W okresie wojen napoleońskich (1799-1815) w armii brytyjskiej służyły jednostki rekrutowane wśród Szkotów. Te rekrutowanie w nizinnej, południowej części Szkocji często były nazywane Lowlanders, natomiast te rekrutowane w części północnej, górzystej, określano jako Highlanders. Większość regimentów Highlanders nosiła kilka – wyjątek stanowiły regimenty od 71 do 75. Najstarszym regimentem szkockim sformowanym w Wielkiej Brytanii był 42 Regiment, tzw. Black Watch. W 1808 r. w armii brytyjskiej było ok. 25 regimentów szkockich. Podobnie jak wśród jednostek „angielskich” podstawową jednostką na polu walki był batalion, natomiast regiment był częściej postrzegany jako jednostka administracyjna. Warto również dodać, że pojedynczy regiment mógł mieć bardzo różną siłę wahającą się od 1 do 3-4 batalionów. Z kolei pojedynczy batalion dzielił się najczęściej na 10 kompanii. Regimenty szkockie, zwłaszcza Highlanders, były uznawane za jedne z najlepszych w armii brytyjskiej. Ich żołnierze byli znani ze stoickiego spokoju w oblicz wroga, świetnej dyscypliny, bardzo dobrego przygotowania fizycznego, jak również odporności na trudy długich marszów.
W okresie wojen napoleońskich (1799-1815) w armii brytyjskiej służyły jednostki rekrutowane wśród Szkotów. Te rekrutowanie w nizinnej, południowej części Szkocji często były nazywane Lowlanders, natomiast te rekrutowane w części północnej, górzystej, określano jako Highlanders. Większość regimentów Highlanders nosiła kilka – wyjątek stanowiły regimenty od 71 do 75. Najstarszym regimentem szkockim sformowanym w Wielkiej Brytanii był 42 Regiment, tzw. Black Watch. W 1808 r. w armii brytyjskiej było ok. 25 regimentów szkockich. Podobnie jak wśród jednostek „angielskich” podstawową jednostką na polu walki był batalion, natomiast regiment był częściej postrzegany jako jednostka administracyjna. Warto również dodać, że pojedynczy regiment mógł mieć bardzo różną siłę wahającą się od 1 do 3-4 batalionów. Z kolei pojedynczy batalion dzielił się najczęściej na 10 kompanii. Regimenty szkockie, zwłaszcza Highlanders, były uznawane za jedne z najlepszych w armii brytyjskiej. Ich żołnierze byli znani ze stoickiego spokoju w oblicz wroga, świetnej dyscypliny, bardzo dobrego przygotowania fizycznego, jak również odporności na trudy długich marszów.
W okresie wojen napoleońskich (1799-1815) w armii brytyjskiej służyły jednostki rekrutowane wśród Szkotów. Te rekrutowanie w nizinnej, południowej części Szkocji często były nazywane Lowlanders, natomiast te rekrutowane w części północnej, górzystej, określano jako Highlanders. Większość regimentów Highlanders nosiła kilka – wyjątek stanowiły regimenty od 71 do 75. Najstarszym regimentem szkockim sformowanym w Wielkiej Brytanii był 42 Regiment, tzw. Black Watch. W 1808 r. w armii brytyjskiej było ok. 25 regimentów szkockich. Podobnie jak wśród jednostek „angielskich” podstawową jednostką na polu walki był batalion, natomiast regiment był częściej postrzegany jako jednostka administracyjna. Warto również dodać, że pojedynczy regiment mógł mieć bardzo różną siłę wahającą się od 1 do 3-4 batalionów. Z kolei pojedynczy batalion dzielił się najczęściej na 10 kompanii. Regimenty szkockie, zwłaszcza Highlanders, były uznawane za jedne z najlepszych w armii brytyjskiej. Ich żołnierze byli znani ze stoickiego spokoju w oblicz wroga, świetnej dyscypliny, bardzo dobrego przygotowania fizycznego, jak również odporności na trudy długich marszów.
