AIM-9 Sidewinder jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-powietrze krótkiego zasięgu. Jego pierwsze prototypy pojawiły się na początku lat 50. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA wszedł w 1955/1956 roku, pozostając w niej nadal. AIM-9 Sidewinder jest pociskiem o zasięgu do 35 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 9,4 kg, przy całkowitej masie własnej 91 kilogramów.
AIM-9 Sidewinder okazał się pierwszym w historii amerykańskich sił zbrojnych skutecznym i zdatnym do walki naprowadzanym termicznie pociskiem powietrze-powietrze. Za jego opracowanie była odpowiedzialna przede wszystkim firma Raytheon, ale też Philco oraz General Electric. W toku produkcji seryjnej powstało bardzo wiele wariantów tego pocisku. Jednym z istotniejszych był AIM-9L, który został wprowadzony do służby w 1977 roku. Mógł on namierzać nieprzyjacielski samolot bez względu na to z jakiego kierunku został wystrzelony w jego stronę (z boku, z dołu, itd.). Posiadał także znacznie doskonalsze systemy naprowadzenia, aniżeli poprzednie wersje. Najnowszą wersją jest AIM-9X, którego pierwsze próbne odpalenie miało miejsce w 1999 roku. AIM-9X może być wykorzystywany w każdych warunkach pogodowych, w dzień oraz w nocy, może być też odpalony bez uprzedniego „podświetlenia” celu. Cechuje się bardzo wysokim stopniem manewrowości oraz wysoką odpornością na zagłuszanie. W siłach zbrojnych USA pociski AIM-9 różnych wersji były lub są przenoszone przez takie samolot i helikoptery jak chociażby: F-4 Phantom, F-15 Eagle, F-16 C/D Fighting Falcon czy AH-64 Apache. Użytkownikami pocisków AIM-9 Sidewinder były lub są także liczne inne państwa, na przykład: Australia, Belgia, Egipt, Grecja, Izrael, Kuwejt, Turcja czy Wielka Brytania. Pociski tego typu użyto bojowo m.in.: w toku wojny wietnamskiej (1964/1965-1975), wojny na Falklandach w 1982 roku oraz w toku operacji Pustynna Burza (1990-1991).
AIM-54 Phoenix był amerykańskim pociskiem klasa powietrze-powietrze dalekiego zasięgu z okresu Zimnej Wojny. Jego pierwsze prototypy pojawiły się na początku lat 60. XX wieku, a na wyposażeniu sił zbrojnych USA pozostawał w latach 1974-2004. AIM-54 Phoenix był pociskiem napędzanym na paliwo stałe, o zasięgu do 183 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 60 kg, przy całkowitej masie własnej 462 kilogramów.
Pocisk AIM-54 Phoenix został pierwotnie opracowany jako podstawowy oręż samolotu F-111 w wersji myśliwskiej (F-111B). Kiedy jednak US Navy wycofała się z tego pomysłu i zdecydowała się na opracowanie zupełnie nowego samolotu, który później stał się samolotem F-14 Tomcat, także pocisk AIM-54 zmienił swego docelowego nosiciela. Pocisk został opracowany przez koncerny Hughes oraz Raytheon, a jego głównym zadaniem było niszczenie nieprzyjacielskich samolotów na bardzo dalekich dystansach. Pierwszą produkowaną seryjnie wersją był AIM-54A, później weszła do produkcji wersja zmodernizowana (AIM-54B) o większych możliwościach zwalczania pocisków manewrujących. W 1986 roku weszła do linii wersja AIM-54C, która posiadała wydatnie zmodernizowane systemy naprowadzania oraz była mniej podatna na zakłócenia. Posiadała także większy zasięg niż wersje poprzednie. Jedynym samolotem w US Navy, który przenosił pociski AIM-54 był F-14 Tomcat. Z kolei jedynym zagranicznym użytkownikiem tych pocisków był Iran, który zresztą nabył je razem z samolotami F-14.
AIM-7 Sparrow jest współczesnym, amerykańskim pociskiem klasa powietrze-powietrze średniego zasięgu. Jego pierwsze prototypy pojawiły się na początku lat 50. XX wieku, a na wyposażenie sił zbrojnych USA wszedł w 1956 roku, pozostając w niej nadal. AIM-7 Sparrow jest pociskiem napędzanym na paliwo stałe, o zasięgu do 70 kilometrów, zdolnym przenieść głowicę bojową o masie 40 kg, przy całkowitej masie własnej 213 kilogramów.
Pocisk AIM-7 Sparrow został opracowany przez firmę Raytheon, cechuje się - wersjach współczesnych – półaktywnym systemem naprowadzania. Geneza tego typu pocisku sięga aż połowy lat 40. XX wieku, kiedy to na zlecenie US Navy rozpoczęto prace nad kierowanymi pociskami powietrze-powietrze. Od 1956 roku wprowadzano na wyposażenie kolejne wersje rakiety Sparrow o oznaczeniach Sparrow I, II oraz III miały one jednak wiele „chorób wieku dziecięcego”, zwłaszcza problemy z naprowadzeniem w najwcześniejszych wersjach. W 1963 roku wprowadzono jednak na uzbrojenie zmodernizowany pocisk AIM-7E, który jednak ustępował produkowanym równolegle pociskom AIM-9 Sidewinder. Wielką zmianą jakościowo okazał się dopiero pocisk AIM-7F Sparrow, który cechował się zasięgiem skutecznym do 45 kilometrów, posiadał skuteczny i niezawodny system naprowadzania, jak również cechował się wydatnie ulepszonym napędem. W latach 80. XX wieku wprowadzono kolejną wersję pociski: AIM-7M, która posiadała zmodernizowana system naprowadzania znacznie mniej podatny na zakłócenia. Szacuje się, że w toku długiej historii pocisku Sparrow powstało ponad 70.000 jego egzemplarzy. W siłach zbrojnych USA był lub jest przenoszony przez takie samolot jak chociażby: F-4 Phantom II, F-15 Eagle, F-16 C/D Fighting Falcon czy F-14 Tomcat. Użytkownikami pocisków AIM-7 Sparrow były lub są także liczne inne państwa, na przykład: Australia, Egipt, Grecja, Jordania, Kuwejt, Turcja czy Wielka Brytania.