FOXBOT 72-025 U.S.A.F. North American B-25C/D Mitchell Pin-Up Nose Art and Stencils (Part III)

Oznaczenia przynależności państwowej (dalej: insygnia) na samolotach amerykańskich sił powietrznych zaczęto stosować po raz pierwszy w 1916 roku, w toku tłumienia tzw. rebelii Pancho Villi w Meksyku. Co ciekawe, przedstawiały one jedynie czerwoną gwiazdę – łudząco podobną do tych, które później stosowano na maszynach sowieckich. Jednak w okresie od maja 1917 r. do lutego 1918 roku, jako insygnia samolotów amerykańskich używano białej gwiazdy na okrągłym niebieskim polu, z czerwonym kołem pośrodku. Oznaczenie to powróciło w 1919 r. i było stosowane aż do 1942 roku. W maju tego roku insygnia zmieniono poprzez usunięcie czerwonego koła pośrodku, ze względu na możliwość mylenia tego elementu z japońskimi oznaczeniami samolotów wojskowych. W toku operacji Torch, w listopadzie 1942 r. zastosowano żółtą obwolutę wokół niebieskiego pola białej gwiazdy. Natomiast w lecie 1943 r. biała gwiazda na niebieskim polu otrzymała białe baretki po obu stronach, a od sierpnia 1943 r. aż do stycznia 1947 r. –  dodano do baretek niebieskie obwoluty. W styczniu 1947 r. wprowadzono oficjalne oznaczenie samolotów USAF, które obowiązuje właściwie do dnia dzisiejszego (2019 r.) – białą gwiazdę na niebieskim tle, z dwoma baretkami w niebieskiej obwolucie z pojedynczym, poziomym czerwonym paskiem na każdej baretce. W latach 80. XX wieku wprowadzono insygnia określane jako low visibility, czyli takie w których zachowano układ graficzny insygniów, ale malowano je jednolitą białą, czarna lub szarą farbą.