W chwili zakończenie II wojny światowej Armia Czerwona, która niebawem (w 1946 r.) zostanie przemianowana na Armię Radziecką, posiadała ok. 9,8 miliona ludzi sformowanych w ok. 500 dywizji różnego typu. Liczba ta została stosunkowo szybko zredukowana, jednak w okresie Zimnej Wojny (1945-1991) liczebność całości radzieckich sił zbrojnych wahała się od ok. 2,8 do ok. 5,3 miliona ludzi. W połowie lat 80. XX wieku, a zatem w toku wojny w Afganistanie, radzieckie wojska lądowe liczyły ok. 210 dywizji, z czego aż ok. 160 dywizji stanowiły dywizje piechoty zmotoryzowanej, złożone z żołnierzy poborowych. Dywizja strzelców zmotoryzowanych liczyła trzy pułki piechoty, jeden pułk pancerny, pułk artylerii samobieżnej oraz liczne jednostki wsparcia, przede wszystkim cechowały się stosunkową silną obroną przeciwlotniczą złożoną z zestawów artyleryjskich oraz rakietowych. Podstawowym uzbrojeniem strzeleckim sowieckiego piechura był w owym czasie bardzo udany karabinek maszynowy AK-47, później zmodernizowany do standardu AK-74. Broń wsparcia stanowiły lekkie i ciężkie karabiny maszynowe. Istotnym środkiem transportu były kołowe transportery opancerzone (KTO), z początku były to BTR-152, ale z czasem BTR-60, BTR-70 oraz BTR-80. Przyjmuje się, że ok. 1990 r. w Armii Radzieckiej znajdowało się ok. 70.000 różnego typu transporterów opancerzonych w różnym stanie technicznym. Warto dodać, że jednostki sowieckie w toku Zimnej Wojny były szkolone przede wszystkim do pełnoskalowego konfliktu z NATO, a za najbardziej prawdopodobny rejon działań uznawano Europę Zachodnią. W takim konflikcie zakładano, że postępy dywizji piechoty zmotoryzowanej będą wynosić od 80 do 100 kilometrów w ciągu pierwszych 3-4 dni operacji.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
