz z plemionami Angolów i Jutów, najechało Brytanię, zakładając tam trzy królestwa: Wessex, Sussex oraz Essex. Najpewniej w tym samym czasie, już na terenie Brytanii, plemiona Sasów i Anglów weszły ze sobą w ścisłe interakcje tworząc Anglosasów (ang. Anglo-Saxons). We wczesnej fazie swej historii Sasi tworzyli przede wszystkim jednostki piesze, których wojownicy byli uzbrojeni we włócznie, tarcze, hełmy oraz charakterystyczne dla Sasów jednoręczne i jednosieczne miecze (czasami klasyfikowane jako noże) o nazwie saks. Warto dodać, że często wyróżnia się dwa rodzaje saksów: skramsaks (o klindze długości od 30 do 70 cm) oraz langsaks (o klindze długości do 1 metra). W okresie anglosaskim (od V-VI w.) już na terenie Brytanii wojskowość ewoluowała. Kiedy król Harald stawał do bitwy pod Hastings w 1066 r. w jego armii można wskazać zarówno doborowe odziały huskarlów, rekrutowanej jednak głównie ze Skandynawów, jak również z fyrdu, czyli żołnierzy pospolitego ruszenia o znacznie mniejszej wartości bojowej.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
