OKB Grigorov A350001 Tetrapod, 25 t

Wraz z rozwojem broni pancernej pod koniec I wojny światowej oraz w okresie międzywojennym w wielu armiach europejskich zaczęto wdrażać mniej lub bardziej skuteczne stałe zapory przeciwczołgowe (ang. Anti-tank barricades albo Anti-tank obstacles). Rzecz jasna w toku II wojny światowej proces ten był kontynuowany.  W toku tego ostatniego konfliktu najczęściej stosowane dwa rodzaje zapór. Pierwszą z nich były tzw. zęby smoka (ang. dragon's teeth), czyli żelbetonowe bryły, często w kształcie ostrosłupów albo ostrosłupów ściętych, rzadziej graniastosłupów o wysokości do 120-140 centymetrów. Najczęściej ustawiano je w kilku rzędach, przed własnym stanowiskami artylerii przeciwpancernej. Były stosowane na szeroką skalę przez wojska niemieckie na tzw. Wale Atlantyckim, Linii Zygfryda, ale też w Międzyrzeckim Rejonie Umocnionym (MRU). Inną zaporą przeciwczołgową był jeż (ang. Czech Hedgehog) wykonany ze stali albo żelbetu i dostarczany na linię frontu najczęściej już w gotowych do zainstalowania modułach. W przypadku jeży stalowych były to prostu zespawane ze sobą trzy belki, które można było ustawić na ziemi i osadzić je w niej. W przypadku jeży żelbetowych przybierały one także trójramienny kształt, ale były znacznie cięższe. Taki rodzaj zapory przeciwczołgowej był stosowany po raz pierwszy przez armię czechosłowacką w latach 30. XX wieku (stąd nazwa a języku angielskim), ale też przez Wehrmacht na Wale Atlantyckim.