TKW albo TKW-1 była polską, prototypową tankietką z okresu międzywojennego. Prototypy pojazdu powstawały w okresie 1932-1935. TKW była napędzana najpewniej pojedynczym silnikiem Ford A o mocy 40 KM. Uzbrojenie pojazdu to pojedynczy karabin maszynowy wz.25 albo wz.30 kal. 7,92 mm umieszczony w obrotowej wieży.
TKW była modyfikacją służącej już w Wojsku Polskim tankietki TK-3. Fundamentalna zmiana polegała na umieszczenie uzbrojenia głównego w obrotowej wieży, co wymusiło przebudowę i modernizację środkowej części kadłuba. Zastosowano również lepsze wyposażenie optyczne pojazdu. Poza tym – bardzo wiele elementów TKW było zbieżnych z podzespołami TK-3. Powstanie TKW było determinowane chęcią stworzenia pojazdu o większych właściwościach bojowych i zdecydowanie lepszym kącie ostrzału broni maszynowej. Jednak pomimo kilku lat prac, nie osiągnięto zadowalających efektów - TKW okazał się pojazdem przeciążonym, nie zapewniającym właściwej komunikacji pomiędzy członkami załogi. Z tych powodów prace nad nim anulowano, a następcą tankietek w Wojsku Polskim miał być czołg 4TP.
TKD to prototypowe, polskie działo samobieżne z 20-lecia międzywojennego oraz wczesnego okresu II wojny światowej. Pierwszy prototyp tego wozu został skonstruowany w 1932 roku, ale nigdy nie trafił do produkcji seryjnej. Kadłub pojazdu liczył sobie ok. 3,3 m długości, 1,8 m szerokości, przy wysokości całkowitej rzędu ok. 1,25 metra. Natomiast masa, w konfiguracji bojowej, wynosiła 3,1 ton. Napęd zapewniał pojedynczy, 6-cylindrowy silnik Fiat 1228. Uzbrojenie podstawowe stanowiło działo wz.25 „Pocisk” kal. 47 mm. Prawdopodobnie nie przewidywano montażu uzbrojenia dodatkowego w postaci karabinu maszynowego.
Działo samobieżne TKD zostało opracowane przede wszystkim przez inż. J. Łapuszewskiego, w oparciu o podwozie, kadłub i większość rozwiązań konstrukcyjnych znanych z wozów TK-1 i TK-2. Główne zmiany dotyczyły zastosowanie nowego uzbrojenia głównego, zainstalowanego na odkrytym stanowisku, wzmocnienia podwozia oraz zastosowaniu szerszych gąsienic. Wzrosła również masa wozu. Co ciekawe, właściwości trakcyjne i terenowe TKD były niemal takie same jak TK-1 czy TK-2. Zakładano, że nowe działo samobieżne zwiększy możliwości przeciwpancerne polskich brygad kawalerii, ale też będzie zapewniało wsparcie ogniowe w czasie natarcia. Próby i testy poligonowe realizowane w latach 1932-1935, wykazały jednak pewne niedoskonałości techniczne pojazdu, co finalnie przekreśliło ich wejście do produkcji seryjnej.
TKS to polski czołg lekki (tankietka) z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1933 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1934-1936, kończąc się wytworzeniem 280 egzemplarzy tego pojazdu. TKS był napędzany silnikiem Polski Fiat 122B o mocy 46 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowił 1 karabin maszynowy Hotchkiss wz.25 kal. 7,92 mm albo 1 najcięższy karabin maszynowy wz. 38 FK-A o kalibrze 20 mm.
TKS powstał jako modernizacja i rozwinięcie wozy TK-3. W porównaniu z pierwowzorem zmieniono przede wszystkim przednią część kadłuba, dodano nowy silnik o nieco większej mocy, wzmocniono opancerzenie – zwłaszcza w przedniej części wozu, zmodernizowano układ jezdny oraz instalację elektryczną. Zmiany doprowadziły do powstania właściwie zupełnie nowego pojazdu. Zachowano jednak dotychczasowe uzbrojenie, czyli pojedynczy karabin maszynowy, które planowano wymienić na broń kal. 20 mm. Jednak wybuch wojny w 1939 roku pokrzyżował te plany i zmodernizowano w ten sposób jedynie ok.20-30 TKS. Ze względu na sporą ilość, jak na polskie standardy, wyprodukowanych TKS były one podstawowym elementem polskich wojsk pancernych w okresie kampanii wrześniowej w 1939 roku. Tankietki TKS był również eksportowane do Estonii, a zdobyte w 1939 roku egzemplarze wykorzystywała zarówno armia niemiecka, jak i radziecka.
TK-3 to polski czołg lekki (tankietka) z okresu II wojny światowej. Pierwsze prototypy pojazdu powstały w 1930 roku, a produkcja seryjna trwała w okresie 1931-1933, kończąc się wytworzeniem ok. 300 egzemplarzy tego pojazdu. TKS był napędzany silnikiem Ford A o mocy 40 KM. Uzbrojenie pojazdu stanowił 1 karabin maszynowy Hotchkiss wz.25 o kalibrze 7,92 mm.
Pod koniec lat 20. XX wieku, polskie dowództwo dostrzegając konieczność częściowej mechanizacji i motoryzacji Wojska Polskiego zainteresowało się tankietkami Carden-Lloyd tworzonymi przez koncern Vickers-Armstrong. Stosunkowo szybko zakupiono kilka egzemplarzy tych pojazdów, na podstawie których opracowano własne pojazdy o nazwach TK-1 i TK-2. Jednak nie spełniały one zakładanych parametrów i dopiero po modernizacjach pojawiła się wersja TK-3, która weszła do produkcji seryjnej w 1931 roku. W toku eksploatacji wyszły na jaw wady konstrukcji: przede wszystkim za słaby pancerz, bardzo trudna obserwacja z wnętrza wozu oraz wykorzystanie mało sprawnego silnika. Wady te usunięto później w pojeździe TKS. Na bazie TK-3 powstały dwa eksperymentalne projekty: pojazd TKD (działo samobieżne z armata kal. 47 mm) oraz TKW (pojazd z obrotową wieżą), żaden z nich nie wszedł jednak do produkcji seryjnej. Ze względu na sporą ilość, jak na polskie standardy, wyprodukowanych TK-3 były one jednym z podstawowych elementów polskich wojsk pancernych w okresie kampanii wrześniowej w 1939 roku. Wozy tego typu wzięły także udział w akcji zajmowania Zaolzia w 1938 roku.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
