PPSz-41 albo PPSz wz.41 (potocznie: pepesza albo pepecha) to radziecki pistolet maszynowy kal. 7,62 mm z okresu II wojny światowej oraz Zimnej Wojny. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1940 roku, a produkcja seryjna trwała w latach 1941-1948. W jej toku powstało ponad 5,5 miliona sztuk tej broni. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tego pistoletu maszynowego dochodziła do 550 m/s, a szybkostrzelność teoretyczna – aż do 900 strzałów na minutę. Długość broni wynosiła ok. 83 centymetry, a masa z pełnym magazynkiem bębnowym dochodziła do 5,4 kilograma. Przyjmuje się, że zasię skutecznego strzału oscylował wokół 125-150 metrów. PPSz-41 został opracowany na potrzeby Armii Czerwonej przez Gieorgija Szpagina, jednego z najlepszych radzieckich konstruktorów broni strzeleckiej w XX wieku. Nowa broń miała zastąpić w linii zbyt skomplikowany pistolet maszynowy PPD-40. W stosunku do swego poprzednika nowa broń miała bardzo zbliżone rozmiary i masę, ale nieco lepszą szybkostrzelność teoretyczną. Zdecydowanie natomiast górowała prostotą obsługi, niezawodnością oraz znacznie niższymi kosztami produkcji, przez co bardzo dobrze nadawał się do produkcji masowej. Ze względu na swoje walory PPSz-41 stał się błyskawicznie podstawowym pistolem maszynowym Armii Czerwonej używanym przez całą wojnę z III Rzeszą (1941-1945). Wszedł także na uzbrojenie Wojska Polskiego formowanego na terenie ZSRR. Prezentowany pistolet maszynowy był także (po 1945 r.) produkowany lub eksportowany w wielu krajach świata, między innymi: w Polsce, Jugosławii czy na Węgrzech.
Mosin wz.1891 to radziecki karabin powtarzalny kal. 7,62 mm z końca XIX wieku, obu wojen światowych oraz okresu międzywojennego i powojennego. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1889 roku, a produkcja seryjna trwała w latach 1891-1965! W jej toku powstało ponad 35 milionów sztuk tej broni. Długość karabinu Mosin wz.1891/30 dochodziła do 123 cm, a długość lufy – do 73 centymetrów. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tego karabinu dochodziła do 800-850 m/s, a szybkostrzelność praktyczna, przy dobrze wyszkolonym strzelcu, nie przekraczała 20-25 strzałów na minutę. Przyjmuje się, że zasięg skutecznego strzału oscylował wokół 500 metrów. Mosin wz.1891 został opracowany na potrzeby armii carskiej przez Siergieja Mosina w oparciu o karabin opracowany przez Emila Naganta, jako następca karabinu odtylcowego Berdana kal. 10,67 mm. W stosunku do karabinu Naganta, Mosin wz.1891 cechował się mniejszą niezawodnością, ale był znacznie tańszy w produkcji oraz wymagał mniej starannej obsługi przez żołnierza co przesądziło o jego przyjęciu na uzbrojenie w armii rosyjskiej. Rzecz jasna w toku swej bardzo długiej służby Mosin wz.1891 przechodził zmiany i modernizacje, a główną z nich była ta zrealizowana pod koniec lat 20. XX wieku, która doprowadziła do powstania karabinu Mosin wz.1891/30. Broń ta cechowała się nieznacznie poprawioną niezawodnością, ale też wyraźnie uproszczoną konstrukcją, która jednak nie wpłynęła na osiągi balistyczne karabinu. W 1931 r. w oparciu o ten karabin opracowano też karabin wyborowy z celownikiem optycznym PU. Warto dodać, że takiego karabiny wyborowego używali między innymi Wasilij Zajcew czy Simo Häyhä, nazywany „Białą Śmiercią”. Bez wątpienia Mosin wz.1891 był jednym z najważniejszych i najszerzej produkowanych karabinów armii rosyjskiej i radzieckiej w XX wieku.
SWT to radziecki karabin powtarzalny kal. 7,62 mm z okresu II wojny światowej oraz Zimnej Wojny. Pierwsze prototypy tej broni powstały w 1938 roku, a produkcja seryjna trwała w latach 1940-1945. W jej toku powstało ok. 1,6 miliona sztuk tej broni. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tego karabinu dochodziła do 840 m/s, a szybkostrzelność praktyczna, przy dobrze wyszkolonym strzelcu, nie przekraczała 25 strzałów na minutę. Długość broni wynosiła ok. 120 centymetrów, a masa załadowanego karabinu dochodziła do 4,5 kilograma. Przyjmuje się, że zasięg skutecznego strzału oscylował wokół 1500 metrów. SWT został opracowany na potrzeby Armii Czerwonej przez Fiodora Tokariewa, jednego z najbardziej znanych radzieckich konstruktorów broni strzeleckiej w XX wieku. Nowa broń miała zastąpić w linii karabiny Mosin wz.1891/30 oraz karabin automatyczny AWS. Pierwszą wersją karabiny był SWT-38 wyprodukowany w stosunkowo niewielkiej liczbie i na szeroką skalę testowany bojowo w toku Wojny Zimowej (1939-1940) z Finlandią. W oparciu o wyniesione z tego konfliktu doświadczenia wprowadzono w broni liczne zmiany, a oznaczenie karabinu zostało zmienione na SWT-40. Pomimo ulepszeń, karabin SWT nadal był zdecydowanie droższy w produkcji, aniżeli Mosin wz.1891/30, a ponadto – jak wykazały doświadczenia początku wojny z III Rzeszą (1941-1945) – wymagał od żołnierza starannej obsługi, bowiem w przeciwnym razie miał wyraźną tendencję do zacinania się. Sprawiło to, że jego produkcja po 1941 r. została ograniczona, a w 1945 r. został zastąpiony w linii przez karabiny samopowtarzalna SKS.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
