Very Fire USS14 U.S.Navy SC-1 (2 sets)

Curtiss SC-1 Seahawk (ang. rybołów) to amerykański jednosilnikowy, jednomiejscowy wodnosamolot używany w schyłkowym okresie II wojny światowej. Zastąpił maszyny OS-2 Kingfisher oraz SO-3 Seamew. Oblot prototypu SC-1 miał miejsce w 1942 roku. Pierwsza dostawa wodnosamolotów SC-1, które otrzymały nazwę Seahawk miała miejsce w październiku 1944 roku. Jako pierwszy otrzymał te samoloty pancernik "Guam". Pierwsza znana akcja bojowa w której użyto wodnosamolotów SC-1 Seahawk to bombardowanie wyspy Borneo przed lądowaniem tam wojsk alianckich w czerwcu 1945. Ogółem zakłady Curtiss w Columbus zbudowały ok. 550 seryjnych SC-1 oraz, już po wojnie 9 wodnosamolotów w odmianie 2-miejscowej SC-2. Zbudowano poza tym 7 prototypów. SC-1 to jednomiejscowy wodnosamolot konstrukcji całkowicie metalowej z pracującym pokryciem ze stopów lekkich przystosowany do startów z katapult okrętowych Trójdzielny płat ze składanymi częściami skrajnymi. Za kabiną pilota znajdowało się pomieszczenie mające pomieścić człowieka, co umożliwiało zastosowanie samolotu do celów ratownictwa morskiego Podłodzie jak we wszystkich zwiadowczych wodnosamolotach pokładowych US Navy, składało się z centralnego pływaka osadzonego na pojedynczym pylonie i dwóch bocznych pływaków wspornikowych. Uzbrojeniem byly 2 stałe karabiny maszynowe Colt-Browning 12,7 mm, zabudowane w śródpłacie. Samolot mógł też zabrać 2 bomby po 45 kg w komorze mieszczącej się w central nym pływaku i zaopatrzonej w wodoszczelne drzwi oraz 2 bomby po 112 kg na wyrzutnik ach pod śródpłatem. Zamiast jednej z tych bomb można było zabrać pojemnik z radarem ASH. Dane techniczne: Prędkość maksymalna: 504 km/h, maksymalny 11400 m, zasięg maksymalny: 1000 km .