Browning M1919 to amerykański, ciężki karabin maszynowy (w skrócie: ckm) kalibru 7,62 mm, który wszedł do służby w US Army w 1919 r., a rozpoczęcie produkcji seryjnej miało miejsce w tym samym roku. Przyjmuje się, że w jej toku powstało ok. 440.000 egzemplarzy. W wersji M1919A4 długość broni sięga 96,4 cm, z czego długość lufy to 61 centymetrów. Całkowita masa karabinu (bez podstawy) to 14 kilogramów. W wersji M1919A4 szybkostrzelność sięga 600 strz./min., a prędkość początkowa pocisku to 853 m/s, przy zasięgu efektywnego strzału na poziomie 1400 metrów.
Ciężki karabin maszynowy M1919 został zaprojektowany przez uznanego konstruktora broni i rusznikarza Johna Mosesa Browninga na potrzeby US Army. Jego podstawą był karabin M1917, w którym jednak dokonano kilku bardzo istotnych zmian. Przede wszystkim zastosowano zupełnie nową (i cięższą) lufę oraz zastosowano system chłodzenia powietrzem, a nie wodą. Wprowadzono też inne, pomniejsze zmiany konstrukcyjne. W wersji M1919A4, stał się podstawowym ckm-em US Army w toku II wojny światowej, który od 1943 r. wprowadzano również na uzbrojenie pododdziałów piechoty. Był postrzegany jako broń celna i niezawodna, o wystarczającej szybkostrzelności. Pozostawał na wyposażeniu sił zbrojnych US Army w okresie wojny w Korei (1950-1953) oraz wojny wietnamskiej (1964/1965-1975), będąc jednak systematycznie zastępowany od lat 60. XX wieku przez M60.
Karabin M1 Garand to amerykański karabin samopowtarzalny z okresu międzywojennego, II wojny światowej oraz doby powojennej. Pierwsze prototypy broni powstały w 1928 r., a produkcja wielkoseryjna trwała w latach 1934-1957. W sumie powstało ok. 5,5 miliona sztuk tej broni. Prędkość początkowa pocisku wystrzelonego z tej broni dochodziła do 825 m/s, a zasięg strzału skutecznego oscylował wokół 400 metrów. Praktyczna szybkostrzelność, przy dobrze wyszkolonym strzelcu, wynosiła ok. 30 strzałów na minutę. Masa broni niezaładowanej to 4,3 kilogramy, a jej całkowita długość wynosiła 1,1 metra.
Karabin M1 został opracowany przez Johna Garanda, od którego nazwiska broń wzięła swoją nazwę. Był to pierwszy karabin samopowtarzalny, stosowany na masową skalę w US Army i zastąpił jako podstawowe uzbrojenia żołnierza piechoty karabin powtarzalny Springfield M1903, który był z kolei wzorowany na niemieckim karabinie Gewehr 98. Broń była początkowo przyjmowana przez żołnierzy i oficerów ze sporą rezerwą, ale w toku II wojny światowej wykazała swoje spore zalety – przede wszystkim wysoką niezawodność, znacznie lepszą szybkostrzelność w porównaniu z karabinami powtarzalnymi i ogólnie była uznawana za konstrukcję wysoce udaną. Powstały również rozliczne wersje specjalistyczne – przede wszystkim M1C oraz M1D, które były przeznaczone dla strzelców wyborowych. Karabin M1 Garand odegrał wielką rolę w czasie II wojny światowej oraz w czasie wojny koreańskiej (1950-1953) będąc podstawową bronią żołnierza US Army oraz US Marine Corps. Został zastąpiony dopiero w 1957 r. przez karabin M14.
