AGM-78 Standard ARM był amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia z okresu Zimnej Wojny. Jego pierwsze prototypy pojawiły się w połowie lat 60. XX wieku, a produkcja wielkoseryjna trwała w latach 1967-1976, kończąc się wytworzeniem ponad 3000 pocisków tego typu. AGM-78 Standard ARM był pociskiem napędzanym na paliwo stałe, o zasięgu do 90 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 100 kg, przy całkowitej masie własnej – zależnie od wersji - od 620 do 815 kilogramów.
Pocisk AGM-78 Standard został stworzony w celu uzupełnienia, a później zastąpienia w linii pocisków AGM-45 Shrike. Został opracowany przez koncern General Dynamics, a jego głównym zadaniem było niszczenie stacji radarowych oraz systemów obrony przeciwlotniczej nieprzyjaciela. W celu skrócenia czasu prac wytwórca postanowił oprzeć konstrukcję AGM-78 na już produkowanym RIM-66. Finalnie powstał pocisk znacznie przewyższający AGM-45 celnością, zasięgiem czy niezawodnością. Był jednak również kilkukrotnie droższy w produkcji co sprawiło, że oba pociski (tj. AGM-78 oraz AGM-45) pozostawały równocześnie w linii przez pewien czas. W toku produkcji seryjnej pojawiło się kilka wersji tego pocisku, z których najliczniej używaną była wersja AGM-78B, która posiadała system namierzania zdolny wykryć radary pracujące w różnych pasmach częstotliwości oraz bardzo prosty układ pamięć, który pozwalał namierzyć nieprzyjacielski radar po zaprzestaniu wysyłania przez niego wiązki. Pociski AGM-78 był intensywnie wykorzystywane w czasie wojny wietnamskiej (1964/1965-1975) i używane przede wszystkim przez samoloty F-105 F/G Thunderchief, F-4 G Phantom II oraz A-6 B/E Intruder. Pociski AGM-78 zostały ostatecznie zastąpione w latach 80. XX wieku przez pociski AGM-88 HARM.
AGM-88 HARM jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia. Jego pierwsze prototypy pojawiły się na początku lat 80. XX wieku, a produkcja wielkoseryjna rozpoczęła się w 1984/1985 roku i trwa nadal. AGM-88 HARM jest pociskiem napędzanym na paliwo stałe, o zasięgu do 48 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 68 kg, o całkowitej masie własnej 360 kilogramów.
Pocisk AGM-88 HARM został stworzony w celu zastąpienia w linii pocisków AGM-45 oraz AGM-78. Został opracowany przez firmę Texas Instruments (obecnie część koncernu Raytheon), a jego głównym zadaniem jest niszczenie stacji radarowych oraz systemów obrony przeciwlotniczej nieprzyjaciela. Pocisk AGM-88 HARM jest de facto pociskiem typu wystrzel i zapomnij (ang. Fire-and-forgot) – posiada głowicę, która naprowadza pocisk na źródło wysyłania wiązki radarowej. Jest ona na tyle czuła, że może atakować nieprzyjacielskie radary z boków lub z tyłu ich pozycji. tego typu są wykorzystywane przez wiele samolotów amerykańskich, m.in.: F/A-18 C/D Hornet, EB-6A Prowler czy F-16 C/D Fighting Falcon. Pociski tego typu zostały po raz pierwszy użyte w czasie ataku amerykańskich sił powietrznych na cele w Libii w 1986 roku. Były też użyte bojowo m.in.: w czasie operacji Pustynna Burza w latach 1990-1991 oraz w toku operacji w Iraku w 2003 roku. Pocisków AGM-88 HARM używa też wiele innych krajów poza USA, na przykład: Australia, Egipt, Grecja, Izrael, Niemcy czy Turcja.
AGM-65 Maverick jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-ziemia lub powietrze-woda. Jego pierwsze prototypy pojawiły się w połowie lat 60. XX wieku, a pocisk był produkowany w latach 1972-1999. AGM-65 jest pociskiem napędzanym paliwem stałym, o zasięgu do 27 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie od 56 do 135 kg, a jego całkowita masa wynosi – zależnie od wersji - od 208 do 302 kilogramów.
AGM-65 Maverick został opracowany w celu zastąpienia pocisków AGM-12 Bullpup. Za jego opracowanie były odpowiedzialne firmy Hughes oraz Raytheon. Nowy pocisk cechował się lepszym zasięgiem niż poprzednik, był mniej zawodny, a późniejszych wersjach – posługiwał się również skuteczniejszym systemem naprowadzania. W toku produkcji seryjnej powstało kilka wersji tego pocisku. Pierwszą produkowaną na duża skalę był model AGM-65A, który był jeszcze naprowadzany poprzez łącze telewizyjne, a jego faktyczny, skuteczny zasięg był mocno ograniczony. W 1975 roku weszła do służby wersja AGM-65B, która posiadała zmodyfikowany system naprowadzania. W kolejnej wersji - AGM-65D - zastsownao już naprowadzanie na podczerwień. Z kolei w pocisku AGM-65E zdecydowanie wzrosła masa głowicy bojowej (z 56 do 135 kilogramów). Pociski tego typu były lub są wykorzystywane przez wiele samolotów amerykańskich, m.in.: A-4 Skyhawk, A-6 Intruder, A-7 Corsair II, F-4 Phantom, F-15 E Strike Eagle czy F/A-18 Hornet. Poza siłami zbrojnymi USA pociski AGM-65 były lub są wykorzystywane przez Wielką Brytanię, Koreę Południową, Niemcy oraz Szwecję.
GBU-10 Paveway jest współczesną, amerykańską bombą lotniczą naprowadzaną laserowo. Jej pierwsze prototypy pojawiły w I połowie lat 70. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA weszła w 1976 roku i pozostaje w niej do dnia dzisiejszego. GBU-10 Paveway jest zdolna przenieść głowicę bojową o masie do 428 kg, przy całkowitej masie własnej 1162 kilogramów.
GBU-10 Paveway została opracowana i jest produkowana przez firmy Raytheon i Lockheed Martin, na podstawie tradycyjnej, niekierowanej bomy lotniczej Mk. 84. Modernizacja Mk. 84 polegała na dodaniu specjalnej głowicy naprowadzającej na wiązkę lasera oraz lotek korygujących opadanie bomby. GBU-10 wymaga podświetlania laserowym wskaźnikiem celu. W toku produkcji pojawiły się dwie generacje tych bomb. Pierwszą reprezentuje GBU-10A/B Paveway I, drugą GBU-10E/B i F/B Paveway II. Różnica – poza konstrukcją stateczników – polega przede wszystkim na tym, że Paveway II posiada tańszą w produkcji oraz czulszą głowicę naprowadzającą co zwiększa jej celność i skuteczność. Głównymi nosicielami tych bomb są samoloty F-111 oraz F-15 E Strike Eagle. Ponadto może być przenoszona przez m.in.: F-16 Fighting Falcon czy F/A-18 Hornet. W toku operacji Pustynna Burza w latach 1990-1991 bomby GBU-10 Paveway wykazały się 76% skutecznością rażenia celów.
GBU-12 Paveway jest współczesną, amerykańską bombą lotniczą naprowadzaną laserowo. Jej pierwsze prototypy pojawiły w I połowie lat 70. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA weszła w 1976 roku i pozostaje w niej do dnia dzisiejszego. GBU-12 jest zdolna przenieść materiał wybuchowy (Tritonal i PBNX) o masie do 87 kg, przy całkowitej masie własnej 230 kilogramów.
GBU-12 Paveway została opracowana i jest produkowana przez firmy Raytheon i Lockheed Martin, na podstawie tradycyjnej, niekierowanej bomy lotniczej Mk. 82 o wagomiarze 227 kilogramów. Modernizacja Mk. 82 polegała na dodaniu specjalnej głowicy naprowadzającej na wiązkę lasera oraz lotek korygujących opadanie bomby. Pierwszy z elementów został pierwotnie opracowany przez firmę Texas Instruments, która później stałą się częścią koncernu Raytheon. GBU-12 wymaga podświetlania laserowym wskaźnikiem celu. W toku produkcji pojawiły się dwie generacje tych bomb. Pierwszą reprezentuje GBU-12 Paveway I, drugą GBU-12 Paveway II. Różnica – poza konstrukcją stateczników – polega przede wszystkim na tym, że Paveway II posiada tańszą w produkcji oraz czulszą głowicę naprowadzającą co zwiększa jej celność i skuteczność. Głównym nosicielem tych bomb jest samolot F-111. Ponadto może być przenoszona przez m.in.: F-15 Strike Eagle, A-10 Thunderbolt II, F-16 Fighting Falcon czy F/A-18 Hornet. W toku operacji Pustynna Burza w latach 1990-1991 bomby GBU-12 Paveway wykazały się 88% skutecznością rażenia celów.
GBU-16 Paveway jest współczesną, amerykańską bombą lotniczą naprowadzaną laserowo. Jej pierwsze prototypy pojawiły w I połowie lat 70. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA weszła w 1976 roku i pozostaje w niej do dnia dzisiejszego. GBU-16 jest zdolna przenieść materiał wybuchowy (H-6) o masie do 202 kg, przy całkowitej masie własnej 589 kilogramów.
GBU-16 Paveway jest produkowana przez firmy Raytheon i Lockheed Martin, na podstawie tradycyjnej, niekierowanej bomy odłamkowo-burzącej Mk. 83 o wagomiarze 454 kilogramów. Modernizacja Mk. 83 polegała na dodaniu specjalnej głowicy naprowadzającej na wiązkę lasera oraz lotek korygujących opadanie bomby. Pierwszy z elementów został pierwotnie opracowany przez firmę Texas Instruments, która później stałą się częścią koncernu Raytheon. GBU-12 wymaga podświetlania laserowym wskaźnikiem celu.
GBU-24 Paveway III jest współczesną, amerykańską bombą lotniczą naprowadzaną laserowo. Jest zdolna przenieść materiał wybuchowy (H-6) o masie do 429 kg, przy całkowitej masie własnej do 1085 kilogramów. Koszt jednostkowy bomby w 2001 roku był szacowany na 55.600 dolarów (USD).
GBU-24 Paveway została opracowana na podstawie tradycyjnej, niekierowanej bomy ogólnego przeznaczenia Mk. 84 o wagomiarze 909 kilogramów albo specjalnej bomby penetrującej BLU-109. Modernizacja obu rodzajów bomb polegała na dodaniu specjalnej głowicy naprowadzającej na wiązkę lasera oraz lotek korygujących opadanie bomby. Pierwszy z elementów został pierwotnie opracowany przez firmę Texas Instruments, która później stałą się częścią koncernu Raytheon. W toku produkcji seryjnej powstały trzy modele tej bomby. Pierwszy to GBU-24/B, który jest oparty o bombę Mk.84. Drugi model to GBU-24A/B, który został oparty o bombę BLU-109. Wersja trzecia to GBU-24B/B, który nadal bazuje na bombie penetrującej BLU-109, ale wykorzystuje znacznie doskonalszego i bardziej czułego podzespołu naprowadzającego. Bomby GBU-24 mogą być przenoszone przez m.in.: F-16 C/D Fighting Falcon, F-15 E Strike Eagle czy F/A-18 Hornet.
