ISU-152 to radzieckie działo samobieżne (klasyfikowane też jako niszczyciel czołgów) z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy tego wozu pojawiły się w 1943 r., a broń weszła do produkcji seryjnej i do linii w tym samym roku. Masa pojazdu w wersji podstawowej wynosiła 46 ton. Napęd zapewniał pojedynczy silnik W-2-IS o mocy 520 KM. Uzbrojenie stanowiła armato-haubica ML-20S kal. 152,4 mm oraz jeden karabin maszynowy DSzK kal. 12,7 mm. Działo samobieżne ISU-152 zostało opracowane w Fabryce im. Kirowa w Czelabińsku. Początkowo zakładano, że nowy wóz będzie oparty konstrukcyjnie na czołgu KW-1s, ale bardzo szybko postanowiono wykorzystać do tego celu nowy czołg ciężki IS-2. Warto dodać, że ISU-152 dzieliło bardzo wiele elementów konstrukcyjnych i podzespołów z działem samobieżnym ISU-122, co rzecz jasna świetnie ułatwiało produkcję i eksploatację obu typów pojazdów. Jako, że ISU-152 w toku działań bojowych w latach 1944-1945 wykazał się wysoką wartością bojowa, wóz pozostawał w linii lub rezerwie Armii Radzieckiej przez niemałą część Zimnej Wojny. Po 1945 r. powstały dwie zmodernizowane wersje tego pojazdu. Pierwsza z nich nosiła oznaczenie ISU-152K i została opracowana w 1953 roku. Posiadała nowy silnik (ten sam co w czołgu T-54) oraz zwiększony zapas paliwa i przewożonej amunicji. W 1959 r. powstała wersja ISU-152M, która różniła się od ISU-152K marginalnie. Między innymi wykorzystywała inny karabin maszynowy jako broń dodatkową.
W jednostkach frontowych Armii Czerwonej w toku wojny niemiecko-radzieckiej 1941-1945 służyły jednostki rozpoznawcze nazywane Razwiedczikami (w j. rosyjskim, pisanym alfabetem łacińskim to Voyennaya Razvyedka). Oddziały te były przydzielane przede wszystkim do jednostek piechoty w sile batalionu na dywizję, kompanii na brygadę oraz plutonu na pułk. Struktura organizacyjna jednostek Razwiedczików nie odbiegała w znaczący sposób od formacji regularnej piechoty. Natomiast ich rola na polu walki była diametralnie inna. Formacje te były bowiem traktowane jako, swoiste „oczy i uszy” dowódcy formacji, której podlegały. Warto dodać, że ich żołnierze byli znacznie lepiej wyszkoleni od regularnych oddziałów piechoty, a do ich zadań należało zbieranie informacji na tyłach wroga czy obserwowanie jego ruchów i przemarszów. Warto dodać, że po 1943 r. Razwiedczicy stosowali mundury pokryte plamami maskującymi, a na ich wyposażenie dominowała lekka broń maszynowa, np. pistolet maszynowy PPsZ oraz lekki karabin maszynowy Diegtariewa kal. 7,62 mm. Często jednak walczyli też sprzętem zdobycznym.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
