Wojna w Afganistanie, nazywana też radziecką interwencją w Afganistanie toczyła się w latach 1979-1989. Stronami w konflikcie były afgański rząd komunistyczny, wspierany na szeroką skalę przez ZSRR oraz odziały partyzantów (mudżahedinów), którzy nie godzili się na radziecką interwencję oraz daleko idącą laicyzację i ateizację państwa. Mudżahedini stosunkowo szybko otrzymali szeroką, choć nieoficjalną pomoc, Stanów Zjednoczonych. Przyjmuje się, że strona radziecka jednorazowo maksymalnie zaangażował w konflikt ok. 100-120 tys. ludzi, natomiast ustalenie liczby mudżahedinów jest bardzo trudne – najczęściej jednak przyjmuje się, żę dysponowali oni przewagą liczebną nad wojskami radzieckimi. Bezpośrednią przyczyną konfliktu było dążenie ZSRR do zwiększenia swej roli w Azji Środkowej, a przede wszystkim zwiększenie swych wpływów w Afganistanie. Wojska sowieckie walczące w tej wojnie wchodziły w skład tzw. Ograniczonego Kontyngentu Wojsk Radzieckich w Afganistanie, który tworzyły przede wszystkim siły 40 Armii. Warto dodać, że na samym początku wojny armia sowiecka zaangażowało w konflikt ok. 81 tys. ludzi, ok. 2400 pojazdów pancernych (w tym czołgów) oraz ok. 500 samolotów. Z czasem siły te znacząco wzrosły. Wojna afgańska była, podobnie jak wojna wietnamska, klasycznym przykładem wojny partyzanckiej, która w dodatku była prowadzona w terenie zdecydowanie nie sprzyjającym wojskom radzieckim. Co więcej, żołnierze sowieccy byli niewłaściwie wyszkoleni do prowadzenia takiego asymetrycznego konfliktu. Także sprzęt i doktryna radziecka, opracowywane pod kątem konfliktu pełnoskalowego w środkowej i zachodniej Europie, nie zawsze zdawały egzamin. Finalnie, wojna zakończyła się klęską Związku Radzieckiego, który poniósł ogromną prestiżową porażkę. Przyjmuje się również, że wojna przyspieszyła upadek Kraju Rad. Wojska radzieckie utraciły zapewne także ok. 65.000-70.000 rannych i zabitych.
Specnaz (obecna nazwa to Wojska Specjalnego Przeznaczenia Federacji Rosyjskiej) to zbiorowe określenie radzieckich, a obecnie rosyjskich sił specjalnych mających przede wszystkim wykonywać zadania na rzecz regularnych sił zbrojnych. Jednostki tego typu były używane już w okresie II wojny światowej, ale szczególnie intensywny ich rozwój nastąpił po 1945 roku. Być może w szczytowym okresie swego rozwoju liczby żołnierze Specnazu osiągnęła ok. 30 tys. żołnierzy. Wojska tej formacji wzięły szczególnie intensywny udział w toku wojny w Afganistanie (1979-1989) ponosząc tam wysokie straty, nierzadko też wykazując się świetną postawą na polu walki i odwagą, ale też rzadko spotykanym okrucieństwem wobec nieprzyjaciela. Po rozpadzie ZSRR wielu żołnierzy Specnazu zasiliło takie elitarne jednostki jak Alfa, Wympieł czy Zenit. Warto dodać, że żołnierze tej formacji (Specnazu) przechodzili i przechodzą nadal bardzo ciężki trening fizyczny i psychiczny, w którym obok typowych umiejętności bojowych są również uczeni radzenia sobie w sytuacji pojmania przez nieprzyjaciela i przesłuchań czy torturowania.
Wojna w Afganistanie, nazywana też radziecką interwencją w Afganistanie toczyła się w latach 1979-1989. Stronami w konflikcie były afgański rząd komunistyczny, wspierany na szeroką skalę przez ZSRR oraz odziały partyzantów (mudżahedinów), którzy nie godzili się na radziecką interwencję oraz daleko idącą laicyzację i ateizację państwa. Mudżahedini stosunkowo szybko otrzymali szeroką, choć nieoficjalną pomoc, Stanów Zjednoczonych. Przyjmuje się, że strona radziecka jednorazowo maksymalnie zaangażował w konflikt ok. 100-120 tys. ludzi, natomiast ustalenie liczby mudżahedinów jest bardzo trudne – najczęściej jednak przyjmuje się, żę dysponowali oni przewagą liczebną nad wojskami radzieckimi. Bezpośrednią przyczyną konfliktu było dążenie ZSRR do zwiększenia swej roli w Azji Środkowej, a przede wszystkim zwiększenie swych wpływów w Afganistanie. Wojska sowieckie walczące w tej wojnie wchodziły w skład tzw. Ograniczonego Kontyngentu Wojsk Radzieckich w Afganistanie, który tworzyły przede wszystkim siły 40 Armii. Warto dodać, że na samym początku wojny armia sowiecka zaangażowało w konflikt ok. 81 tys. ludzi, ok. 2400 pojazdów pancernych (w tym czołgów) oraz ok. 500 samolotów. Z czasem siły te znacząco wzrosły. Wojna afgańska była, podobnie jak wojna wietnamska, klasycznym przykładem wojny partyzanckiej, która w dodatku była prowadzona w terenie zdecydowanie nie sprzyjającym wojskom radzieckim. Co więcej, żołnierze sowieccy byli niewłaściwie wyszkoleni do prowadzenia takiego asymetrycznego konfliktu. Także sprzęt i doktryna radziecka, opracowywane pod kątem konfliktu pełnoskalowego w środkowej i zachodniej Europie, nie zawsze zdawały egzamin. Finalnie, wojna zakończyła się klęską Związku Radzieckiego, który poniósł ogromną prestiżową porażkę. Przyjmuje się również, że wojna przyspieszyła upadek Kraju Rad. Wojska radzieckie utraciły zapewne także ok. 65.000-70.000 rannych i zabitych.
Produkty firmy ICM są objęte dożywotnią gwarancją i bezpośrednim serwisem producenta.
Nawet jeśli samemu uszkodzisz element możesz zgłosić prośbę o otrzymanie nowego!
Wystarczy wypełnić formularz dostępny pod poniższym adresem:
https://icm.com.ua/contacts/
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat