Resin accessory set.
The attached drawings instructions help to assembly.
You can use sharp tools (Sniccer, jigsaw or electric mini drill with cutter disk, thick is max. 0,5-1mm.)
to take apart the parts from the resin blocks.
Please use careful, and note that this requires a little more experience,
such than to injection molded plastic kits!
Protect the resin parts from strong heat! (Strong sunshine, radiator, hot water, etc.)
Recommended glue for the resin parts is super glue.
If you have any further questions, please contact us by email.
Height: 10cm
Wraz z rozwojem broni pancernej pod koniec I wojny światowej oraz w okresie międzywojennym w wielu armiach europejskich zaczęto wdrażać mniej lub bardziej skuteczne stałe zapory przeciwczołgowe (ang. Anti-tank barricades albo Anti-tank obstacles). Rzecz jasna w toku II wojny światowej proces ten był kontynuowany. W toku tego ostatniego konfliktu najczęściej stosowane dwa rodzaje zapór. Pierwszą z nich były tzw. zęby smoka (ang. dragon's teeth), czyli żelbetonowe bryły, często w kształcie ostrosłupów albo ostrosłupów ściętych, rzadziej graniastosłupów o wysokości do 120-140 centymetrów. Najczęściej ustawiano je w kilku rzędach, przed własnym stanowiskami artylerii przeciwpancernej. Były stosowane na szeroką skalę przez wojska niemieckie na tzw. Wale Atlantyckim, Linii Zygfryda, ale też w Międzyrzeckim Rejonie Umocnionym (MRU). Inną zaporą przeciwczołgową był jeż (ang. Czech Hedgehog) wykonany ze stali albo żelbetu i dostarczany na linię frontu najczęściej już w gotowych do zainstalowania modułach. W przypadku jeży stalowych były to prostu zespawane ze sobą trzy belki, które można było ustawić na ziemi i osadzić je w niej. W przypadku jeży żelbetowych przybierały one także trójramienny kształt, ale były znacznie cięższe. Taki rodzaj zapory przeciwczołgowej był stosowany po raz pierwszy przez armię czechosłowacką w latach 30. XX wieku (stąd nazwa a języku angielskim), ale też przez Wehrmacht na Wale Atlantyckim.
Błąd w opisie? Zgłoś problem
...