W okresie wojen napoleońskich (1799-1815) w armii brytyjskiej służyły jednostki rekrutowane wśród Szkotów. Te rekrutowanie w nizinnej, południowej części Szkocji często były nazywane Lowlanders, natomiast te rekrutowane w części północnej, górzystej, określano jako Highlanders. Większość regimentów Highlanders nosiła kilka – wyjątek stanowiły regimenty od 71 do 75. Najstarszym regimentem szkockim sformowanym w Wielkiej Brytanii był 42 Regiment, tzw. Black Watch. W 1808 r. w armii brytyjskiej było ok. 25 regimentów szkockich. Podobnie jak wśród jednostek „angielskich” podstawową jednostką na polu walki był batalion, natomiast regiment był częściej postrzegany jako jednostka administracyjna. Warto również dodać, że pojedynczy regiment mógł mieć bardzo różną siłę wahającą się od 1 do 3-4 batalionów. Z kolei pojedynczy batalion dzielił się najczęściej na 10 kompanii. Regimenty szkockie, zwłaszcza Highlanders, były uznawane za jedne z najlepszych w armii brytyjskiej. Ich żołnierze byli znani ze stoickiego spokoju w oblicz wroga, świetnej dyscypliny, bardzo dobrego przygotowania fizycznego, jak również odporności na trudy długich marszów.
W okresie wojen napoleońskich (1799-1815) w armii brytyjskiej służyły jednostki rekrutowane wśród Szkotów. Te rekrutowanie w nizinnej, południowej części Szkocji często były nazywane Lowlanders, natomiast te rekrutowane w części północnej, górzystej, określano jako Highlanders. Większość regimentów Highlanders nosiła kilka – wyjątek stanowiły regimenty od 71 do 75. Najstarszym regimentem szkockim sformowanym w Wielkiej Brytanii był 42 Regiment, tzw. Black Watch. W 1808 r. w armii brytyjskiej było ok. 25 regimentów szkockich. Podobnie jak wśród jednostek „angielskich” podstawową jednostką na polu walki był batalion, natomiast regiment był częściej postrzegany jako jednostka administracyjna. Warto również dodać, że pojedynczy regiment mógł mieć bardzo różną siłę wahającą się od 1 do 3-4 batalionów. Z kolei pojedynczy batalion dzielił się najczęściej na 10 kompanii. Regimenty szkockie, zwłaszcza Highlanders, były uznawane za jedne z najlepszych w armii brytyjskiej. Ich żołnierze byli znani ze stoickiego spokoju w oblicz wroga, świetnej dyscypliny, bardzo dobrego przygotowania fizycznego, jak również odporności na trudy długich marszów.
W okresie wojen napoleońskich (1799-1815) w armii brytyjskiej służyły jednostki rekrutowane wśród Szkotów. Te rekrutowanie w nizinnej, południowej części Szkocji często były nazywane Lowlanders, natomiast te rekrutowane w części północnej, górzystej, określano jako Highlanders. Większość regimentów Highlanders nosiła kilka – wyjątek stanowiły regimenty od 71 do 75. Najstarszym regimentem szkockim sformowanym w Wielkiej Brytanii był 42 Regiment, tzw. Black Watch. W 1808 r. w armii brytyjskiej było ok. 25 regimentów szkockich. Podobnie jak wśród jednostek „angielskich” podstawową jednostką na polu walki był batalion, natomiast regiment był częściej postrzegany jako jednostka administracyjna. Warto również dodać, że pojedynczy regiment mógł mieć bardzo różną siłę wahającą się od 1 do 3-4 batalionów. Z kolei pojedynczy batalion dzielił się najczęściej na 10 kompanii. Regimenty szkockie, zwłaszcza Highlanders, były uznawane za jedne z najlepszych w armii brytyjskiej. Ich żołnierze byli znani ze stoickiego spokoju w oblicz wroga, świetnej dyscypliny, bardzo dobrego przygotowania fizycznego, jak również odporności na trudy długich marszów.
W okresie wojen napoleońskich (1799-1815) w armii brytyjskiej służyły jednostki rekrutowane wśród Szkotów. Te rekrutowanie w nizinnej, południowej części Szkocji często były nazywane Lowlanders, natomiast te rekrutowane w części północnej, górzystej, określano jako Highlanders. Większość regimentów Highlanders nosiła kilka – wyjątek stanowiły regimenty od 71 do 75. Najstarszym regimentem szkockim sformowanym w Wielkiej Brytanii był 42 Regiment, tzw. Black Watch. W 1808 r. w armii brytyjskiej było ok. 25 regimentów szkockich. Podobnie jak wśród jednostek „angielskich” podstawową jednostką na polu walki był batalion, natomiast regiment był częściej postrzegany jako jednostka administracyjna. Warto również dodać, że pojedynczy regiment mógł mieć bardzo różną siłę wahającą się od 1 do 3-4 batalionów. Z kolei pojedynczy batalion dzielił się najczęściej na 10 kompanii. Regimenty szkockie, zwłaszcza Highlanders, były uznawane za jedne z najlepszych w armii brytyjskiej. Ich żołnierze byli znani ze stoickiego spokoju w oblicz wroga, świetnej dyscypliny, bardzo dobrego przygotowania fizycznego, jak również odporności na trudy długich marszów.
