AIM-9 Sidewinder jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-powietrze krótkiego zasięgu. Jego pierwsze prototypy pojawiły się na początku lat 50. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA wszedł w 1955/1956 roku, pozostając w niej nadal. AIM-9 Sidewinder jest pociskiem o zasięgu do 35 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 9,4 kg, przy całkowitej masie własnej 91 kilogramów.
AIM-9 Sidewinder okazał się pierwszym w historii amerykańskich sił zbrojnych skutecznym i zdatnym do walki naprowadzanym termicznie pociskiem powietrze-powietrze. Za jego opracowanie była odpowiedzialna przede wszystkim firma Raytheon, ale też Philco oraz General Electric. W toku produkcji seryjnej powstało bardzo wiele wariantów tego pocisku. Jednym z istotniejszych był AIM-9L, który został wprowadzony do służby w 1977 roku. Mógł on namierzać nieprzyjacielski samolot bez względu na to z jakiego kierunku został wystrzelony w jego stronę (z boku, z dołu, itd.). Posiadał także znacznie doskonalsze systemy naprowadzenia, aniżeli poprzednie wersje. Najnowszą wersją jest AIM-9X, którego pierwsze próbne odpalenie miało miejsce w 1999 roku. AIM-9X może być wykorzystywany w każdych warunkach pogodowych, w dzień oraz w nocy, może być też odpalony bez uprzedniego „podświetlenia” celu. Cechuje się bardzo wysokim stopniem manewrowości oraz wysoką odpornością na zagłuszanie. W siłach zbrojnych USA pociski AIM-9 różnych wersji były lub są przenoszone przez takie samolot i helikoptery jak chociażby: F-4 Phantom, F-15 Eagle, F-16 C/D Fighting Falcon czy AH-64 Apache. Użytkownikami pocisków AIM-9 Sidewinder były lub są także liczne inne państwa, na przykład: Australia, Belgia, Egipt, Grecja, Izrael, Kuwejt, Turcja czy Wielka Brytania. Pociski tego typu użyto bojowo m.in.: w toku wojny wietnamskiej (1964/1965-1975), wojny na Falklandach w 1982 roku oraz w toku operacji Pustynna Burza (1990-1991).
AIM-4 Falcon był amerykańskim pociskiem klasa powietrze-powietrze krótkiego zasięgu. Jego pierwsze prototypy pojawiły się pod koniec lat 40. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA wszedł w 1956 roku. AIM-4 Falcon był pociskiem napędzanym na paliwo stałe, o zasięgu do 9700 metrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 12 kg, przy całkowitej masie własnej 54,4 kilogramów.
Pocisk AIM-4 Falcon został opracowany przez firmę Hughes Aircraft, w związku z zapotrzebowaniem zgłaszanym przez US Air Force na kierowany pocisk rakietowy o prędkości naddźwiękowej. Producent zastosował w nim naprowadzanie półaktywne, radarowe. W celu obniżenia masy pocisku Hughes zastosował w AIM-4 Falcon elementy plastikowe wykonane z włókna szklanego, co jak na owe czasy (koniec lat 40. XX wieku) było rzadko spotykanym rozwiązaniem produkcyjnym. Pierwszą produkowaną seryjnie wersją tego pocisku był AIM-4, później wszedł do produkcji AIM-4B, naprowadzany przez własną głowicę termiczną. Obie wersje cechowały się jednak wyraźnie ograniczone manewrowością i ich użycie przeciwko zwrotnym, sowieckim myśliwcom mogło zakończyć się niepowodzeniem. Dlatego też opracowanie dwie kolejne wersje (AIM-4C oraz AIM-4A) w których wyraźnie poprawioną tę cechę pocisku. Pojawiły się również kolejne wersje pocisku (AIM-4 D, E oraz F), które cechowały się zmienionym napędem rakietowym oraz większą prędkością maksymalną. W siłach zbrojnych USA AIM-4 był przenoszony przez takie samoloty jak: F-89 Scorpion, F-102 Delta Dagger, F-101 Voodoo czy F-4 Phantom II. Użytkownikami pocisków AIM-4 były także inne państwa, na przykład: Szwecja czy Kanada.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
