Korzenie rosyjskiej, a później radzieckiej piechoty morskiej sięgają czasów panowania cara Piotra Wielkiego, który powołał do życia tego rodzaju formację w 1705 roku. Żołnierze wchodzący w skład walczyli nie tylko w Wielkiej Wojnie Północnej (1700-1721), ale też w wielu innych konfliktach z udziałem państwa rosyjskiego, chociażby wojnie krymskiej (1853-1856), wojnie z Japonią (1904-1905) czy I wojnie światowej (1914-1918). Po rewolucji październikowej formacja ta nie została rozwiązana, ale jak wiele innych jednostek Armii Czerwonej przeszła głębokie zmiany. W toku kolejnej wojny światowej (1939-1945) w walkach na lądzie wzięło udział ok. 350 tys. marynarzy i żołnierzy radzieckiej marynarki wojennej. Na jej początku radziecka piechota morska składała się z jedynie jednej brygady piechoty morskiej służącej w ramach Floty Bałtyckiej, ale w toku wojny (zwłaszcza w toku konfliktu z Niemcami) powołano do życia sześć regimentów piechoty morskiej, ok. 40 brygad oraz sformowano jedną, pełną dywizję! Sytuacja na fontach, zwłaszcza w latach 1941-1943, sprawiała, że te nierzadko dobrze wyszkolone oddziały walczyły przede wszystkim w operacjach klasycznie lądowych, między innymi broniąc Sewastopola, Moskwy, Kerczu czy Stalingradu. Warto dodać, że w latach 1941-1945 radziecka piechota morska przeprowadziła ok. 120 desantów z morza, ale najczęściej desant dotyczył plutonów lub co najwyżej kompanii. Warto dodać, że tytuł Bohatera Związku Radzieckiego otrzymało 122 żołnierzy służących w tej formacji.
Decydujący wpływ na kształtowanie się organizacji oraz taktyki niemieckiej piechoty przed wybuchem II wojny światowej miały z jednej strony doświadczenia wypływające z poprzedniej wojny światowej, ale też prace teoretyczne powstające w latach 20. i 30. XX wieku, które często podkreślały konieczność postrzegania niemieckiej piechoty jako narzędzia prowadzenia wojny ofensywnej. Wpływało to zarówno na wyposażenie, jak i organizację niemieckiej dywizji piechoty, która w toku kampanii wrześniowej z 1939 roku liczyła 3 pułki piechoty, z których każdy dzielił się na 3 bataliony piechoty, kompanię artylerii oraz kompanię przeciwpancerną. Do tego dochodziły liczne jednostki wsparcia, między innymi: pułk artylerii z 4 dywizjonami artylerii (w tym jednym ciężkiej), batalion przeciwpancerny, batalion saperów czy batalion łączności. W sumie dywizja piechoty tzw. I fali mobilizacyjnej liczyła ok. 17.700 ludzi i posiadała znaczący komponent artyleryjski, ale też była obficie wyposażona w broń maszynową. Posiadała też nowoczesne i wydajne – jak na owe czasy – środki łączności i dowodzenia. W toku wojny dywizje piechoty ulegały transformacji – w 1943 r. część z nich została przekształcona w dywizje grenadierów pancernych. Natomiast od 1943 r. standardowa dywizja „tradycyjnej” piechoty liczyła ok. 12.500 ludzi (a nie ok. 17.700 ludzi jak w 1939 r.), zmniejszono też w niej komponent artyleryjski – zwłaszcza artylerii ciężkiej – natomiast znacząco poprawiono obronę przeciwpancerną. Przyjmuje się, że w toku całej II wojny światowej w Wehrmachcie służyło ok. 350 dywizji piechoty.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat