Bell UH-1 Iroquois (nazywany potocznie Huey) to wielozadaniowy śmigłowiec produkcji amerykańskiej z okresu Zimnej Wojny oraz czasów współczesnych. Oblot prototypu miał miejsce w 1956 r., a maszyna weszła do służby w 1959 roku. Śmigłowiec – w wersji UH-1D – ma długość całkowitą rzędu 17,4 m, a średnica jego wirnika głównego wynosi 14,6 metra. Napęd zapewnia pojedynczy silnik Lycoming T-53-L-11 o mocy 1100 KM. Jego prędkość maksymalna w locie poziomym dochodzi do 220 km/h. Śmigłowiec posiada układ klasyczny z pojedynczym wirnikiem głównym oraz śmigłem na belce ogonowej.
Prace nad maszyną Bell UH-1, nazywaną potocznie Huey, wystartowały na początku lat 50. XX wieku, kiedy to US Army zgłosiła zapotrzebowanie na nowy śmigłowiec transportowy, ewakuacji medycznej (MEDAVAC) oraz wielozadaniowy. Położono w niej nacisk na możliwie prostą i klasyczną konstrukcję oraz wysoką niezawodność. Śmigłowce Bell UH-1 bardzo dobrze spisały się w toku wojny wietnamskiej (1964/1965-1975), gdzie przeszły swój chrzest bojowy. Ze względu na ich masowe użycie w tym konflikcie stały się nieomal symbolem tej wojny. W toku produkcji powstało bardzo wiele wersji rozwojowych tego śmigłowca, wśród których można wskazać między innymi: UH-1 C (wersja dostosowana do zabierania broni strzeleckiej oraz rakiet niekierowanych oraz posiadająca mocniejszy silnik w stosunku do wersji A i B), UH-1 D (podstawowa, transportowa, wersja produkcyjna) czy UH-1H (ulepszona wersja D z mocniejszą jednostką napędową). Warto dodać, że powstała również wersja UH-1Y Venom, ale ze względu na liczbę modernizacji i udoskonaleń należy ją raczej postrzegać jako oddzielny model śmigłowca. Śmigłowiec Bell UH-1 zyskał ogromną popularność i w różnych wersjach był lub jest nadal eksploatowany przez takie kraje jak na przykład: Argentyna, Brazylia, Boliwia, Chile, Gruzja, Japonia, Niemcy czy Włochy.
