Jednostki klasy Echo II (albo Projekt 675) były radzieckimi okrętami podwodnymi o napędzie atomowym – nosicielami pocisków manewrujących (SSGN), które zaczęły wchodzić do służby od 1962 roku. W sumie powstało 29 okrętów tej klasy. Pojedyncza jednostka tego typu liczyła sobie 116 m długości oraz 9,8 m szerokości, przy wyporności podwodnej wynoszącej do ok. 6.200 ton. Maksymalna prędkość podwodna dochodziła do 22-23 węzłów. Uzbrojenie składało się z 8 wyrzutni pocisków manewrujących SS-N-3A, a później SS-N-15 oraz najpewniej 6 dziobowych wyrzutni torpedowych kal. 533 mm oraz 4 rufowych wyrzutni torpedowych kal. 400 mm.
Jednostki klasy Echo II (albo Projekt 675), teoretycznie stanowiły rozwinięcie klasy Echo I, ale w swej istocie były właściwie zupełnie nowym typem okrętu podwodnego. Przede wszystkim, w stosunku do swoich poprzedników zostały nieznacznie wydłużone, zwiększyła się również ich szerokość oraz – przede wszystkim – wyraźnie powiększyła się wyporność podwodna. Zwiększono również liczbę wyrzutni uzbrojenia głównego (z 6 do 8) oraz zmieniono jego typ. Niemałe zmiany zaszły również w wyposażeniu elektronicznym, zwłaszcza w środkach naprowadzania rakiet manewrujących. Przede wszystkim jednak, okręty Echo II miały atakować duże jednostki nawodne US Navy, a nie cele lądowe, tak jak typ Echo I. Niewątpliwie, okręty klasy Echo II (albo Projekt 675) były bardziej udaną konstrukcją od swych poprzedników, nadal jednak powielały ich główny mankament – uzbrojenie główne mogło być użyte jedynie z położenia nawodnego, a wystrzelenie wszystkich 8 rakiet zabierało do 30 minut! Tym samym jednostka stawała się bardzo łatwa do namierzenia i zniszczenia. Jednostki Echo II wycofano ze służby w okresie 1989-1995.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat