StuH42 (pełna nazwa: Sturmhaubitze 42) to niemieckie działo samobieżne z okresu II wojny światowej. Jego pierwsze prototypy powstały w 1942 r., a produkcja seryjna była realizowana w latach 1942-1945. W sumie powstało ok. 1300 wozów tego typu. Pojazd liczył sobie ok. 6,1 m długości, 2,96 m szerokości oraz ok. 2,2 m wysokości. Napęd zapewniał pojedynczy silnik Maybach HL120 TRM o mocy do 300 KM, który pozwalał na osiągnięcie prędkości maksymalnej rzędu 40 km/h. Uzbrojenie główne stanowiła haubica StuH42 L/28 kal. 105 mm, a dodatkowe – pojedynczy karabin maszynowy MG34 kal. 7,92 mm.
Działo pancerne StuH42 zostało zaprojektowane i było produkowane przede wszystkim w zakładach Alkett, jako mobilna broń wsparcia piechoty (z czasem: zwłaszcza jednostek grenadierów pancernych), zdolna prowadzić ogień pośredni i bezpośredni. Konstrukcja wozu została oparta na dziale samobieżnym Sturmgeschütz III (StuG III) Ausf. F/G, a główne zmiany dotyczyły przede wszystkim zastosowanego uzbrojenia głównego oraz roli, jaką nowy wóz miał pełnić na polu walki. Warto odnotować, że Sturmhaubitze 42 wykorzystywało haubicę StuH42 L/28, która była z kolei zmodyfikowaną wersją haubicy 10,5 cm leFH 18, czyli podstawowej lekkiej haubicy jednostek niemieckiej artylerii w czasie II wojny światowej.
StuG III (Sturmgeschutz III) był niemieckim działem pancernym z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1937 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1940-1945, kończąc się wytworzeniem ok. 10.300 wozów. StuG III w wersji E był napędzany pojedynczym silnikiem Maybach HL 120 TRM o mocy 300 KM. Jego uzbrojenie (wersja E) stanowiła krótkolufowa armata kal. 75 mm. oraz 1 karabin maszynowy MG34 kal. 7,92 mm.
StuG III powstał w wyniku inicjatywy podjętej przez Ericha von Mansteina, który w liście do generała Becka z 1935 roku sygnalizował konieczność stworzenia artylerii szturmowej dla nacierającej piechoty w ramach jednostek zmechanizowanych Wehrmachtu. Ostatecznie, zlecenie na zaprojektowanie nowego pojazdu zlecono firmie Daimler-Benz, która z kolei wykorzystała do tego podwozie czołgu PzKpfw III Ausf. B. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji działa StuG III. Chronologicznie pierwszą była wersja A, uzbrojona w armatę Stuk 37 L/24 kal. 75 mm oraz opierająca się o podwozia czołgów PzKpfw III Ausf. F i G i produkowana od początku 1940 roku. Krótko później powstała wersja B – pierwsza produkowana na wielką skalę, która w minimalny sposób różniła się od wersji A. W 1941 roku weszła do prouckji wersja D, która posiadała lepszy pancerz oraz celowniki. Szybko powstała wersja E, która jako pierwsza dostała uzbrojenie dodatkowe w postaci karabinu maszynowego MG34. Na początku 1942 roku, StuG III uległ znacznej modyfikacji stając się właściwie niszczycielem czołgów poprzez zamontowanie długolufowej armaty StuK 40 L/48 kal. 75 mm. Zmieniono też oznaczenie wozu na StuG 40. StuG III służył w okresie 1940-1945 na niemal wszystkich frontach, na których walczyła armia niemiecka. Okazał się bronią bardzo użyteczną, tanią w produkcji i co najważniejsze – skuteczną. Szacuje się, że różne wersje StuG-a odpowiadają za zniszczenie ok. 20.000 radzieckich czołgów i pojazdów opancerzonych w latach 1941-1945.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat