Bitwa pod Stalingradem jest dość powszechnie uznawana za najkrwawszą, pojedynczą bitwę II wojnie światowej. Została stoczona pomiędzy Armią Czerwoną, a wojskami państw Osi – zwłaszcza Wehrmachtem – na froncie wschodnim w okresie od sierpnia 1942 r. do lutego 1943 roku. Doszło do niej w wyniku realizacji przez Wehrmacht planu o kryptonimie Fall Blau, który miał na celu opanowanie południowych obszarów ZSRR, dojście do Kaukazu oraz zajęcia pól roponośnych Majkopu czy Baku. Jednak w toku realizowania tego planu, w wyniku między innymi interwencji Adolfa Hitlera, jednym z głównych celów operacji stało się zajęcie miasta Stalingrad. Decyzja ta okazała się dla nazistowskich Niemiec jedną z najgorszych w dziejach II wojny światowej. Batalia stalingradzka przerodziła się bowiem w koszmarnie krwawe i bardzo ciężkie walki miejskie, w czasie których walczono o każdy dom czy ulicę, a linia frontu przebiegała nierzadko przez pokoje czy klatki schodowe w blokach mieszkalnych! Finalnie, w jej wyniku Wehrmacht poniósł wielką klęskę, a do radzieckiej niewoli dostała się całą 6. Armia wraz z feldmarszałkiem Friedrichem Paulusem. Szacuje się, że w to całej bitwy stalingradzkiej, wojska państw Osi straciły ok. 850.000 żołnierzy – zabitych, rannych i wziętych do niewoli. Bitwa pod Stalingradem oznaczała również zwrot w wojnie na froncie wschodnim, która zaczęła od tego momentu przybierać obrót korzystny dla ZSRR.
Pobierz katalog produktów Mirage Hobby formacie PDF 
Schweres Wurfgerät 40 (w skrócie: SWG 40) to niemiecka, wieloprowadnicowa wyrzutnia niekierowanych pocisków rakietowych z okresu II wojny światowej. Prototypy tej broni powstały w II połowie lat 30. XX wieku, a do służby weszła na przełomie lat 1940/1941. SWG 40 mogła strzelać dwoma rodzajami pocisków o kalibrze 280 mm i 320 mm. Zasięg ich strzału wynosił od ok. 1900 do ok. 2200 metrów, a masa pocisku wynosiła 79 albo 82 kilogramy. Schweres Wurfgerät 40 został opracowany jako system artylerii rakietowej dedykowany przede wszystkim do niszczenia celów powierzchniowych oraz siły żywej nieprzyjaciela. Zakładano od samego początku, że pociski będą się charakteryzować większą siłą rażenia, aniżeli klasyczne pociski artyleryjskie kal. 105 albo 150 mm, co też w dużym stopniu zrealizowano. Dzięki zastosowaniu w dużym stopniu drewnianej wyrzutni koszty produkcji systemu był relatywnie korzystne, wobec efektu użycia tej broni. Warto dodać, że Schweres Wurfgerät 40 był stosowany nie tylko w wersji holowanej, ale też mobilnej – na transporterze Sd.Kfz.251/1 „Stuka zu Fuss” albo zdobycznym, francuskim ciągniku gąsienicowym Chenilette UE.
T-26 to sowiecki czołg lekki z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Pierwsze prototypy tego pojazdu powstały w 1931 roku, a wóz wszedł do służby 1931-1932 roku. W toku produkcji, wraz z wersjami pochodnymi i pojazdami specjalistycznymi, powstało ok. 12.000 wozów tego typu! Masa bojowa czołgu T-26 w wersji podstawowej dochodziła do 8,2 ton. Napęd zapewniał pojedynczy, 12-cylindrowy silnik gaźnikowy GAZ o mocy do 90-91 KM. Uzbrojenie podstawowe składało się z pojedynczej armaty kal. 45 mm wz.1932 albo wz.1934 oraz 1 do 3 karabinów maszynowych DT kal. 7,62 mm.
Wóz T-26 był w swej istocie daleko idącym rozwinięciem brytyjskiego czołgu Vickers 6-Ton. Pojazd stanowił też podstawowy, sowiecki wóz wsparcia piechoty w latach 30. XX wieku oraz w początkowym okresie II wojny światowej. Warto również pamiętać, że pierwsze prototypy wozu oraz pierwsze partie produkcyjne posiadały dwie wieże (T-26 modele 1931 i 1932), dopiero od 1933 r. wytwarzano czołg w wariancie jednowieżowym z armatą kal. 45 mm jako uzbrojeniem głównym. W toku produkcji powstało kilka wariantów T-26 oraz wersji specjalistycznych, wśród nich między innymi: T-26 model 1938 (wersja z nową wieżą, posiadającą pochyłe ściany), ChT-130 oraz ChT-133 (wozy specjalistyczne z miotaczami ognia) czy wóz ST-26 (czołg mostowy). Wozy T-26 wzięły udział w licznych konfliktach z lat 30. XX wieku, wśród których można wskazać chociażby incydenty graniczne w Mandżurii z lat 1934-1945 czy wojnę domową w Hiszpanii (1936-1939). Czołgi tego typu zostały też użyte na niemałą skalę w czasie agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku, w toku wojny zimowej (1939-1940), jak również w toku wojny z Japonią w latach 1939-1940. Na wielką skalę użyto ich również w początkowej fazie wojny niemiecko-radzieckiej w 1941 roku. Warto dodać, że można spotkać opinie, iż najnowsze wersje T-26 (na przykład model 1938 czy 1939) nie ustępowały znacząco niemieckim czołgom w toku operacji Barbarossa czy Tajfun.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