W okresie wojen napoleońskich (1799-1815) w armii brytyjskiej służyły jednostki rekrutowane wśród Szkotów. Te rekrutowanie w nizinnej, południowej części Szkocji często były nazywane Lowlanders, natomiast te rekrutowane w części północnej, górzystej, określano jako Highlanders. Większość regimentów Highlanders nosiła kilka – wyjątek stanowiły regimenty od 71 do 75. Najstarszym regimentem szkockim sformowanym w Wielkiej Brytanii był 42 Regiment, tzw. Black Watch. W 1808 r. w armii brytyjskiej było ok. 25 regimentów szkockich. Podobnie jak wśród jednostek „angielskich” podstawową jednostką na polu walki był batalion, natomiast regiment był częściej postrzegany jako jednostka administracyjna. Warto również dodać, że pojedynczy regiment mógł mieć bardzo różną siłę wahającą się od 1 do 3-4 batalionów. Z kolei pojedynczy batalion dzielił się najczęściej na 10 kompanii. Regimenty szkockie, zwłaszcza Highlanders, były uznawane za jedne z najlepszych w armii brytyjskiej. Ich żołnierze byli znani ze stoickiego spokoju w oblicz wroga, świetnej dyscypliny, bardzo dobrego przygotowania fizycznego, jak również odporności na trudy długich marszów.
W chwili wybuchu wojen z rewolucyjną Francją (1792-1799) armia pruska wciąż jeszcze była opromieniona sławą wielkich sukcesów z okresu wojny siedmioletniej (1756-1763), a pamięć o takich wiktoriach jak bitwa pod Rossbach (1757) czy Lutynią (1757) byłą wciąż żywa. Dość powszechnie była też postrzegana jako prawdopodobnie najlepsza w Europie. Jednak już od lat 70. XVIII wieku zaczęła ulegać swoistej erozji i skostnieniu. Jej wartość bojowa stawała się coraz bardziej dyskusyjna. Pruska armia była jeszcze w stanie z pewnymi sukcesami toczyć kampanię przeciwko Francji w latach 1792-1795, ale już w toku kampanii 1806 roku poniosła druzgocącą porażkę. Nie dziwi, że bitwy pod Jeną i Auerstädt stały się w armii pruskiej synonimami klęski, a jednocześnie uruchomiły proces daleko idących zmian. Owe reformy dotknęły też – co nie dziwi – pruską piechotą. Jej trzonem pozostała tzw. piechota liniowa złożona z muszkieterów i grenadierów. W 1806 roku liczyła ona 147 batalionów, natomiast w marcu 1813 r. Prusy były w stanie wystawić 12 regimentów piechoty liniowej. Jednak w okresie 1813-1815 liczbę tę podniesiono poprzez dokooptowanie batalionów piechoty rezerwowej do 32 regimentów. Przed kampanią 1806 roku regiment pruskiej piechoty liniowej (muszkieterski lub grenadierski) składał się z 2 batalionów, a każdy z nich miał od 805 do 830 żołnierzy na etacie. Jednak od 1808 r. struktura regimentu uległa zmianie i składał się on z batalionu fizylierów oraz dwóch batalionów muszkieterów. Każdy batalion składał się natomiast z 4 kompanii. Warto dodać, że wyposażenie strzeleckie pruskiej piechoty liniowej - w kontraście do epoki fryderycjańskiej – było różnorodne i składało się na nie kilka typów karabinów skałkowych. Gdy idzie o jej wyszkolenie należy powiedzieć, że było generalnie dobre, dla regimentów formowanych przed 1813 roku i przeciętne dla tych sformowanych w okresie 1813-1815. Niewątpliwie jednak morale i wola walki stały często na bardzo wysokim poziomie.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat