Life Color UA615 - Italian Regia Marina Grigio Piombo Ponte

Regia Marina "Królewska Marynarka Wojenna" była marynarką wojenną Królestwa Włoch od 1861 do 1946 roku. W 1946 roku, wraz z narodzinami Republiki Włoskiej Regia Marina zmieniła nazwę na Marina Militare. Została utworzona 17 marca 1861 r. po proklamowaniu powstania Królestwa Włoch. Tak jak Królestwo było zjednoczeniem różnych państw na Półwyspie Apenińskim, tak Regia Marina została utworzona z marynarki wojennej tych państw, choć głównymi składnikami były marynarki wojenne Sardynii i Neapolu. Nowa marynarka odziedziczyła znaczną liczbę okrętów, zarówno żaglowych, jak i parowych, a także długie tradycje morskie swoich członków. Regia Marina była niejednorodną mieszanką sprzętu, standardów i praktyk.  Problemy te były potęgowane przez kontynuację odrębnych szkół oficerskich w Genui i Neapolu i nie zostały w pełni rozwiązane aż do otwarcia Akademii Marynarki Wojennej w Livorno w 1881 roku. Dodatkowym utrudnieniem był fakt że zjednoczenie nastąpiło w okresie gwałtownego postępu w technologii i taktyce morskiej na świecie. Podobnie jak większość potęg morskich, Regia Marina nie przywiązywała dużej wagi do maskującej kolorystyki okrętów wojennych w okresie międzywojennym. Do II wojny światowej włoskie okręty były malowane zgodnie ze standardem przyjętym w 1929 roku. Wzorzec ten nakazywał malowanie części kadłuba powyżej linii wodnej oraz powierzchni pionowych na kolor jasnopopielaty Grigio Cenerino. Podwodna część kadłubów dużych okrętów malowana była na kolor ciemnozielony Verde Scuro, a podwodna część kadłubów niszczycieli na kolor ceglastoczerwony Rosso Mattone. Metalowe części pokładów były ciemnoszare z metalicznymi śladami Grigio Ferro, podczas gdy poszycie drewnianych pokładów pozostało niepomalowane. Linia wodna, górna część głównego masztu i daszki kominów były czarne. Wraz z wybuchem wojny obraz ten uległ zmianie. Po tym, jak włoskie samoloty omyłkowo zbombardowały własne okręty w bitwie o Kalabrię w lipcu 1940 roku, wprowadzono znaki identyfikacyjne. Aby ułatwić identyfikację alianckich okrętów wojennych z powietrza, na burtach lub pokładach wszystkich okrętów umieszczono naprzemiennie czerwone i białe pasy. Górne powierzchnie wodnosamolotów zostały pomalowane w podobny sposób. Strefa identyfikacji na niszczycielach i kutrach torpedowych rozciągała się aż do falochronu dziobowego, podczas gdy na większych okrętach rozciągała się tylko do wieży dziobowej. Jasnoszary kolor włoskich okrętów w czasie pokoju, ledwo widoczny przy pochmurnej pogodzie, wyglądał prawie jak biały i był doskonale widoczny z daleka przy słonecznej pogodzie. W rezultacie w 1940 roku rozpoczęto prace nad stworzeniem wzorów kamuflażu maskującego. Ostatecznie, 18 stycznia 1941 roku, Ministerstwo Marynarki Wojennej wydało dekret wprowadzający farbę kamuflażową dla okrętów wojennych. Pierwsze próby przeprowadzono na krążownikach Fiume i Emanuele Filiberto Duca d'Aosta, przechodzących naprawy w La Spezia. W dniu 21 stycznia Ministerstwo wysłało dwie próbki eksperymentalnych schematów kamuflażu, opracowanych na podstawie wzorów używanych podczas I wojny światowej. Duca d'Aosta otrzymał jaskrawożółto-zielone rozbieżne kliny, mające utrudnić obserwatorom wroga określenie elementów ruchu statku. Kadłub i nadbudówki pomalowano na głęboki ciemnoszary kolor. Schemat ten nazwano "podwójną rybią ością".