W chwili wybuchu II wojny światowej w Europie, armia amerykańska - wraz z komponentem lotniczym – liczyła ok. 190 tys. ludzi, w tym 3 dywizje piechoty, dywizję kawalerii, Dywizję Hawajską, Dywizję Filipińską oraz Garnizon Kanału Panamskiego. Była to rzecz jasna liczba bardzo niska w porównaniu z liczebnością wojsk japońskich czy niemieckich. Jednak w toku II wojny światowej armia ta powiększyła się ponad 40-krotnie [!] do ok. 8,3 miliona ludzi w połowie 1945 roku. Rzecz jasna ten skokowy wzrost pociągał za sobą również skokowy wzrost liczebności amerykańskiego korpusu oficerskiego. Przykładowo pomiędzy latem 1941, a latem 1947 r. kursy oficerskie w Officer Candidate School dla wojsk piechoty ukończyło aż ok. 67.000 kandydatów. Rzecz jasna większość wyższych oficerów (od pułkownik wzwyż) posiadała już przed latem 1941 r. wyższe wykształcenie wojskowe. Gdyby silić się na ocenę amerykańskiej kadry oficerskiej w okresie 1941-1945 można by wskazać stosunkowo małą liczbę kardynalnych błędów popełnionych na polu walki (vide: działania gen. Johna Lucasa pod Anzio w 1944 r. czy na niższym szczeblu natarcie 2 batalionu 1 pułku pancernego pod Sidi bou Zid w toku bitwy na przełęczy Kasserine w 1943 r.), oszczędzanie swych żołnierzy, raczej umiejętne wykorzystywanie znacznej przewagi materiałowej (zwłaszcza w toku walk w Normandii w 1944 r.), ale też umiejętność dość szybkiego reagowania na nieprzewidziane działania przeciwnika (vide: niemiecka kontrofensywa w Ardenach z 1944/1945). Jednocześnie jednak nie można pominąć, że często amerykańscy oficerowie działali w sposób zachowawczy, mało ryzykowny, dążąc do pewnego zwycięstwa. Do wyjątków zaliczał się przede wszystkim gen. Patton.
Już po pierwszych doświadczeniach wyniesionych z walk Afryce Północnej na przełomie lat 1942-1943 US Army przeprowadziła zmianę etatu amerykańskiej dywizji piechoty. Od 1943 r., etatowo każda dywizja piechoty posiadała trzy pułki piechoty, złożone z kolei z trzech batalionów piechoty. Dodatkowo w skład pułku piechoty wchodziły też inne oddziały, na przykład: kompania przeciwpancerna, kompania artylerii czy kompania sztabowa. W sumie pułk piechoty US Army liczył ok. 3100 żołnierzy. Należy też pamiętać, że w skład dywizji wchodził tez silny komponent artyleryjski złożony z czterech batalionów artylerii – 3 lekkich i 1 średniego, który były najczęściej uzbrojone w haubice kal. 105 i 155 mm. Do tego dochodził jeszcze między innymi batalion inżynieryjny, kompania naprawcza, jednostka zwiadowcza czy pluton Military Police. W sumie, amerykańska dywizja piechoty od 1943 r. liczyła ok. 14.200 ludzi. Dość wyraźnie górowała artylerię nad dywizją niemiecką oraz posiadała znacznie lepsze i – przede wszystkim – w pełni zmotoryzowane środki transportu, co czyniło z niej wysoce mobilną formację taktyczną. Posiadała też znacznie bogatsze „indywidualne” uzbrojenie przeciwpancerne w postaci sporej liczby wyrzutni bazooka, których było ponad 500 w całej dywizji.
Dopiero zaczynasz w modelarstwie i gubisz się w tysiącach produktów?
Zapoznaj się z poniższymi materiałami, może rozjaśnią Ci sprawę.
Chcesz pójść krok dalej i uczynić swoje dzieło nieszablonowym, dodając maksimum detali, aranżując ciekawe dioramy, tworząc niestandardowe wersje? Dowiedz się więcej na temat
