Soviet crew & scout in winter uniform. 6 figures.
Made of high quality resin. Modeled by Manel Arin.
Wojska pancerne i zmechanizowane Armii Czerwonej zaczęto formować na szerszą skalę w pod koniec lat 20. i w latach 30. XX wieku. Zwłaszcza na lata 30. XX wieku przypada ich dynamiczny rozwój. Znajdowało to odbicie zarówno w strukturze organizacyjnej, jak i w wyposażeniu. Na pierwszej z tych płaszczyzn zaczęto od 1932 r. formować korpusy zmechanizowane, których struktura zresztą ewoluowała do wybuchu II wojny światowej. Gdy idzie o wyposażenie – zaczęto wprowadzać nowe rodzaje czołgów, takie jak BT-5, BT-7, T-26 czy czołg wielowieżowy T-28. Bardzo udane czołgi wprowadzone też do linii krótko przez rozpoczęciem wojny z III Rzeszą – mowa rzecz jasna o KW-1 oraz T-34. Pomimo jednak faktu, że w chwili niemieckiej agresji radzieckie wojska pancerne miały zdecydowaną przewagą ilościową nad agresorem, poniosły one ogromne straty w ludziach i sprzęcie w pierwszym okresie wojny. Można je tłumaczyć chociażby brakami w dobrze wyszkolonej kadrze oficerskiej (pokłosie stalinowskich czystek z lat 30. XX wieku), gorszym wyszkoleniu indywidualnym radzieckich czołgistów w porównaniu z ich niemieckimi przeciwnikami czy gorszej taktyce stosowanej przez załogi radzieckich czołgów. Także doktryna ich użycia nie była tak spójna i tak dobrze ugruntowana w wyszkoleniu jak w armii niemieckiej. Można też do tego dodać raczej słabą ergonomię wozów sowieckich czy niedobór radiostacji krótkiego i dalekiego zasięgu w wojskach pancernych. Z czasem jednak owe błędy zaczęto mniej lub bardziej skutecznie korygować. Przykładowo – od wiosny 1942 r. zaczęto formować armie pancerne, które miały pełnić przede wszystkim zadania ofensywne i które stanowiły nieco bardziej ergonomiczną strukturę, niż wcześniejsze korpusy zmechanizowane. Zasadne wydaje się jednak twierdzenie, że aż do końca wojny Armia Czerwona kładła raczej nacisk na przewagą ilościową, aniżeli jakościową nad przeciwnikiem, chociaż wprowadziła do służby w toku działań wojennych tak udane czołgi jak T-34/85 czy IS-2. Widać to doskonale chociażby w toku bitwy pod Kurskiem z lipca 1943 roku.
W jednostkach frontowych Armii Czerwonej w toku wojny niemiecko-radzieckiej 1941-1945 służyły jednostki rozpoznawcze nazywane Razwiedczikami (w j. rosyjskim, pisanym alfabetem łacińskim to Voyennaya Razvyedka). Oddziały te były przydzielane przede wszystkim do jednostek piechoty w sile batalionu na dywizję, kompanii na brygadę oraz plutonu na pułk. Struktura organizacyjna jednostek Razwiedczików nie odbiegała w znaczący sposób od formacji regularnej piechoty. Natomiast ich rola na polu walki była diametralnie inna. Formacje te były bowiem traktowane jako, swoiste „oczy i uszy” dowódcy formacji, której podlegały. Warto dodać, że ich żołnierze byli znacznie lepiej wyszkoleni od regularnych oddziałów piechoty, a do ich zadań należało zbieranie informacji na tyłach wroga czy obserwowanie jego ruchów i przemarszów. Warto dodać, że po 1943 r. Razwiedczicy stosowali mundury pokryte plamami maskującymi, a na ich wyposażenie dominowała lekka broń maszynowa, np. pistolet maszynowy PPsZ oraz lekki karabin maszynowy Diegtariewa kal. 7,62 mm. Często jednak walczyli też sprzętem zdobycznym.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
