I-6 był japońskim okrętem podwodnym pod którego stępkę położono w 1932 r., wodowano w marcu 1934 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w 1935 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 98,5 m, szerokość 9 m, a wyporność podwodna – 3.060 ton. Prędkość maksymalna I-6 dochodziła na powierzchni do 20 węzłów. Główne uzbrojenie stanowiło sześć wyrzutni torped kal. 533 mm, a uzbrojenie dodatkowe - pojedyncza armata kal. 127 mm oraz jeden przeciwlotniczy karabin maszynowy kal. 13,2 mm. Okręt zabierał też na pokład jeden wodnosamolot Yokosuka E6Y1.
I-6 był oceanicznym okrętem podwodnym, tworzącym podtyp Junsen II, powstałym w oparciu o doświadczenia i wiele rozwiązań zastosowanych na okręcie I-5. W stosunku do swego protoplasty I-6 różnił się jednak wyraźnie wypornością podwodną, był nieznacznie większy, posiadał też inne silniki wysokoprężne o znacznie większej mocy maksymalnej, co pozytywnie przełożyło się na prędkość nawodną okrętu. Poprawiła się również głębokość zanurzenia (z 75 do 80 metrów). Nieco inne było również uzbrojenie dodatkowe. Okręt I-6 w chwili wybuchu wojny na Pacyfiku współuczestniczył w działaniach japońskiej floty przeciwko bazie w Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku. Krótko później, w styczniu 1942 r., I-6 poważnie uszkodził lotniskowiec USS Saratoga, a w kwietniu tego samego roku zatopił dwie jednostki handlowe RMS Clan Ross oraz RMS Bahadar. W lecie 1942 r. I-6 został skierowany w rejon Aleutów, ale już na początku 1943 r. zostaje przebazowany na południowy Pacyfik. Okręt został utracony w wyniku wypadku lub działania przeciwnika 30 czerwca lub na początku lipca 1944 roku.
I-1 był japońskim krążownikiem podwodnym który został wcielony do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w marcu 1926 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 98 m, szerokość 9,1 m, a wyporność podwodna – 2.800 ton. Prędkość maksymalna I-1 dochodziła na powierzchni do 18 węzłów. Główne uzbrojenie stanowiło sześć wyrzutni torped kal. 533 mm, z 14 torpedami zapasowymi, a uzbrojenie dodatkowe to 2 działa kal. 140 mm. I-1 mógł się zanurzać na maksymalną głębokość 80 metrów.
I-1 był oceanicznym krążownikiem podwodnym – pierwszej z czterech jednostek tego samego typu co I-1. Jego silne uzbrojenie artyleryjskie – jak na okręty podwodne - predestynowało do walki na powierzchni ze statkami handlowymi nieprzyjaciela oraz lekkimi okrętami nawodnymi nieprzyjaciela. Podobne założenia konstrukcyjne zastosowano także na innych okrętach podwodnych wodowanych w latach 20. i 30. XX wieku, m.in.: francuskim Surcouf. Działania w toku II wojny światowej pokazały, że taka koncepcja użycia okrętów podwodnych, wobec szybkiego rozwoju lotnictwa, okazała się całkowicie chybiona. I-1 rozpoczął swoją karierę bojową w wojnie na Pacyfiku od kilkukrotnego ostrzału amerykańskich pozycji na Hawajach w grudniu 1941 roku. W marcu 1942 roku zatopił holenderski transportowiec Siantar. W sierpniu 1942 został przebudowany na jednostkę do wspierania operacji specjalnych i skrytego wysadzania na brzeg desantów japońskiej piechoty morskiej. Aż do stycznia 1943 r. wspiera japońskie operacje lądowo-morskie w rejonie Guadalcanal. I-1 został utracony przez flotę japońską 29 stycznia 1943 roku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
